Zondag week 1

De bescheiden Jordaan voedt het Meer van Galilea, het laagst gelegen zoetwatermeer op Aarde. Deze plaats is ook een van de eerste menselijke nederzettingen ter wereld. Tijdens onze boottocht voelde ik dat er iets is dat we de geest van de plaats kunnen noemen. Er is een geest van het Meer van Galilea, zoals er een geest van Bonnevaux is, een bepaalde energie en aanwezigheid die op een bepaalde plaats intens aangevoeld kan worden, waardoor ze direct vertrouwd aanvoelt wanneer je  die voor de eerste keer bezoekt.

Hier liep Jezus over het water, redde hij Petrus van verdrinking in zijn twijfel en hier kookte hij een visontbijt voor zijn vrienden na de opstanding. Vroeg in de ochtend, in de boot midden op het meer, hebben we de motor afgezet, de Schriftteksten gelezen die naar het meer verwijzen en zaten vervolgens in een ruime stille aanwezigheid. 

Toen Jezus de storm hier stilde, werd hij eerst gewekt door zijn doodsbange metgezellen die niet konden geloven hoe hij in zo'n storm kon slapen. Hij berispte hen wegens hun gebrek aan vertrouwen. In de vrede van het Meer van Galilea, net als in de stilte van de woestijn, wordt ons gebruikelijke eindeloos vragen stellen en de immer rusteloze vraag van de geest naar zekerheid en geruststelling, een poos gestild. Ook in de meditatie kunnen we op bepaalde tijden een ruimte van diepe stilte en verstilling betreden, vrij van gedachten; slechts vaag bewust van het feit dat onze gedachten in de coulissen achter de gordijnen aan het kletsen zijn. We zouden onze aandacht kunnen richten op deze mentale ruis, maar waarom zouden we? Ze zullen daar snel genoeg weer terug zijn.

Deze tijden zouden we 'goede meditaties' kunnen noemen. Maar in het grote geheel zijn ze niet beter dan de momenten van turbulentie of strijd die we de 'slechte' of 'moeilijke'  noemen. De Vrede van de Opstanding, die we zoeken, verlangen en kunnen proeven, is anders dan beide tijden. Het ligt aan beide ten grondslag en bevat beide. Dit is de vrede die niet dooreen geschud wordt, zelfs niet wanneer stormen ons in het leven treffen of wanneer er plotseling innerlijke turbulentie ontstaat als een onverwachte fase van ons innerlijk werk.

Hoe meer we vertrouwd raken met deze vrede die alle begrip te boven gaat, hoe vrijer we worden van de afhankelijkheid van 'goede' meditaties en de angst voor 'moeilijke' meditaties. Deze vrijheid liet Jezus toe zich te bewegen door turbulentie, afwijzing en uiteindelijk ook doorheen kwelling en geweld, met het soort onthechting die ons niet isoleert in een luchtbel van zelfgenoegzaamheid, maar ons alleen kracht geeft in een diepere relatie met anderen. In zijn geval maakte deze unieke identiteit hem aanwezig bij alle anderen, van de vroegste menselijke kolonisten aan de oever van het meer, millennia daarvoor, tot zijn vrienden en discipelen met wie hij van Galilea naar Judea liep.

In de vrede van de non-dualiteit zijn we vol mededogen aanwezig voor iedereen. Vanuit deze gelijkmoedigheid herkende Jezus de bron van de verleidingen waaraan hij, na zijn veertig dagen in de woestijn, ten prooi aan viel. Als we wakker zijn voor het universele Zelf is het niet zo moeilijk om de stem van het ego onder ogen te zien - zoals we zien in het Evangelie van vandaag (Matteüs 4:1-11).

​Laurence

---