Zaterdag week 5

​In een crisis, met het gevoel onzeker te zijn over hoe of wanneer het zal eindigen, als je talloze meningen en voorspellingen hoort van mensen die net iets hebben gehoord waarvan ze willen dat je het gelooft, wat is er dan te doen, behalve gewoon 'het volgende doen'? 


Dikwijls vinden we de moed, waarvan we niet wisten dat we die hadden, door eenvoudigweg met vertrouwen en zonder uitstel dat te doen wat dient gedaan te worden. De grote vijand is altijd om onder invloed van angst alles uit te stellen. Gehoorzaam zonder dralen, zegt Benedictus. In crisistijden weten we amper wie of wat we gehoorzamen. En dikwijls, niet wetende wat het volgende en daaropvolgende zal zijn, blijken de zaken beter te verlopen dan dat we hadden durven hopen of ons inbeelden.
 
Crisis kan ons op vele wijzen overkomen. Ze kan je heimelijk besluipen of je plotseling zijdelings overvallen en u doen uitglijden op een glibberig pad. Een echte crisis is altijd meer dan een tijdelijke uitdaging of verwarring. Ze is de volgende morgen nog aanwezig en de morgen daarna en voor zover je maar kunt kijken. Geen enkele mate aan verbeelding of wensen kan terugdraaien wat gebeurd is. Dat is nu eenmaal de onafwendbare misselijk makende finaliteit. 
 
Desondanks neemt de crisis steeds nieuwe vormen aan, nieuwe angsten, nieuwe vragen over het waarom en of er een einde aan komt. Zal je het overleven? In deze tijdelijke verwarring kan deze vraag je weer tot bezinning brengen: ”natuurlijk zal ik het mettertijd wel te boven komen” zeggen we bij onszelf. Maar in een echte crisis weet je het nooit. Je weet alleen dat er een reële mogelijkheid is dat je het niet overleeft. Misschien is dit wel de laatste. Hoop hangt af van het onder ogen zien van die mogelijkheid. 
 
In een echte toenemende crisis ga je je realiseren dat er nooit een terugkeer zal zijn naar de toestand ervoor en toch ben je niet zeker dat hetgeen voor ons ligt een afgrond is of een nieuwe wereld. De tijd zal leren welk soort crisis dit coronavirus heeft veroorzaakt. Velen hebben het gevoel dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn, dat het herstel moeilijk zal zijn en dat er fundamentele wijzigingen zullen zijn ten goede of ten kwade. We kunnen ook niet weten of we en hoelang we ons de lessen zullen herinneren die we geleerd hebben in de moeilijkste periode ervan.
 
Dat behoort allemaal tot de middellange of lange termijn. Waar we nu voor staan is het volgende wat ons te doen staat, in de afzondering, werkend van huis uit of afhankelijk zijn van anderen om ons in leven te houden of ons voedsel te bezorgen.
Zullen we ons als waanzinnigen gedragen of gaan we ons voorzichtig en moedig onderdompelen in het nu moment en met aandacht onze taak vervullen? We moeten vasthouden aan het mentale evenwicht terwijl we leren om zoveel gewoontes van de geest los te laten die ons in het verleden uit balans brachten. Dit is wat ik bedoel met het vinden van een contemplatieve weg door de crisis. Het gaat er niet om plotseling religieus of vroom te worden.  
 
Het komt eropaan dat we leren afstand nemen van angst, van vrees en van onze gewoonte om altijd achter het hoekje te kijken om zo de toekomst te voorspellen en te beheersen. Meditatie is de weg om ons hierin te trainen. De vruchten van de meditatie zijn veelvuldig en ronduit revolutionair. Maar verwacht geen dramatische belevenissen of openbaringen. Wacht tot je ziet dat je met kalmte en helderheid je volgende taak vervult, ondanks een gevoel van angst of vrees. Dat toont aan dat je op het contemplatieve pad bent en dat het leven doel en richting heeft. Tweemaal daags mediteren is die volgende taak.

Met Liefde,

Laurence

---