Woensdag week 1

Meditatie is een universele wijsheid. Het is de kern van alle grote religieuze tradities als een uitdagende erkenning van de ware aard van de mensheid. Het geeft uiting aan een radicaal inzicht in onze essentiële eenvoud. Het gaat niet over theorie – hoewel er een overvloed aan filosofische ideeën en systemen over is. Meditatie gaat niet over een complexe theorie onder de knie krijgen of zich verdiepen in geheimzinnige of mysterieuze kennis. Het is ook niet gekoppeld aan een bepaald geloofssysteem. Toch kunnen we terecht praten over Hindoe-, Joodse, Christelijke of Boeddhistische meditatie, op een wijze die zowel de universaliteit als de diverse verschijningsvormen bevestigt. Met enige reserve (bijvoorbeeld door het te onderscheiden van consumentisme) kunnen we ook van seculiere meditatie spreken.
 
In dit alles omvattende licht beoefend, ontwikkelt meditatie een geloofsgemeenschap die is samengesteld uit mensen van verschillende geloofsovertuigingen. In een wereld die aan het versnipperen is in delen die vaak zelfs het bestaansrecht van de anderen ontkennen, is meditatie een eeuwige wijsheid van de hoogste waarde. Het onderscheid tussen geloofsvertrouwen en geloofsovertuiging, die zo vaak verward worden, helpt ons de onderliggende gemeenschappelijke grond te zien waar we met heel de mensheid op staan.
 
De uitdaging is enerzijds om deze wijsheid niet omlaag te trekken om het op die manier meer verkoopbaar te houden, en anderzijds om het niet esoterisch of specialistisch te laten klinken.
De ontdekking dat kinderen kunnen mediteren en een niet her-kende gave voor innerlijke stilte en verstilling hebben die hun ouders vergeten waren, is een grote aanwinst voor ieder die de gift van de meditatie op ruime schaal wil delen. Wie kan de stilte negeren van een groep kinderen in diepe meditatie als een levend teken van de geest die ons komt onderwijzen? Wie wordt hier niet door geraakt en laat zich niet verwonderen?
 
Een contemplatieve praktijk doen we omwille van de praktijk zelf, uit eenvoudige liefde, niet om een beloning. Elk nut is een bijproduct en niet de reden voor die praktijk. Van jongs af aan kan het kinderen vormen en voorbereiden voor een evenwichtig en harmonieus leven, toegerust om de gevaren van extremisme en verslaving te vermijden. Het is ook hèr-vormend voor hen die de weg al zijn kwijtgeraakt en in een disfunctionele vaak zelf-corrumperende levensstijl zijn vervallen. Contemplatie brengt ons weer in balans. Het steunt ons in het leven op de via media, het smalle, kleine pad van Jezus’ onderricht, dat naar de bron van het leven leidt.
 
Alle wijsheidstradities bevestigen de waarde en de noodzaak op een middenweg te leven. Extremen vermijden is niet kiezen voor een banaal leven zoals onze cultuur, verslaafd aan stimuli en nieuwigheden gelooft.  De middenweg tussen extremen is bijzonder smal, een fijn mesrandje van matiging. Uiteindelijk verdwijnt de rand volledig, net zoals van een punt in de wiskunde wordt gezegd dat het een positie heeft, maar geen omvang.  Het heel kleine valt als het over de mesrand van de middenweg ,  wordt het heel groot, inderdaad het oneindig expanderende.

With Love
​Laurence

---