Woensdag van de Goede Week

Het virus is misschien al langere tijd fysiek in mensen aanwezig geweest. De omstandigheden kwamen samen om deze vreselijke mutatie te vormen die wij nu ervaren. Uiteindelijk zullen we de techniek begrijpen en een vaccin vinden. Persoonlijk geven wij het virus niet de schuld voor wat het aanricht, net zomin als we de meteorologische omstandigheden de schuld geven van natuurrampen. Het zou echter dwaas zijn om niet te vragen naar het menselijke element – gebrek aan respect voor het milieu, sociale onrechtvaardigheid, uitbuiting van de zwakken – bij het creëren van die rampzalige omstandigheden. Want elk gevolg heeft een oorzaak.
 
Maar op menselijk niveau – gisteren dacht ik na over het karakter van Judas en ons vermogen tot verraad – kan persoonlijke verantwoordelijkheid niet worden vermeden. 
Wij wijzen altijd wel ergens naar met een beschuldigende vinger. De man van een vriendin van mij gaf haar in een bepaald jaar een onwelkom Kerstcadeau door te bekennen dat hij de afgelopen tien jaar een affaire had gehad met haar beste vriendin. In een oogwenk (dezelfde tijd die Satan nodig had om in Judas te varen) bracht hij het virus van de ontrouw over dat haar wereld van binnen en van buiten verbrijzelde. Het kost niet veel tijd om iemand te doden. Maar later toen haar leven zich opnieuw vorm begon te krijgen, vertelde ze me dat ze nog steeds woedend op hem was, maar dat ze ook kon zien hoe het gebeurd was. En ze kon haar eigen betrokkenheid zien bij de omstandigheden onder de ineenstorting van hun relatie. Hij was heel gestrest geworden op zijn werk en emotioneel afstandelijk. En ze had hem toegestaan zich steeds meer af te zonderen, waarbij ze zichzelf ervan overtuigde dat dit de beste manier was om hem lief te hebben.
 
Deze week beleven we het verhaal van de laatste dagen van Jezus. Het is een basisverhaal in het collectieve geheugen van de mensheid. Het helpt ons om het verhaal van ons leven te lezen en zin en betekenis te zien in het zinloze, licht zien in de duisternis. Het zien van duisternis is het begin van spirituele visie. Wat het verhaal ons niet toestaat is de waarheid ontwijken of de realiteit ontkennen. Tenzij we inzicht krijgen in de betekenis van ons eigen verhaal zullen we veroordeeld zijn om het werk van duisternis te herhalen tot ons levensverhaal eindigt. We weten dus niet waarom Judas de archetypische verrader werd. En als we dat wél zouden weten, zou dat het verhaal te persoonlijk maken en beletten dat het een basisverhaal van de mensheid zou zijn.
 
Alles wat we kunnen zeggen is dat onze duistere daden gebonden zijn aan wat de duisternis eerder in ons heeft aangeraakt en getraumatiseerd. Wie heeft Judas verraden? Waarom kon hij het licht niet verdragen? Wat de oorzaak ook was, zijn verraad leidde tot de climax van de duistere krachten van het lijden van Christus. Vanaf dit moment van duisternis wordt Jezus de Christus: zijn lijden is universeel geworden.
 
Wij lezen het verhaal door het toe te staan ons te lezen. We zien hoe ons lijden en onze duisternis al in het verhaal begrepen zijn. We aanvaarden eenvoudigweg wat we niet kunnen vermijden. Met de wijsheid die dit brengt, doordringen we de duisternis. We hebben alleen een pad nodig dat ons naar en door de duisternis leidt.
 
Het pad is onze gids door het duister. ‘De heerser van deze wereld is al onderweg. Hij heeft geen macht over mij, maar zo zal de wereld weten dat ik de Vader liefheb en doe wat de Vader me heeft opgedragen. Kom, laten we hier weggaan’. Joh. 14: 30-31. 
.
Met Liefde,
Laurence

---