Witte Donderdag

‘Doe dit ter gedachtenis aan mij’. Jezus zegt dit tijdens het Laatste Avondmaal, dat zich ontwikkelde - en zich nog steeds ontwikkelt in het christelijk leven - als de Eucharistie. We ‘gedenken’ hem als leden van zijn mystieke lichaam en deze herinnering voedt ons en helpt ons te groeien. Het is voedsel voor de reis, een genezing van de menselijke conditie, een viering van het leven zoals het kan worden beleefd met de krachten van vergeving, gelijkheid en delen. Het is natuurlijk symbolisch. Maar symbolen zijn transformatiekrachten.

Er zijn verschillende soorten manieren van gedenken. Er is een herinnering van woede en wrok die we wraak noemen. Er is nostalgie, spijt en verdriet over wat verloren is gegaan in de tijd. Dit soort gedenken maakt dat we blijven terugkijken. Ze slagen er niet in om het verleden in het heden te integreren. Ze kunnen ons niet voorbereiden op wat er straks komt in de loop van de tijd, de onbekende toekomst. Deze vormen van gedenken leiden ons niet naar het huidige moment. Ze zijn niet de manier om 'in gedachten te houden' waar de Eucharistie over gaat.

In een contemplatieve Eucharistie, zoals we die vieren in Bonnevaux (en elke zondag online doen), is het gemakkelijker om de aanwezigheid van Christus in het eeuwige nu te voelen, het huidige moment waarin het verleden wordt genezen en waar we  vernieuwd worden om te bouwen aan de toekomst.

Veel van de lezers van deze dagelijkse overwegingen zijn sinds het begin van de vasten gedwongen om steeds meer eenzaam en zelfs geïsoleerd te worden. Ik sprak vandaag met een mediteerder die al twee weken in quarantaine zit in een hotelkamer. Hij kan het goed aan, vertelde hij me. Hij heeft de televisie helemaal niet aangezet. Op sommige dagen voegt hij een derde meditatie toe aan zijn gebruikelijke ochtend- en avondsessies. Hij houdt online contact met familie en goede vrienden en hij is gestart met een creatief werkproject dat hem opslokt. Hij begon de gedwongen eenzaamheid en dramatische vertraging met het voordeel van een reeds bestaand spiritueel pad. Hij is blij dat hij gauw naar huis gaat, maar hij heeft veel geleerd van de ervaring en is er dankbaar voor. Hij voelt dat hij anders, eenvoudiger en meer dankbaar zal leven.


Voor veel anderen is de vertraging of eenzaamheid niet zo eenvoudig. De tijd drukt zwaar op hen. Ze voelen zich rusteloos, eenzaam, geïsoleerd, vergeten, verlaten. Als we pijn hebben, is het normaal om afleiding te zoeken, ‘de zinnen te verzetten ‘. Maar afleiding kan een probleem op zichzelf worden en slechts tijdelijke verlichting bieden. Naarmate het meer verslavend wordt, zijn er hogere doses nodig om hetzelfde resultaat te bereiken.

Velen van ons zijn al verslaafd aan bepaalde vormen van afleiding. Als we onszelf in huisarrest bevinden, kan dit betekenen dat we de dosis automatisch verhogen of instinctief zoeken naar andere manieren om het probleem op te lossen - wat ze niet doen. Het kan ook een gelegenheid zijn om te ontdekken wat een spiritueel pad en praktijk betekent.

Meditatie lost het Covid-19 probleem niet op. Als het virus vóór meditatie besmettelijk is, zal het daarna nog steeds besmettelijk zijn. Maar een eenvoudige dagelijkse beoefening van meditatie zal ongetwijfeld de manier veranderen waarop je de crisis benadert en het hoofd eraan biedt.

Met Liefde,
Laurence

---