Vrijdag week 4

​Het wereldwijde virus heeft ons allen heel wat te leren. Elke persoon ontvangt deze lering individueel en dit door de context van zijn eigen geschiedenis en persoonlijkheid. En natuurlijk leren we ook collectief harde en noodzakelijke lessen. Aangezien de financiële gevolgen van de crisis diepe bezorgdheid genereert, worden we gedwongen om ons ongemakkelijke vragen te stellen over fundamentele waarden - blijven we domweg geloven dat het BBP (Bruto Binnenlands Product) voortdurend moet stijgen? Zullen we leren leven met onze grenzen? Kunnen we ontdekken wat 'genoeg' betekent? Zullen we de volgende generatie leren dat tevreden zijn met genoeg de voorwaarde is voor het 'geluk' dat we meestal gezocht hebben op de verkeerde plaatsen en op de slechtst mogelijke manieren.
 
Wat het virus ons in de eerste plaats leert is realisme. We kunnen de verspreiding van het virus niet onder controle krijgen door op warme dagen naar drukke stranden of parken te trekken. Wat we op de beeldschermen zien is reëel in ons persoonlijk leven. Met een flinke dosis realisme zijn we klaar om geduld te leren. 
 
Geduld is een kostbare deugd omdat het een basiselement is om iets te leren. Misschien zullen we, na de crisis, wanneer scholen en colleges weer opengaan, onthouden wat geduld betekent. 
We zullen het onderwijs niet benaderen als iets dat snel dient opgewarmd in een magnetron en het dan af te leveren als een kwalificatie. We zullen het weerzinwekkend vinden dat het onderwijs, zelfs op het elementaire niveau voor jonge kinderen, stress produceert, angst en psychische aandoeningen creert door zijn competitiviteit en obsessie voor meetbare evaluatie. Hopelijk zullen we niet vergeten dat opvoeding van kinderen vereist dat we tijd met hen door brengen, omdat ze gedrenkt moeten worden in persoonlijke aandacht en niet enkel voor digitale babysitters worden geplaatst. Misschien zullen we leren dat het tijd vergt om ook maar iets te leren: dat ons milleniale ongeduld om snel een expert te worden in een overbetaalde snelle carrière uiteindelijk niet leidt tot goed werk. 
 
Misschien herinneren we ons dat meditatie niet werd uitgevonden en verpakt om ons te helpen omgaan met stress; of om onze problemen op te lossen zodat we  een levensstijl kunnen aanhouden die nu juist de oorzaak is van deze problemen. We mediteren, zegt John Main , omdat we gemaakt zijn om te mediteren. Meditatie gaat over het openen van onze ogen voor de realiteit in haar kleurrijke diversiteit en wonderbaarlijke eenvoud. Meditatie leert ons geduld en we hebben geduld nodig om te genieten.
 
We moeten ook weten hoe we met lijden moeten omgaan. Zij die besmet zijn geraakt door het virus, thuis of in het ziekenhuis, leren hoe geduld iets leert, zoals de oorsprong van het woord patiënt  laat zien, dat geduld (patience) de kwaliteit van het lijden(pathos)is. Denken dat geduld alleen maar betekent op iets wachten dat komen zal of gaat, maakt ons alleen maar meer ongeduldig. Geduld leert ons hoe lijden te accepteren en er doorheen te groeien. Hoe verdraagzaam en veerkrachtig te zijn, vredevol te zijn, zorgzaam te zijn voor anderen, zelfs in onze eigen nood.
 
In een hedonistische wereld, met het nastreven van geluk op de verkeerde plaatsen, creëren we lijden zonder te leren hoe het lijden te doorstaan. Het onontkoombare geheim van het leven is te weten hoe te lijden. Laten we dus niet vergeten dat dit de tweede helft van de vastentijd is. We bereiden ons voor op de passie van Christus. Passie is in die zin het diepste geduld, de brug tussen lijden en vreugde.
Met Liefde,

Laurence

---