Vrijdag week 3

Vandaag ben ik na een paar weken les geven, teruggekeerd in Bonnevaux waar ik voorlopig zal blijven. Terwijl ik onderweg was hebben we de moeilijke maar noodzakelijke stap gezet om het retraiteschema van Bonnevaux op te schorten tot we weten hoe de wereldwijde gezondheidscrisis zich ontvouwt. De straten en de treinstations zijn rustig. De mensen zijn anders. De eerste security medewerker bij het röntgenapparaat op het bijna lege vliegveld, maakte het grapje dat ze mij vandaag een persoonlijk welkom zou geven. De volgende persoon zag er opgetogen uit om iemand te kunnen controleren en leegde op zijn gemak mijn rugzak om de mogelijke overtreding eruit te vissen.
 
Wanneer we elkaar in een crisis ontmoeten, kijken we anders naar elkaar. Het heeft op ons allemaal invloed en we weten dat niemand van ons controle heeft over de gebeurtenissen. Dit dubbele gewaar zijn neigt ons ertoe vriendelijker te zijn tegenover vreemdelingen. Het leven vertraagt. We kijken met meer aandacht naar elkaar. We worden meer aanwezig. We zien onszelf in anderen en anderen in onszelf. Al deze veranderingen in onze manier van kijken en contact maken – in waarneming – verrassen ons eerst. (Hoewel we natuurlijk nog steeds nerveus en bang kunnen zijn). 
Die kortstondige inzichten kunnen snel vervagen en dan vallen we terug in boosheid of angst. Maar een crisis kan ons ook wakker schudden over hoe een verstoring van het leven zoals deze hier meer is dan slechts een ongemak, zelfs meer dan een gevaar. Het is een mogelijkheid. Op den duur gaat het voorbij (wat niet?). Maar het kan ook een katalysator zijn voor een diepgaande verandering waarvan we al lang geweten hebben dat we die nodig hadden, maar waarvoor we nooit de tijd hadden om er daadwerkelijk naar te handelen.
 
Het corona virus is zo’n crisis – gevaar, zeker, maar ook een kans. De grote meerderheid van hen die het krijgen, zal totaal genezen. Maar er zullen sterfgevallen zijn en verliezen en lijden, waar de armste en kwetsbaarste mensen altijd het meest door geraakt worden. We zullen de gelegenheid hebben om  gewoon vriendelijker te zijn, aardiger, om elkaar meer gerust te stellen, vooral eenzame en angstige mensen. We zullen beter omgaan met onze angst en bezorgdheid als we aan anderen denken. En we zullen ontdekken dat het onze naaste is die we aandacht geven. 
 
We weten niet hoe lang deze sociale verstoring van ons leven zal doorgaan. 
Laten we hopen dat we erop terug kunnen zien als een “creatieve verstoring”. Laten we geen tijd verliezen, hoe lang het ook mag duren. Het kan onze centrale Vastenpraktijk worden. Ik ben met een aantal van onze docenten in overleg hoe we een onlineprogramma kunnen ontwikkelen dat op de omstandigheden van de crisis is afgestemd. De meesten van ons zullen minder reizen, en misschien vanuit huis werken. We zullen dus waarschijnlijk meer tijd hebben. Dit zou in het begin wel eens eng kunnen zijn, omdat we als onze agenda’s vol zijn geen tijd hebben om onze tijd goed te gebruiken. We geven de schuld van onze drukte aan ons druk zijn, wat zich in stress vertaalt.
 
Laten we de balans opmaken van ons leven. Wat hebben we uitgeput? Wat doen we te veel? Wat hebben we op de achterste plank weggezet? Wat zijn onze werkelijke prioriteiten? Wat zou ik vandaag doen als ik ten volle zou voelen hoe onzeker, veranderlijk en kort het leven kan zijn?
 
Dit zijn voor elk moment goede vragen en vooral in een Vastentijd waarin het leven door een pandemie verstoord is.

​With love,
Laurence

---