Vrijdag week 2

Vreugde in de greep van wanhoop: een tegenstelling. Paradoxen zijn positieve tegenstellingen waarbij de waarheid wegglipt uit onze verzegelde vooroordelen en voorverpakt denken. Het Griekse woord voor “waarheid” (aletheia) betekent onthulling of verheldering. Telkens als we menen de waarheid in pacht te hebben, komen we voor verrassingen te staan, soms zijn die aangenaam, soms hard. God verrast ons altijd wanneer we Hem of Haar aan het werk zien. We vatten een glimp op van een onmerkbare aanwezigheid die niet altijd onze wensen vervult, maar ons laat merken dat ze aanwezig is.

Enkele jaren geleden vertelde een jonge vrouw me dat ze dit op zo'n gewone wijze had meegemaakt dat het bijna belachelijk leek om hierin de werking van God te zien. Ze voelde zich diepbedroefd en wanhopig. Een relatie waarin ze zich met hart en ziel had gegeven was helemaal weggesmolten en leek totaal vernietigd.

Ze was verdoofd door golven van emoties die haar duizelig maakten met een gevoel van onwerkelijkheid. Ze voelde schuld, boosheid en verlatenheid, de angel van ontkenning en zinloze mentale bedenkingen, diep verdriet. Het was een dodelijke worsteling. Om te sterven terwijl men nog volop leeft is zo afschuwelijk dat het begrijpelijk is dat er gedachten opkomen om er helemaal een eind aan te maken. Waarom niet beter nu sterven dan aan een kruis te hangen met de dood als enig vooruitzicht.

Op zekere dag, op weg naar haar weg merkte ze dat haar trui vol gaten zat en besloot ze een nieuwe te gaan kopen. In een winkel zag ze een reeks truien die haar wel bevielen. Terwijl ze zo rondkeek kwam er een winkelbediende op haar af. Omdat de vrouw nog aan het bekomen was van haar hevige emoties raakte ze geïrriteerd door die vele kleuren en vormen. Maar de bediende ging niet weg maar bleek echt behulpzaam en bezorgd te zijn met een goede smaak. Samen maakten ze dan een keuze.

De jonge vrouw wees naar de gaten in haar sweater en zei dat ze onmiddellijk die nieuwe wilde aantrekken. Toen ze gingen afrekenen zei de bediende, een wat oudere vrouw van buitenlandse origine dat als ze twintig minuten tijd had ze de sweater wel wilde herstellen zonder kosten. De jonge vrouw was totaal verrast en kon geen woord uitbrengen. Nog geen twintig minuten later was het klaar en wel zo goed dat ze niet meer kon zien waar de gaten gezeten hadden. Ze wilde de bediende betalen maar die weigerde categorisch. Terwijl ze naar woorden zocht om de dame te bedanken kwamen haar eigen emoties onbedwingbaar naar boven en ze begon te huilen. Ze keek de oudere vrouw aan, drukte haar de hand en verliet haastig de winkel.

Toen we enkele weken geleden vroeg in de morgen met de pelgrims op de Via Dolorosa wandelden, moest ik aan dit verhaal denken. Jezus is driemaal gevallen op zijn weg naar het kruis. Het was fysiek en emotioneel al te zwaar. Bij de eerste val werd er een voorbijganger, Simon van Cyrene, die op deze dag de geschiedenis zou ingaan, gedwongen om te helpen bij het dragen van het kruis. Zijn hulp heeft de kruisiging niet kunnen verhinderen, maar tweeduizend jaar later leeft hij nog in onze herinnering.

Ingekapseld in haar wanhoop, wat voelde de jonge vrouw toen ze verrast werd door de welwillendheid van een winkelbediende? Een vreemde die de overweldigende droefheid van haar klant aanvoelde en bewogen werd, zich niet wilde opdringen, maar een aanwezigheid manifesteerde die groter was dan haarzelf, met een ongevraagde daad van vriendelijkheid.

With love,
​Laurence

---