Vrijdag na Aswoensdag

Het eerste geregistreerde 'teken' dat Jezus in het openbaar gaf, was geen lezing in een synagoge, een tweet of een veelgeprezen eerste boek. Het gebeurde tijdens een bruiloft in Kana in Galilea, waar hij met familie en vrienden aanwezig was. Zijn moeder vertelde hem dat de wijn voor de receptie op was. Zonder veel ophef veranderde hij veel water in zeer goede wijn. 

Wat er 'eigenlijk' gebeurde bij die gelegenheid - en hoe het werd gesymboliseerd in de mondelinge overdracht die later de traditie van het Nieuwe Testament werd - is verborgen in de geschiedenis. Maar de achtergrond is belangrijk, vooral voor de derde dag van de vastentijd. Wijn is verboden voor boeddhistische monniken en in andere religieuze tradities als een onnatuurlijke stimulans die de zuivere staat van de geest vertroebelt. In de Bijbelse traditie prijst een psalm God graag voor wijn omdat het 'het hart van de mens opvrolijkt', net zoals olie zijn gezicht doet glanzen. Benedictus vond dat monniken het niet moesten drinken, maar omdat hij in Italië was, kon hij hen niet overtuigen, dus stelde hij zich tevreden door voor matiging te pleiten. Op het hoogtepunt van zijn leven koos Jezus wijn, als onderdeel van een religieus ritueel, om te symboliseren hoe zijn lichaam inderdaad de sacrale taal was voor wie hij was en voor alles wat hij onderwees. 

Op onze bedevaart naar Kana hernieuwden de echtparen hun huwelijksgeloften. Liz en Albert King hadden het record met 60 jaar. We hadden de kerk voor onszelf en we hadden een geweldige tijd, hoewel de enige wijn in de kelk was. Er was veel plezier en gelach en er werden vele verhalen verteld. Dit maakte deel uit van een christelijke eerbied voor het huwelijk als een symbool van de relatie van Christus met zijn volgelingen. 

De lachende gezichten tijdens de mis moeten de uitdrukking en stemming hebben weerspiegeld die er was op de bruiloft die Jezus bijwoonde. Een droevige bruiloft zou een nachtmerrie zijn. Was Jezus enkel aanwezig als een plechtig uitziende spirituele vriend die er niet echt wilde zijn, niet in de vreugde kon delen en alleen waardevol was omdat hij de dag met zijn eerste wonder redde? Of genoot hij zelf als onderdeel van een vriendengroep? 

Hoe vaak zien of beelden we ons in dat Jezus lachte op een eenvoudige, menselijke manier, niet om iets te symboliseren, maar omdat dat het was dat hij echt voelde? We weten allemaal hoe een glimlach opeens een gezicht kan transformeren en oplichten en de stemming van een hele groep kan veranderen. Simone Weil zegt dat die glimlach van Jezus nu is uitgebreid, voorbij de bruiloft in Kana en zich door de kosmos verspreidt. Ze zegt dat zijn glimlach de schoonheid van de wereld is. 

Onze perceptie van schoonheid en zijn verschillende vormen kan vluchtig zijn. Maar wat we zien is een glimp van de ware aard van de werkelijkheid. Ik keek onlangs naar een steward. Hij diende een volle vlucht en zag er gestrest uit. Toch glimlachte hij wanneer dat werd verwacht, ook al vervaagde de glimlach snel als het contact met een passagier voorbij was. Er is iets triest aan een glimlach die te snel verdwijnt. Echte glimlachen blijven hangen op de lippen en in de ogen wanneer het signaal dat ze geven niet langer nodig is. Lang na Kana is de glimlach van Jezus die ons bestraalt in elke meditatie, nog steeds menselijk en geen leeg teken. 

Met liefde! 
​Laurence

---