Vijfde zondag van de Vasten

Zoveel van onze opleiding in hoe het leven te benaderen gaat over prestatie, zo weinig over realisatie, zo weinig over eigenlijk gewoon leven. Het was nuttig voor mij om gisteren te leren dat een hardwerkende bij in zijn drukke bijenleven niet meer dan een twaalfde van een theelepel honing aanmaakt. Natuurlijk heeft hij veel metgezellen (tot 60.000), dus samen kunnen ze genoeg bijeenbrengen om een ​​stuk brood te bedekken. Maar omdat ze van hun werk lijken te genieten, hebben ze vermoedelijk andere manieren om de zin van het bestaan ​​te beoordelen en zijn ze minder geobsedeerd door kwantiteit en individualiteit.

Het evangelie van vandaag gaat over de opwekking van Lazarus, een vriend van wie Jezus hield, broer van de zussen Martha en Maria van wie hij ook hield. Toen Jezus bij hen aankwam, vier dagen nadat zijn vriend was gestorven, kwam Martha, een bezige bij, naar buiten om hem te ontmoeten. Ze deed hetzelfde in het

verhaal bij Lucas waar ze wordt afgeleid door haar vele taken en de klassieke symptomen van stress laat zien. Jezus herinnert haar eraan dat ze haar te drukke persoonlijkheid in evenwicht moet houden met de kwaliteiten van haar contemplatieve zus, die meer bezig is met gewoon zijn. In het buitengewone en toch ontroerende menselijke verhaal die we vandaag lezen lijken beide zussen opgelucht dat hun vriend gekomen is om hen te troosten in hun verdriet. Wanneer hij ze ziet, 'begint Jezus te huilen' en zeggen de mensen: “kijk hoe lief hij hem had’“.

Vervolgens roept hij Lazarus terug tot leven. De dode komt uit het graf tevoorschijn, nog steeds in zijn grafdoeken gewikkeld. Jezus zegt: 'maak deze los en laat hem gaan'. Net als andere ervaringen die we als authentiek herkennen en toch niet kunnen verklaren, doen we het af als een sprookje of we vallen stil voor wat het verhaal wil zeggen, in dicht symbolisch realisme, over de persoon van Jezus.

Net als in zijn andere buitengewone daden, toont Jezus geen interesse om zijn daad te gebruiken om mensen te imponeren of te rekruteren. Het lijkt geen meetbare betekenis te hebben, niets dat u kunt verzilveren en op de bank zetten. Het is wat het is. Het verandert een leven en het leven van die mensen die het leven van het individu delen. Voor Lazarus was het een uitstel omdat hij uiteindelijk weer zou sterven. Dus is het geen verrijzen, zoals Jezus zou doen. Voor hem was de cyclus van dood en wedergeboorte, die het repetitieve patroon is van ons dagelijks drukke bijenleven, doorbroken en overstegen, wat ons de hoop geeft dat we niet veroordeeld zijn om de mislukkingen en successen van het leven eindeloos te herhalen. 


Was deze geweldige handeling een prestatie? Is opstanding een prestatie? Hoewel het verhaal van Lazarus hem beroemd maakte en leidde tot zijn arrestatie en terechtstelling, wordt het niet beschreven als iets dat bijdraagt tot de verdediging van Jezus. Het was eerder een teken dan een prestatie, eerder een openbaring dan een bewijs.

Dit is een andere manier om de zoete honing van het leven af te meten, die niet altijd zo zoet is. Kunnen we in deze tijd van 'slow-down and shut-down', sociaal isolement en quarantaine, gebruik maken van de tijd om in deze begrippen een levensroute uit te stippelen? Vergeet de prestaties of successen waarvoor we krediet krijgen en de mislukkingen waarvoor we worden gedebiteerd. Kijk in plaats daarvan naar welke gebeurtenissen, relaties, resultaten, zoet of zuur, een zin laten zien en onze ware aard verlichtten.


Met Liefde,
Laurence

---