Tweede zondag van de Vasten

In het evangelie van vandaag, over de gedaanteverandering, neemt Jezus zijn drie naaste discipelen met zich mee de berg op 'om alleen te kunnen zijn'. Het was niet voor een financiële planning of strategievergadering, maar om te bidden, om echt samen te zijn. Onlangs ben ikzelf op dezelfde berg geweest en ik kan bevestigen dat er geen telefoonsignaal is. Je moet er zijn. Voor hen was dit het moment waarop ze hem als een wezen van licht zagen.
 
Op een andere tijd en plaats, toen hij ‘alleen aan het bidden was in het gezelschap van zijn discipelen’, stelde hij hun de leven-omvormende  vraag 'Wie zeggen jullie dat ik ben? '. Ze waren toen voldoende tot gemeenschap ontwaakt om in eenzaamheid naar de vraag te luisteren. Bij andere gelegenheden in de evangeliën zijn eenzaamheid en gemeenschap - zulke ogenschijnlijke tegenstellingen - geïntegreerd. Dit wordt ook ervaren door regelmatige meditatie en door de gemeenschap die dat creëert te beleven. De dans van eenzaamheid en gemeenschap, als twee kanten van de rondtollende munt van het leven, is essentieel voor de gezondheid van geest en ziel. Wanneer de dans werkt en we op een gezonde manier in balans zijn, zijn we niet bang voor eenzaamheid en voelen ons ook niet gevangen door de gemeenschap.
 
Het leven van vandaag is buitensporig naar buiten gericht en veel te druk. Naarmate onze overbelasting aan informatie en de vraag naar onmiddellijke respons toeneemt, groeit ook het gevoel dat we overspoeld worden door alles wat erop aandringt nu meteen gedaan of beantwoord te worden. Gemeenschap, balans in het leven, de delicate steungroepen van vrienden en familie, zullen de spanning voelen als de stress toeneemt. Veel zakenmensen beginnen onbewust hun gezin op te offeren aan hun carrière, voordat ze zich realiseren wat er met het kostbaarste deel van hun leven gebeurt.
 
Onder de druk van dit alles is het contemplatieve element van het leven - het vermogen om te zijn in plaats van te doen en te genieten in plaats van te verwerven – het eerste dodelijke slachtoffer. Je zult niet verbaasd zijn dat ik meditatie op dagelijkse basis aanbeveel om het tot leven te wekken en de dag te redden. Maar er is nog een kleine 'beoefening van de aanwezigheid van God' (ook wel bekend als mindfulness of bezinning) die beide kunnen helpen om ons voor te bereiden op meditatie en een vrucht is van meditatie. Het is ook goed om te doen als je het gewoon te druk hebt om te mediteren.
 
Sint Benedictus opent zijn lifestyle handleiding, de Kloosterregel met een stukje goede raad: elke keer dat je met een goed werk begint, moet je oprecht tot God bidden om het tot volmaaktheid te brengen. Voor mensen die het Godsidee serieus nemen, is het mogelijk om dit te lezen als een oproep tot volledige aanwezigheid van geest en hart in het werk dat we doen in een geest van gerichtheid op de ander.  Zelfs voor de persoon die denkt dat dit een voorbeeld is van mythische verbeelding is de boodschap nuttig - denk na over de betekenis van je werk voordat je erin verdrinkt.
 
Het enige wat we moeten doen, bij elke nieuwe taak gedurende de dag, is pauzeren. Denk dan aan de waarom vraag. 'Waarom doe ik dit? Waar komt mijn motivatie vandaan? Kan ik de betekenis van mijn werk aanvoelen als een verband tussen wat ik doe en de mensen die erdoor worden beïnvloed?’ Op deze manier ervaren we dat we voor anderen werken en dat we, zo niet perfect dan toch zeker goed werk doen.

Laurence

---