Pasen 2020

Terwijl ik dit schrijf voel ik nog steeds het verrassende gevoel bij het schitterende licht van de reusachtige maan in de vroege uren van deze morgen. Maanlicht voelt altijd alsof het je lichaam zachtjes overspoelt en dan de geest streelt. Ik word echter afgeleid van het denken over het maanfeest van Pasen, de link met oestrogeen en de eeuwig smeltende en groeiende fasen van de maan. Die afleiding komt door een continu rauw geluid, zoals een voetbalmassa die het winnen van een kampioenschap viert, dat mijn kamer binnenstroomt door de open ramen voor mijn bureau met uitzicht op het meer van Bonnevaux. Kikkers in volledige koordisharmonie. Zoals het boek dat ik heb geraadpleegd het zegt: jongenskikkers ontwaken uit hun winterslaap met maar één ding in gedachten en dameskikkers die bol staan van kikkerdril leggen dat en voordat je met je ogen kunt knipperen is het bevrucht.

“ Ik stond op uit de dood nadat ik de angel van de dood had uitgetrokken en de banden van de hel had losgemaakt ... want, zie, de winter is ten einde, de regen is voorbij. De bloemen verschijnen op de aarde. Ik ben opgestaan ​​uit de dood, ik heb vrede aangeboden.” (Origenes: Preken over Hooglied)

De lente. De kalme, vreedzame, invloedrijke maancyclus die vorm geeft aan de religieuze en landbouwkalenders en aan onze gemoedstoestand. De waanzinnige fixatie en het ongeduld van de paringsrituelen. Energie die opstijgt in het lichaam en uitbarst in de geest.

Verrijzenis vindt plaats zowel in de natuur als in onze psyche, die haar weerspiegelt.
Een misstap maken in de dans tussen de innerlijke en uiterlijke ritmes verstoort alles. Velen hebben dit verstaan door hun ruwe ontmoeting met het virus, één gezicht van de natuur in de afgelopen weken. Het verschil tussen de opstanding van Jezus en de biologische cyclus van de natuur is dat in Hem de cyclus van dood en wedergeboorte niet wordt herhaald, maar overstegen. Het is waar dat we vele sterfgevallen en wedergeboorten blijven ervaren; zoals altijd - hoe dieper de dood, des te hoger de wedergeboorte. Maar door elke cyclus in ons persoonlijke en collectieve leven heen, kunnen we beter ademen in het licht van de Opgestane die nooit meer zal sterven: Jezus, en we verliezen en vinden onszelf in Hem.

De corona-crisis heeft voor veel mensen de dood betekend, talloze soorten lijden en misschien de dood van een manier van leven. We wisten al lang dat die niet langer in stand te houden was. Onbeheerste groei is kanker. Pasen herinnert ons eraan dat we niet bang hoeven te zijn voor verandering of dood als we eenmaal toegewijd zijn aan het echte leven. Ons spirituele pad, welke vorm het ook aanneemt, is die toewijding. 

Naarmate we grondiger de cyclus van dood en opstanding ingaan, worden we ons meer bewust van de universele waarheid ervan, dat het het model van al het zijn is. We beginnen te begrijpen wat Mysterie is ... Het is de cyclus waarop elk half uur van meditatie is gebaseerd: de dood aan de bezitsdrang en trivialiteit die ons ego bezighouden en een opstanding naar de vrijheid die aanbreekt wanneer we onszelf vinden door volledig naar de Ander te kijken ... Elke dag sterven we en staan weer op tot nieuw leven. Toch is het ook waar dat er maar één dood is en één opstanding die Jezus onderging voor de hele schepping. (John Main, Van woord naar stilte)

Met Liefde,
Laurence

---