Palmzondag

​Vandaag lezen we in de eucharistie het hele lijdensverhaal, van het Laatste Avondmaal tot Jezus die zijn geest geeft op het kruis. 
 
De meesten van jullie die deze laatste zin lezen weten wel wat ik bedoel. Laten we echter de generatie onder ons niet vergeten die geen flauw idee heeft wat ik bedoel. Toch hebben we allemaal geweten, of zullen we weten, wat het is om het verlies te lijden van iemand waar we intens om geven en wat het betekent om te leven met hun nieuwe en eindeloos vreemde afwezigheid. Ik sprak vanmorgen met een vriendin wier vader plotseling aan een hartaanval is overleden. Zij en haar moeder, die met ons verbonden waren op WhatsApp, werden in de paar minuten dat hun geliefde vader en man stierf, naar een andere wereld verplaatst. We hebben maar weinig woorden voor wie net in smart gedompeld is. Het is makkelijker om over kosmische mysteries te spreken dan over persoonlijk verlies. Toch kan de eenvoudige, zorgzame aanwezigheid van anderen in tijden waarin het leven op zijn kop gezet en binnenstebuiten gekeerd wordt, voorkomen dat we instorten of gek worden.
 
Als we zien hoe ingrijpend de invloed van deze plotselinge pandemie is en hoe die de wereld zo plotseling tot stilstand heeft gebracht, en huiveringwekkende schokken door elk aspect van ons leven stuurt, dan is de behoefte aan persoonlijke verbondenheid nog nooit zo kostbaar geweest. Hier in Bonnevaux ondersteunt het regelmatige ritme van ons dagelijks leven, meditatie, werk, lezen, conversatie en vriendschap ons terwijl we proberen het geschenk van een spirituele praktijk te delen met anderen over de hele wereld door middel van online gebeurtenissen en berichten. Vanmorgen ontmoette ik in een online-meditatie het personeel van De Singaporese DPA Architecten - die toezicht houden op de renovatie van Bonnevaux - vanuit hun kantoren over de hele wereld, van Shanghai tot Londen. De website van het Contemplative Pathprogramma zal binnenkort online zijn.
 
In onze nieuwe vertraagde, gesloten wereld is de manier waarop we slingeren tussen het globale en het lokale nog nooit zo duidelijk geweest. Of we nu online surfen of praten, of naar de aanliggende kamer of in de tuin lopen, we voelen hoe we wezens zijn die bestaan omdat we verbonden zijn, of verbinding zoeken, of rouwen om verloren relaties. We leven op aanwezigheid, niet op brood alleen.
 
Het plotse verlies, van wat ons doet open bloeien, snijdt ons de adem af. Omdat het pijn doet, denken we misschien dat we iets hebben gedaan waardoor we dat verdienen of voelen we ons uitgepikt door een buitenaardse kracht. We voelen ons ook gedesillusioneerd omdat we ervan uit gingen dat de dingen wel zouden blijven zoals ze waren zolang we ze op die manier nodig hebben. Het is niet fout om dit voelen. Het is vreemd, maar uiteindelijk heeft het wel een zekere zin.
 
Maar dan is er nog de banaliteit van het verdriet. Het plotselinge verlies is melodramatisch, beslissend. Maar climaxen veranderen langzaam in routines van leven met verlies, meer traagheid en lusteloos verdriet. Het is dan, dat we het meest behoefte hebben aan een pad, een praktijk die hoop geeft door het ervaren van verbinding met een eeuwige bron van zijn in ons. Dit is het aanbreken van het tijdperk van de Opstanding. 
 
Dit is de betekenis van de Heilige Week (of je nu weet wat dat betekent of niet) die we vandaag beginnen. Hier in Bonnevaux zouden we dat graag online met u delen, dag na dag, met elkaar verbonden. (www.wccm.org)
 
Met Liefde,

Laurence

---