Maandag week 4

Mediterenden leren dat ‘ervaring de leraar is’. Als ze stoppen met al te afhankelijk te zijn van externe bronnen van autoriteit en meer hun eigen hart gaan vertrouwen, komen ze te weten wat ervaring eigenlijk betekent. Niet zomaar wat er gebeurt, maar wat er gebeurt door wat er gebeurt. Ik bedoel, niet zomaar wat er gebeurt tijdens de meditatie, maar wat er in onszelf gebeurt en in het leven in het algemeen door hetgeen er gebeurt tijdens het mediteren, zelfs al zien we het niet altijd gebeuren. 

Meditatie is een bron van wijsheid omdat het ons deze waarheid zo eenvoudig aanleert. Het helpt ons de tekenen en patronen van het leven te herkennen en het boek van de natuur zelf te lezen. In een relatief korte tijd zijn mensen over gans de wereld verplicht thuis te blijven, niet rond te lopen of te vliegen, rijden, winkelen, het nieuwste model te kopen en naar huis te gaan om het oude weg te gooien, grondstoffen en tijd te verspillen. Een beetje veroordelend, maar ik reken mezelf er ook toe.

Soms is wat we lezen in het boek van de natuur kinderlijk eenvoudig. Sinds deze beperkingen van kracht zijn, is hun effect duidelijk te merken aan de pollutieniveau ’s in Noord-Italië, zoals gemeten door de Sentinel satelliet van de ESA. De uitstoot van stikstofdioxide (uitstoot van voertuigen) is aanzienlijk gedaald. De vervuiling in China, vooral in Wuhan en de provincie Hubei, is ook drastisch ineengestort.  

Dit is wat er gebeurt, maar wat gebeurt erdoor hetgeen er gebeurt?

Na de eerste meditatie deze ochtend, had ik zoals gewoonlijk 20 minuten voor de volgende meditatie zou beginnen. Gewoonlijk lees ik dan even, maar omdat de ochtend zo helder en mooi was, wandelde ik wat rond en merkte bij mezelf dat ik het boek der natuur aan het lezen was. Dat was niet moeilijk. Ik hoefde geen uitstoot van stikstof te meten of te theologiseren. De vogelzang volstond, de zuiverheid van de lucht en de helderheid van de stilte. Een geluid dat ik voorheen nog niet geïdentificeerd had, werd helder toen een vogel naar beneden dook en een vreemde schorre klank uitstootte. De kikkers starten hun kakofonie. En door de regen is het meer wonderlijk vol, en de vissen zien er mollig uit. Jean Christophe heeft het gras gemaaid en de geur daarvan houdt een belofte in van warme dagen in het verschiet.

Is de natuur ons, met dit coronavirus, aan het straffen voor de manier waarop we haar behandeld hebben? Dat is één manier om ernaar te kijken. Dat is wat er karmisch gebeurt. Maar wat er daar bovenop gebeurt is dat wij kunnen ontwaken voor de eindeloze pracht van de natuur en het dierenrijk. Wie wordt er niet verliefd op het schone? En wie schade kunnen berokkenen aan wat zij liefhebben terwijl zij het liefhebben?

Zo wandelde ik in de frisse ochtendlucht, de ochtendlijke geluiden en geuren, ook denkend aan de gevaren rondom ons en de eenzaamheid en angst waaraan zo velen lijden. Ik dacht aan mijn eigen zonden. Maar meer nog, voelde ik de wonderlijke genade die ons zicht herstelt als we blind zijn geworden.

Schoonheid zal de wereld redden.

Laurence Freeman OSB

---