Maandag week 2

Het is moeilijk om te mediteren als we tandpijn, verdriet of angst hebben, honger of zelfs een loopneus. Lang geleden, in de dagen  van collectief geloof, begrepen de mensen beter wat er bedoeld werd met ‘ blijf gezond’, en ze begonnen te bidden. Vandaag de dag, nu het ons moeilijk valt om ‘mijn ervaring’ als toetsteen, te overstijgen, komen we tot meditatie als hulpmiddel voor ‘wellness’.

Misschien is het probleem wel dat we een sprong in het duister moeten doen. We hebben zo weinig goede religieuze of spirituele vorming om ons voor te bereiden op het lijden of voor de discipline van een anders gerichte praktijk, zoals meditatie. Toch, na zoveel te hebben verloren wat zin en harmonie geeft aan het leven, moeten we het erop wagen en beginnen met mediteren, wanneer en om welke reden ook die we kunnen vinden. Uiteindelijk, als we volhouden ondervinden we dat de ervaring zelf ons een les leert van onschatbare waarde : ‘onze ervaring te overstijgen.

Stel je mediteert regelmatig. Je leven is rustig en gewoon, stralend en beloftevol. En dan, door een ramp – de dood van een geliefde, persoonlijk verlies, een scheiding of afwijzing, een ziekte – breekt je leven, het is alsof een ijzeren staaf in je ziel steekt. Maar je blijft mediteren omdat de praktijk – ongeacht in welk stadium van het groeiproces je je op dat moment ook bevindt – reeds een weg baande onder je huid  en in je bioritme. Je bent nu een mediteerder: het is net zo’n deel van jou als ademhalen. Maar als je gaat zitten en probeert de mantra te zeggen lijkt je geest meer afgeleid dan bij je eerste dag van het werk. Korte fragmenten van scènes die nog niet gebeurd zijn flitsen door je verbeelding. Angst, verdriet, woede, droefheid hebben de vrije loop en als een bende schurken vallen ze je binnenkamer binnen en vernietigen je geordende persoonlijke ruimte.

Je weet dat het gebeurt en dat het voorbij zal gaan. Maar wanneer? Er zijn momenten, zoals een zonnestraal op een stormachtige dag, wanneer je rust in de vrede van de Heer en weet dat vreugde hier altijd aanwezig is. Desondanks, de strijd van  gedachten en gevoel is verloren. De onrust van gedachten is niet te stoppen omdat ze van oncontroleerbare gevoelens komen. Ze zijn niet voor rede vatbaar. We zeggen ‘het is een absurd idee’ of het is het niet waard om je zorgen over te maken, ik kan er nu niets meer aan doen. Maar de gevoelens rond de hartstreek en de zonnevlecht die deze gedachten manifesteren leiden een eigen leven.

Op zulke momenten leren we wat Jezus bedoelde met’ maak je geen zorgen, leg je verontruste harten te rusten, heb geloof in mij’, zeer goed wetende hoe moeilijk dat is. Maar voor de persoon van geloof maakt het een wereld van verschil zich dit onderricht te herinneren. Het is zo moeilijk om te wachten, zonder verlangens of verwachting, angsten of hoop, zo moeilijk om geen plannen te maken voor een onwerkelijke toekomst die we eerst in onze verbeelding moeten construeren alvorens we erover kunnen fantaseren. Het is de onwerkelijkheid van dit alles wat zo moeilijk is. En vermoeiend. We zijn ambivalent: we beelden ons hulpeloos in wat zou kunnen gebeuren, heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop; maar ook opziend tegen het einde van de wachttijd omdat het misschien wel precies zo erg is als we ons hadden voorgesteld.

Ergens in dit alles klinkt de mantra. En iets onderricht ons.

With Love,
​Laurence

---