Donderdag week 4

Onze Coronavirus crisis zal langer duren dan de Vastentijd. Maar het voegt een dringende, persoonlijke dimensie toe aan de belangrijke thema’s van deze spirituele tijd. We keken naar deze thema’s toen de Vastentijd begon. Maar misschien lijken ze nu meer existentieel en minder louter spiritueel. Of, misschien anders gezegd, ontdekken we dat het spirituele niet zo abstract is als we vaak aannemen. En ontdekken we dat het leven zelf een spirituele reis is die elk aspect en elk soort van menselijke ervaring samenbrengt. Wanneer we dit vergeten, vergeten we een centraal onderdeel van onze menselijkheid. We riskeren niet alleen spiritueel ondervoed te raken maar ook minder menselijk te worden. 
 
Ik was onlangs geschokt toen ik een brief over het Virus kreeg van een twintigjarige. Ik zal er niet uit citeren omdat het verontrustend zou kunnen zijn voor hen die vrienden aan het virus verloren hebben of diep bezorgd zijn voor hun geliefden en zichzelf. Het was een dankbrief, uitdagend en intelligent geschreven, maar zoals je kunt verwachten van een heel jong persoon, zonder een volledig inlevingsvermogen voor anderen die lijden. De brief zag de crisis pijnlijk genoeg als een wake-up call, en een aanklacht tegen een onhoudbare levensstijl.
 
Zoals ik onlangs zei is dit niet een tijd alleen maar voor beschuldigen en vinger-wijzen, zelfs niet naar onszelf. Maar in deze crisis is een les verborgen en als we die kunnen vinden, zullen we de mogelijkheid tot verandering vinden die ze ons biedt. Het afschuwelijke lijden en de dodentol aan het einde zal niet gerechtvaardigd zijn, maar zal deel uitmaken van deze moeilijk te slikken betekenis zijn. Voor allen die op dat moment in leven zijn, ongeacht hun generatie, of ze geïnfecteerd waren of niet, zal de wereld nooit meer hetzelfde zijn. De mensenfamilie zal zwakker zijn en herstel zal moeilijk zijn. In zulke tijden zullen de donkere krachten van politiek en financiën misschien proberen er voordeel uit te halen. En het zal meer dan ooit belangrijk zijn een kritische massa van mensen te hebben in wie de contemplatieve geest ontwaakt is. 
Geen helden of heiligen maar mensen die de spirituele dimensie van de werkelijkheid herontdekt hebben. Deze dimensie wordt zo vaak in onze huidige cultuur gemist, belachelijk gemaakt, verwaarloosd, verworpen of gebagatelliseerd.
 
Wanneer we spiritualiteit in een andere categorie plaatsen, of het materialistisch reduceren tot neuronen en mythes, beginnen we aan het proces van het ontmenselijken van de mensheid. Vrede wordt door geweld gezocht, rijkdom wordt door een kleine groep vergaard , politieke structuren worden gekaapt en religie wordt louter weer een andere persoonlijke identiteit of een agressieve ideologie.
 
Ook al was het niet perfect uitgedrukt, toch begreep de jongeling die de brief schreef goed dat we niet alleen het hoofd moeten beiden aan een menselijke crisis van lijden die mededogen en actie vereist. We krijgen ook een kans om beter te leven. Kansen kunnen meer uitdagen dan mislukkingen. John Main vroeg me ooit wanneer ik dit pad begon of ik wel was voorbereid voor alles wat het zou brengen. Ik dacht eerder dat hij bedoelde wat ik op zou geven. Maar hij verbeterde me: ‘Ik bedoel de vreugde.’ Etty Hillesum schreef toen ze de Joden hielp die opgepakt werden door de Nazi’s om naar Auschwitz vervoerd te worden: ‘Vandaag voel ik totale wanhoop. Daar zal ik mee moeten omgaan’. 
 
We leven nu in de dagen van de lente-evening(dag en nacht over gans de wereld even lang), de grote kracht van opstanding in de natuur. Het is het juiste moment voor ons om met vreugde om te gaan.
 
Met Liefde,
Laurence

---