Donderdag week 3

(deze reflectie is vorige week neergeschreven en nu dus ook ongeveer toepasbaar voor ons)

Ik wil deze reflectie graag tot onze gemeenschap in Italië richten, omdat zij met hun 60 miljoen landgenoten in quarantaine zitten vanwege het coronavirus. Onze hele wereldwijde gemeenschap wil dat u weet dat we aan u denken in deze buitengewone dagen. Maar meer dan alleen aan u te denken, sluiten we jullie met liefdevolle vriendschap in ons hart bij de meditatie en in onze gebeden.
 
Het is aan u om ons te vertellen hoe u zich voelt en hoe het voor u en uw familie is - en we zullen uw berichten op onze website of blog met plezier verwelkomen. Ik zal met onze nationale coördinator overleggen om te zien of zij deze verbinding met de bredere gemeenschap op prijs stellen. Maar als ik me voorstel hoe het voor u moet zijn, denk ik aan twee vergelijkingen. De eerste is een Hollywood rampenfilm. Veel van de media-aandacht voor de pandemie moedigt dit aan en inderdaad, de scènes van lege straten en de afgelasting van het vervoer suggereren dit.
 
Maar de andere vergelijking waar ik aan denk is een retraite die op de ene manier begint en op de andere eindigt. Het duidelijke verschil is dat een retraite een vrije keuze is over hoe en waar we onze vrije tijd doorbrengen. Maar toen Aleksandr Solzhenitsyn werd vrijgelaten uit het Goelag dwangarbeiderskamp, waar hij acht jaar gevangen had gezeten, zei hij dat hij moest huilen toen hij erop terugkeek. Zijn tranen waren een mengeling van opluchting bij zijn vertrek en dankbaarheid voor wat het kampleven hem over zichzelf en het menselijk hart had geleerd. De ervaring die hij onderging en de mensen die hij daar ontmoette, inspireerden zijn boeken voor de komende jaren.
 
Soms, als we ergens toe gedwongen worden en ons gevangen voelen door een koude onpersoonlijke, externe kracht, kunnen we in woede ontbranden of in een depressie raken. Maar soms, alleen als we geluk hebben, bevrijdt de ervaring van ergens toe gedwongen zijn in ons nieuwe en verrassende opvattingen over de werkelijkheid. We ontmoeten iets onverwachts, een verborgen genade die we op geen andere wijze konden vinden. 
 
Net als in de meditatie zijn er momenten dat we in een woestijn zitten, droog en eindeloos afgeleid door onze angsten of verliezen. Een lege desolaatheid strekt zich uit zover we kunnen voelen in alle richtingen.  We denken dat het beter is om iets nuttigs of iets leuks voor onszelf te doen. De eenzaamheid is niet de open ruimte waarin we ons verbonden voelen met een groter geheel, maar een alleen zijn, beklemming, verlatenheid of het gevoel vergeten te zijn. Het spookbeeld van kwelling achtervolgt onze ziel.
 
Dan, vanuit een niet gelokaliseerd innerlijk punt, raakt een onzichtbare lichtstraal onze verschrompelde ziel en herstelt die tot leven en hoop. Niet dat al onze wensen in vervulling gaan, misschien zelfs geen enkele, en blijft de pijn of het verlies nog al te zeer aanwezig. Maar er ontspringt een vreugde die een weg opent naar de bron van zijn, ons zijn.
 
Ik hoop voor al onze Italiaanse vrienden, die zich gevangen voelen door krachten buiten hen, dat er op een of andere manier, op zijn minst af en toe enige vrede in deze innerlijke vrijheid kan ontstaan. We hopen dat de tijd van afsluiting en quarantaine kort mag zijn. We hopen dit voor u en omdat de rest van ons nood heeft aan de mooie dingen – van jullie temperament en jullie land - die ons van u doen houden.

With love,
​Laurence

---