Donderdag week 1

​Het onvermogen om te vergeven, wanneer we dat wel zouden willen, is een van de zwaarste kruizen die we kunnen dragen. Het kan ons zwaar wegen en ons emotioneel belasten met een gevoel van mislukking en schuld. Hoe kunnen we elkaar helpen dit kruis te dragen, totdat we ons in een moment van bevrijding realiseren dat het gewicht van dat kruis alleen maar de last is van een illusie? 

Het verlangen naar wraak (soms noemen we het ‘gerechtigheid’) is te begrijpen als iemand ons gekwetst heeft. Maar het is zelden een bewuste keuze. Soms is het een plichtsgevoel (in een cultuur van vendetta) of ons instinctieve, gekwetste antwoord wanneer een aanbod tot verzoening wordt afgewezen. Zoals de “post-apartheid Truth and Reconciliation Commission” aantoonde, willen de meeste slachtoffers niet in de eerste plaats wraak, om hun onderdrukker te zien lijden. Zij willen een bekentenis horen, een erkenning dat de dader verantwoordelijk was voor het aangedane leed. Dan is het blijkbaar de weigering om schuld te bekennen dat de extreme woede van de wraak uitlokt, wat ironisch genoeg het slachtoffer meer kwetst dan de dader.

Vergeving en verzoening zijn twee verschillende stadia in het helingsproces van menselijk leed en verraad. Vergeving is niet een pardon dat we schenken, maar een integratie van onze eigen gevoelens (als slachtoffer) van afwijzing en woede met ons diepere ware zelf. 

Vergiffenis is een heling van het eigen gevoel van het slachtoffer om verraden te worden - een gevoel dat dikwijls leidt tot zelf-verwerping en een gevoel van onwaardigheid. Diep in onze menselijke natuur zit de verwachting van we moeten, en zullen, rechtvaardig behandeld worden. Telkens wanneer deze verwachting wordt gelogenstraft, vallen we ten prooi aan verwarring en zien we niet helder waar de verantwoordelijkheden liggen. We demoniseren de persoon die ons gekwetst of teleurgesteld heeft. We beschuldigen de verkeerde persoon. Of we verwijten het onszelf.

Dit alles creëert beroering in onze ziel. Als we proberen te mediteren, botsen we snel op deze chaos als een grote hindernis, zoals een vliegtuig dat in een turbulentie terecht komt. Als we kunnen doorzetten, kan de kracht van pure aandacht in die chaos doordringen en die beginnen op te lossen.  Maar waarschijnlijk zullen we dit nog moeten delen met iemand die ons aandacht kan geven of die we betalen om aandacht te krijgen. Het proces van vergeving vordert dan met het terugtrekken van onze projecties. Vervolgens vragen we, inwendig, aan de persoon met wie we een conflict hebben, ‘waarom sloeg je me?’. Dit is de vraag die Jezus stelde aan de soldaat die hem sloeg tijdens het verhoor. Zo begint ons denken te veranderen.

Inzicht in de andere persoon opent zich en, al snel, verdiept ons begrip door mededogen. We hoeven alleen een glimp op te vangen van de pijn, de beroering in haar ziel, het kruis dat de persoon die ons kwetst, zelf in zich draagt. Het verlangen naar wraak of de drang om die persoon uit de wereld te wensen, slaat om in mededogen dat we ‘vergeef je vijanden’ noemen.

De vastentijd is een goede tijd om een inventaris op te maken van het verloop van onze relaties om te zien of we nood hebben aan zo’n vergiffenis. Het is een periode waarin we vereenvoudigen. Zo doende, krijgen we meer begrip over onze relatie met anderen. En waar we gewoonlijk van weglopen kan in de ogen worden gekeken. Emotionele vrijheid, een licht hart en een bevrijd geweten zijn het resultaat.

With Love
​Laurence

---