Dinsdag week 3

Er bestaat een verkeerd beeld van de Vasten - en meer algemeen van spirituele ascese (praktijk) - waarin een associatie gemaakt wordt met plechtig zijn of te doen alsof tot op het meelijwekkende af. Jezus pakt dit aan door te zeggen, wanneer je een discipline van zelfbeheersing beoefent, maak het dan niet publiek, doe er niet moeilijk of vroom over. Doe je uiterste best om ontspannen en vrolijk te zijn.

Er is een dynamiek van schuld ingebouwd in onze psyche. En een andere verontrustende eigenschap van ons ego is het magische gevoel dat elk gelukkig moment in mindering komt van een beperkt saldo, zoals bij een telefoonabonnement, en dat dit gecompenseerd moet worden door iets pijnlijks of moeilijks te doen. Je betaalt voor geluk. Geluk is een product, niet onze natuurlijke aard. We hebben niet het recht gelukkig te zijn terwijl de wereld ontwricht wordt door een virus, of wanneer er een miljoen vluchtelingen zijn in Syrië of wanneer een vriend lijdt.

Wat is geluk? Voor religieuze mensen glijdt dit af naar het idee van een God die wil dat je gelukkig bent op zijn voorwaarden, als je hem vereert op een manier die hij goedkeurt. En deze God, een complexe vorm van het idee van karma - je krijgt wat je verdient - wordt dan een bekrompen god die beloont en straft. Religieuze opvoeding en culturele beelden over God versterken dikwijls deze ideeën, maar ze worden allereerst gevormd tijdens je jeugd als we observeren hoe volwassenen ons behandelen. Goede jongen, hier is een geschenkje. Slechte jongen, direct naar bed.

Meditatie heeft een verassende kracht om een einde te maken aan elk zelfversterkend complex van ideeën en aan dwangmatig cirkelredeneringen. Dit werkt rechtstreeks in op al onze gedachten en beelden over God - die niet louter intellectuele elementen zijn, maar sterk emotioneel. Als je gelooft dat God je zal straffen voor je tekortkomingen word je emotioneel geraakt in al wat je doet en in al je relaties. Dan, naargelang onze ideeën over God veranderen, verandert ook ons fundamenteel begrip van de realiteit en onze relaties met andere mensen.

Religieuze mensen voelen zich vaak ongemakkelijk bij de eerste stap in dit proces. Ze voelen het alsof God aan het verdwijnen is, dat meditatie niet echt bidden is of dat ze wel eens zouden kunnen eindigen als atheïst. Een man vertelde me ooit dat hij mediteerde maar er niet echt van overtuigd was dat het een vorm van gebed was die de Kerk of God konden goedkeuren. Dus begon hij elke meditatie met een gebed: “Beste God, ik ga nu mediteren, maar geloof me, ik ben niet echt een boeddhist”.

Terwijl oude ideeën over God verbleken, komt er niet onmiddellijk iets stevigs voor in de plaats. Tijd en vertrouwen doen ons echter beseffen dat het niets armoede van geest is, dat leegte de volheid van ruimte is en dat het verlies het eerste deel is van een cyclus die leidt naar een verassend nieuw soort ontdekking. We vinden wat we verloren hebben, maar dat is nu veranderd omdat het verloren was. In de afstand die het van ons genomen heeft toen het verloren werd, of wij die veranderd zijn. Soms moeten we verliezen wat we geloven over God, zelfs stoppen met geloven en wachten. Tot we opnieuw geloven maar dan op een andere manier. Geloof wordt verdiept in de tunnels van de tijd. En tijd wordt overstegen door geloof.

With love,
​Laurence

---