Aswoensdag

Het echte mysterie van de mens is dat we zo overtuigd zijn van het feit dat we ergens moeten geraken, dat we ons niet realiseren dat we daar al zijn. We zouden niet denken aan doelstellingen en objectieven, tenzij ze al geactiveerd zijn in ons eigen bewustzijn. Dus, laat ons de Vasten vandaag beginnen met de Verrijzenis.

Zonder de Verrijzenis zou de Vasten een vervelende, egocentrische tijd zijn, gewijd aan het onderhoud van onze eigen spirituele tuin. We zouden enkel bezig zijn met het opgeven van dingen die we graag doen of het doen van moeilijke dingen waarvan we denken dat ze goed voor ons zouden zijn. Misschien zouden ze dat ook zijn, maar motivatie is waar het om gaat. Velen, vooral Katholieken, zullen vandaag gesprekken hebben over wat ze ‘voor de Vasten’ gaan doen, dikwijls met een humoristische ondertoon en een beetje religieuze competitiviteit. “Als hij geen alcohol drinkt voor de Vasten, dan zou ik dat misschien ook moeten doen…”. Jezus’ onderricht over dit alles is duidelijk. Pak niet uit met je ‘goede daden’ en laat zelfs ‘je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’.  Alhoewel dit heel complex en uitdagend klinkt, is het in feite belachelijk eenvoudig. 

Wanneer spirituele praktijk stiekem beheerst wordt door het ego (en bij veel zaken is dat zo), dan verglijden we onbewust naar de opvatting dat vooruitgang, dichter bij God komen, gekoppeld is aan lijden of aan vrijwillig ongemak. Het is zoals denken dat we iets onaangenaam moeten doen om ervoor te zorgen dat iemand die ons al graag ziet dat ook zal blijven doen. We voelen ons niet waardig. We hebben geen vertrouwen. We dekken onze risico’s af. God moet allicht hard lachen om onze onwil om het vanzelfsprekende te geloven.

Net zoals bij meditatie, gaat de Vasten niet over het krijgen van grip op God of over het teruggrijpen van de controle over onze spirituele reis. Laat ons, bij de start van de Vasten, beslissen of we al dan niet iets zullen doen. (In de TV serie The Crown vertelt de moeder aan de jonge Queen dat niets doen het allermoeilijkste is.) Het geschenk van vandaag is te beslissen dieper te geloven in het geschenk van God’s liefde. Dit is onmogelijk zolang we niet geloven dat God ons graag mag.

Laat ons deze Vasten proberen wat er overblijft van ons heidense, ego-gekleurde idee over God af te werpen, en ons zo voor te bereiden op de verrijzenis door in het nieuwe licht van Christus te leven. De oude goden stierven toen ze niet meer aanbeden werden. Ze leken machtig, maar net zoals bij celebrities, voeden ze zich met menselijke aandacht en vervagen als die verdwijnt. 

De echte God is vele malen echter en interessanter en mateloos vriendelijk. Dus, iets doen of niets doen? Eenvoudigweg trouwer zijn aan onze dagelijkse meditatie-momenten en aan de eenvoud van de mantra combineert beide opties. (Zoals John Main zei ‘gebed’ is de essentiële ascese van het Christelijk leven).

Laurence

---