Zaterdag week 4

​Johannes 7: 40-42



De mensen konden het niet over hem eens worden.



Op Bonneveaux zijn drie bronnen. In elk ervan borrelt een voortdurende stroom puur water omhoog vanuit de wereld beneden, vanuit het grondwater of ondergrondse stroompjes. Als ik er naast sta en de zachte verstoring zie die doorbreekt aan het oppervlak vanuit de verborgen bron, bespeur ik een lange geschiedenis. Bronnen hebben de mensheid altijd aangetrokken, niet alleen als waterbron waarvan het leven afhangt, maar ook als heilige plaatsen, leven bevorderende symbolen van de betekenis en verbondenheid van het leven. “Geloof in wonderen, genezing en helende bronnen”, schreef Seamus Heaney in zijn gedicht ‘Genezing in Troje’ en herhaalde dat in een lezing voor het Koninklijk Genootschap van Geneeskundigen in Ierland.

De wereldmythologieën bevatten vele verhalen over de zoektocht naar de ‘Levensbron’. In dromen symboliseert water het leven zelf, zo wordt gezegd. Jezus wilde dat wij de stroom van levend water zouden ontdekken die uit ons hart stroomt. Het hart van ieder persoon is een bron waardoor het leven van bewustzijn stroomt vanuit een gemeenschappelijke bron van bestaan. Het komt deze tastbare dimensie van werkelijkheid binnen, waarin ik op dit moment schrijf en jij leest. Harten sluiten zich echter, als de negatieve geestesgesteldheid waarmee we allemaal te kampen hebben tot aan het eind der tijden ons afleiden en overweldigen. Het kan wel een paar jaar duren voordat je opmerkt dat je hart zich gesloten heeft. Maar als je het dan ziet, verklaart het veel van wat er fout gegaan is. Het brengt de karaktergewoontes en gedragspatronen aan het licht die ons geleidelijk ingekapseld hebben en waarmee we ons ten onrechte vereenzelvigen.

Als het hart zich sluit, scheiden we ons af van onze bron en van de stromende aard van de werkelijkheid. We nemen dan rigide, vastgelegde posities in. Daarop volgt verzet en kort daarna conflict en verscheidene vormen van geweld. Afgesloten en afgescheiden in de trots van het eigen gelijk, veroordelen we hen die het niet met ons eens zijn als fout en kunnen we het nooit eens worden. Dan verliezen we de voeling met de mysterieuze paden tussen de dimensies van de werkelijkheid. Deze connecties zijn niet tastbaar of conceptueel op de wijze die we gewend zijn en worden dus gemakkelijk als verbeelding afgewezen. De prijs die we daarvoor betalen is dat we vastlopen, onbuigzaam worden. Zonder de bron van nieuw leven worden onze ideeën oudbakken en onze argumenten monotoon. We slagen er niet in het ergens over eens te worden met wie dan ook, behalve met onszelf. Tenslotte kunnen we het zelfs niet met onszelf eens worden. 

Laurence

---