Zaterdag week 1

​Mattheus 5: 43-48
 
Hij laat zijn zon immers opgaan over goede en slechte mensen en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. (NBV).
 
Het idee dat God niet straft en niet kan straffen kan voor sommige mensen zeer beledigend zijn. Het stemt tot nadenken over een breed geaccepteerd idee van rechtvaardigheid, waarbij overtreders moeten betalen voor hun misdaden en de goeden moeten worden beloond. Het verstoort hun kijk op het universum als een moreel samenhangend systeem waarin goed en kwaad eeuwig in conflict zijn. De waarheid is veel eenvoudiger dan dat.
 
De breuklijnen onder religieuze mensen lopen langs deze scheilijn. Een goddelijke wereld van beloning en straf versterkt de veiligheid van degenen wier religie een grote rol speelt in hun levensverzekeringsbeleid en hun behoefte aan veiligheid. Alles is duidelijk en eenvoudig in deze dimensie, maar het is afhankelijk van een steigerwerk aan definities, regels en rituelen om dit wereldbeeld overeind te houden. Het in deze dimensie uitsluiten van mensen die in de marge leven, volgelingen zijn van een andere religie en mensen die tot seksuele minderheden behoren zorgt ervoor dat je je veiliger voelt. In extremis blokkeert dit soort religieuze dimensie resoluut alle sporen van de vrije en levende Geest van God - zoals bijvoorbeeld het christelijk geloof dat apartheid en napalmbommen heeft gezegend en wegkeekvoor de holocaust. Schudt aan het steigerwerk en het kan lijken alsof het hele gebouw instort. Als ze je betrappen op het schudden hiervan moet je uitkijken. Het Goddelijk visioen dat Jezus belichaamt en dat de vastentijd ons helpt vinden, is uitdagender maar minder vanzelfsprekend veilig.
 
Ik hoop dat het je tot nu toe afdoende gelukt is om je niet aan de vastentijd te houden om door deze tweedimensionale gemoedstoestand heen te kunnen kijken waaraan we allemaal ten minste gedeeltelijk gehecht zijn. Deze gemoedstoestand denkt dat God is zoals wij, terwijl het Evangelie de menselijke bestemming ziet om als God te worden. Er is hier een belangrijk verschil in perspectief. Om de meer uitdagende realiteit te omarmen van een multidimensionaal universum, moeten we op verschillende plaatsen door onze zelfingenomenheid en ons vertrouwen aan de goede kant te staan heen prikken. Elk gaatje, elke mislukking in het leven, is potentieel een venster naar dit meer uitgebreide en inclusieve beeld van de werkelijkheid, een ontsnappingsroute uit  de barre omstandigheden van de gevangenis van fundamentalisme en dualiteit.
 Maar toont de Bijbel ons niet een God die de goddelozen bestraft (soms zelfs een beetje overdreven misschien)? En spreekt Jezus ook niet diverse malen over de slechten die geworpen worden in een plaats van geween en tandengeknars? Hoe kan deze cirkel worden gekwadrateerd? Onpersoonlijk bekeken is het universum een systeem waarin de wet van karma regeert: goede daden produceren goede resultaten, voor slechte daden betaal je. Maar ontwaak verder en zie jezelf in een universum dat doordrongen is van de spirituele dimensie, de geest van God. Je ziet dan een hogere wet dan die van karma.
Dit is de ultieme dimensie van liefde, waartoe we - voor al onze tekortkomingen, misschien wel vanwege onze tekortkomingen - kunnen ontwaken. Karma en liefde bestaan naast elkaar, maar karma lost op bij bewust contact met liefde. Straft de Vader zijn Verloren Zoon? Kan Hij? We groeien toe naar deze grotere dimensie door onze vijanden lief te hebben, te bidden voor degenen die ons vervolgen en de andere wang toe te keren. Al die idealistische, onmogelijke dingen waar we niet toe in staat zijn, tenzij we 'gelijk aan  God' worden.
 

Laurence

---