Zaterdag na Aswoensdag

Lucas 5:27-32

In het evangelie van vandaag wordt Jezus bekritiseerd over het omgaan met onfatsoenlijke mensen, met ‘zondaars’. Hij antwoordt dat de zieken een geneesheer nodig hebben, niet zij die gezond zijn.
We zijn onbewust selectief in waar we aandacht aan geven, wie we volgen. En vaak worden we heimelijk gemanipuleerd door de valse schijn van succes, goedkeuring en een goed voorkomen. We worden aangetrokken tot diegenen die deze kenmerken lijken te hebben en we koesteren ons in hun glorie, zelfs als we hen benijden. Dat is nou eenmaal de weg van de wereld. De ceremonie van de Oscaruitreiking heeft geen aandacht voor diegenen waarvan de naam niet in de magische envelop van beroemdheid zat, maar alleen voor hen op wie het zoeklicht kort maar intens focust.
Misschien wordt het ongrijpbare geheim van geluk gevonden in die dimensie van de werkelijkheid die schone schijn ontbeert en die de tekenen van menselijke zwakheid en sterfelijkheid niet verbergt. Het is de dimensie waar Jezus voorrang aan geeft en waar hij aanwezig wil zijn.(We zijn aanwezig waar wij onze aandacht leggen) We zouden onze aandacht moeten richten op zijn voorbeeld en dat op onze eigen kleine manier proberen na te volgen.
Zijn meest invloedrijke volgelingen hebben deze verborgen dimensie van het alledaagse en gewone ontdekt. Vandaag is het feest van de patroonheilige van de Benedictijnse oblaten (St. Frances van Rome). Oblaten – zoals diegenen van de Wereld Gemeenschap voor Christelijke Meditatie die gaan helpen om Bonnevaux te runnen, zijn mannen en vrouwen die zonder monastieke geloften af te leggen in de geest van de Regel van Sint Benedictus leven – in gehoorzaamheid, stabiliteit en bekering in het dagelijks leven. Net als de Regel zelf is het geen pad van schone schijn maar één waarin de deuren van de waarneming geleidelijk gereinigd worden, waardoor ze steeds sterker de heldere aanwezigheid laten zien in ieder detail en moment van elke dimensie van de werkelijkheid. Dat is niet gebaseerd op de heroïsche heiligheid van het individu maar op de bijdrage die ieder geeft en ontvangt binnen de geestelijke familie. Het is niet ideologisch gedreven maar bekrachtigd door wederzijdse gehoorzaamheid en compassie voor ieders zwakheden, hetzij van lichaam of van geest, zoals Benedictus zegt. Het is, anders dan de korte schittering van schone schijn, duurzaam en het onthult steeds meer dimensies van de werkelijkheid – de ‘oneindige rijkdom van Christus’- in onverwachte en verrassende plaatsen. We verliezen schone schijn maar winnen de heerlijkheid van de goddelijke dimensie.
Jean Vanier vond dit in zijn leven met de verstandelijkgehandicapten. Moeder Theresa met de daklozen. Frances van Rome kwam uit een bevoorrechte en glamoureuzeachtergrond waarin ze trouwde en haar kinderen opvoedde. Maar ze veranderde haar huizen in ziekenhuizen en gebruikte haar middelen om de misdeelden te helpen. Toen ze vrij was van verantwoordelijkheden voor haar familie stichtte ze een nieuw soort spirituelegemeenschap om deze kwaliteiten van zorg en compassie te delen en te verwezenlijken in een contemplatief leven van gebed en meditatie.
Het lijkt erop dat het geheim niet is om te kijken waar het zoeklicht van de aandacht van anderen naar wijst maar naar de schaduwen waar de werkelijkheid verlicht wordt door het pure licht van onze eigen aandacht. Ons dagelijkse ritme van meditatie als gewoonte, helpt onze bekwaamheid te versterken om onze aandacht te richten waar hij zou moeten zijn en te zien wat echt is. De gewoonte van deze aandacht is wat we wijsheid noemen.
 
Laurence

---