Woensdag week 5

​Johannes 8: 31-42

Ja, ik kom van Hem; niet dat ik dat gekozen heb, nee, ik ben gezonden, en wel door Hem.


Gisteren stond ik een paar pasgeboren lammeren te bekijken. Net als jonge kinderen kaatsen ze wild heen en weer: aan de ene kant, obsessieve gehechtheid aan hun moeder, aan de andere kant grenzeloze energie in het verkennen van een heerlijke nieuwe wereld. Ze zijn schattig, eindeloos fascinerend en verrukkelijk. Nou ja, misschien niet eindeloos, maar heel charmant. Ik dacht 'wie zou ze ooit kwaad kunnen toewensen?' Het moet wel juist hun onschuld zijn die hen tot zo'n krachtig symbool van misbruikte onschuld maakt. Van het paaslam dat werd geofferd in de donkere dagen van de Exodus tot het 'Lam van God' dat bij elke mis wordt geprezen.

Hier wordt de wereld overal groen. Vruchtbare geuren, lang begraven in de koude aarde, duiken weer op. De lange eenzaamheid van de winter wordt verdreven door eindeloze nieuwe relaties van allerlei levende wezens die uit het niets verschijnen, aan het licht komen en licht met zich meebrengen. Zelfs op een kille lentedag is er de warmte van het leven. Het is allemaal al gebeurd sinds mensenheugenis, maar het is altijd fris en nieuw. De Engelse dichter George Herbert vervatte het in de openingsregels van zijn geweldige gedicht, The Flower, waarin hij de cyclus van de natuur vergelijkt met de cyclus van zijn spirituele duisternis en wedergeboorte: 'Hoe fris, o Heer, hoe zoet en schoon is Uw wederkeer'.

In tegenstelling tot de onderdrukking van duistere krachten, zoals angst en onderdrukking, of geweld en afwijzing, met hun geheime geschiedenis van schuld en schaamte, verschijnt een nieuwe autoriteit: de autoriteit van de onschuld. Het kan onderdrukking en angst direct in de ogen kijken en ze ontwapenen. De lente is zeer zacht in vergelijking met de bruutheid van de winter, maar ze is niet te onderdrukken. Op het juiste moment in haar cyclus is ze onweerstaanbaar.

In het evangelie van Johannes weerspiegelen Jezus’ woorden vaak wat het geleidelijk dagende besef ​​van de eerste christenen was van wie Jezus werkelijk is. Uit de context genomen, klinken sommige woorden aanmatigend. Ze worden gesproken in de echokamer van de gemeenschap die de Christusdimensie ontdekte. Het hedendaagse evangelie bevat de woorden die ik hierboven heb geselecteerd, die geen zelfbehoud tonen, maar een persoon in wie de dimensie van de eeuwige lente begint te gloren. In het bewustzijn van Jezus vormt onschuldige trots zijn autoriteit. Het is niet door hem geconstrueerd, maar volledig aan een ander ontleend: degene die hem 'koos' en ‘zond’.

'gekozen' en 'gezonden' zijn woorden om een ​​ervaring te beschrijven die ons ook te wachten staat als we dieper doordringen dan het ik-bewustzijn. Wanneer we ons ware zelf worden, zien we dat we al leven in een netwerk van relaties zo breed als de kosmos, een gemeenschap van zijn, een gemeenschap van wezens die ons onderdompelen in de ultieme werkelijkheid. Het maakt ons zo nederig als we ooit maar kunnen zijn. In Jezus vlamt diezelfde nederigheid op als autoriteit en zelfkennis. Als een onschuld van krachtige kwetsbaarheid.

Laurence

---