Tweede zondag van de Vasten

Lukas 9: 28-36

Terwijl hij aan het ​bidden​ was, veranderde de aanblik van zijn gezicht en werd zijn ​kleding​ stralend wit. (NBV)

Een paar jaar geleden kwam een ​​zeer ontevreden jonge vrouw regelmatig naar ons meditatiecentrum in Londen. Ze keek resoluut naar de donkere kant van het leven en concentreerde zich gewoonlijk op alles wat ze miste in plaats van op de positieve kant. Ze was hypergevoelig, reactief en iedereen ging heel voorzichtig met haar om. Op een dag vertelde ze ons - alsof het een bewijs was van haar lang gekoesterde overtuiging dat het universum vastbesloten was om haar te pakken te krijgen - dat ze de diagnose had gehad van een agressieve en terminale kanker. In de loop van de volgende maanden bleef ze naar het centrum komen om met ons te mediteren en sommige leden van onze gemeenschap in het bijzonder betoonden haar grote vriendelijkheid en geduld. Haar bitterheid in het leven nam toe, maar ze wees het geduld en het mededogen dat haar betoond werd tenminste niet af. We hielpen haar een plek te vinden om haar levensdagen te beëindigen. Toen ze ter verzorging opgenomen werd in een hospice bezochten we haar.

 

Op een zondag na onze eucharistieviering bracht ik haar de communie in het ziekenhuis. Ze zag er vreselijk uit en er zat veel woede in haar samengeknepen gelaatsuitdrukking. Toen ik zei dat ik de communie had meegebracht, trok ze een onaangename grijns en zei: 'Nou, dat zal me niet veel goed doen, hè? Nee bedankt.' Maar ze zei dat ze wel zou willen dat ik een poosje bij haar bleef zitten. We keuvelden een tijdje, terwijl ze klaagde hoe een toenmalige beroemdheid die er een beruchte levensstijl op na hield, zich wentelde in roem en succes. Daarentegen was zij haar hele leven 'goed' geweest, had zich aan de geboden gehouden en kwam uiteindelijk zo terecht: ze was alleen en zou jong sterven. Ik luisterde. Ze haalde een notitieboek tevoorschijn, keek me aan en vroeg of ik haar gedichten wilde lezen. Ik zei oneerlijk ja en keek in het boek, maar kon haar handschrift niet lezen, dus vroeg ik haar of ze het wilde voorlezen.

 

Ze begon een gedicht te lezen genaamd 'Walvislied' dat de liederen beschreef die walvissen elkaar over enorme afstanden diep in de oceanen toezingen. Het was waar en diep ontroerend, waardoor haar intense, eenzame lijden veranderd werd in woorden van schoonheid. Ze bezong zichzelf buiten zichzelf. Ze wierp me een snelle blik toe om te zien hoe ik reageerde en zag dat ik ontroerd was. Op dat moment veranderde ook zij, net zoals Jezus op de berg in het evangelie van vandaag, fysiek van uiterlijk. Haar dunne, uitgemergelde gezicht straalde schoonheid uit en een soort glorie. Haar ogen straalden vol vreugde, door een visioen van een werkelijkheid voorbij de sluier van het vlees en de daarmee gepaard gaande ellende. Het was kort maar tijdloos. Ze had uiteindelijk toch haar communie gehad. Al snel daalde haar normale gelaatsuitdrukking weer neer, hoewel nu iets dunner. Ze stierf een paar dagen later.

 

Zuiver gebed stroomt in het menselijk hart dieper dan woorden, gedachten en gevoelens. Soms breekt het door de oppervlakte en raakt het lichaam zelf in verrukking en wordt het fysiek veranderd. De spirituele oefeningen van deze vastentijd herinneren ons eraan dat het lichaam een ​​instrument en een sacrament is. Het speelt deze muziek niet elke dag. Maar je weet het nooit.

Laurence

---