Maandag week 4

​Johannes 4: 43-54

 

En terwijl hij nog onderweg was, kwamen zijn dienaren hem al tegemoet om te zeggen dat zijn kind in leven was.

 

Verlangen is een tweesnijdend zwaard. Het kan verwarring en twijfel doorsnijden en ons helpen om van ganser harte een richting en koers te bepalen. Of het kan ons overvallen en ons uitschakelen. Wees voorzichtig met waarvoor je bidt voor het geval je wordt verhoord, is een oude wijsheid. Wees voorzichtig met wat je wenst is net zo belangrijk omdat het beslist of we vooruitgang boeken of vast komen te zitten in het traject van transcendentie dat ons ware leven is.

 

Ouders die angstig zijn voor een ziek of eigenzinnig kind voelen een overweldigende wens om het kind te helpen, zichzelf op te offeren voor het kind op welke manier dan ook. Dit verlangen is zo instinctief dat het nauwelijks een wens is zoals we daar gewoonlijk over denken, maar een behoefte die is geworteld in de diepste natuur. Vergelijk dit met de overweldigende wens van een politicus om gekozen te worden, iemand die een hiërarchie beklimt om hoger op te komen of een atleet gereed om te strijden en te winnen. In deze gevallen zal verlangen ook leiden tot een gewillig opofferen van tijd en zelfs gezondheid om het te vervullen. Of deze ambitie grotendeels wordt gemotiveerd door het ego of een verlangen om goed te doen, is een kwestie van onderscheidingsvermogen. Omgaan met verlangen, zodat het geen allesverslindende obsessie of een vernietigende kracht wordt, vereist moedige zelfkennis.

 

Elk verlangen impliceert gehechtheid. Dit betekent dat een diep deel van onze identiteit wordt samengesmolten met wat we verlangen. Met gehechtheid komt lijden, de pijn van de hoop te slagen of de angst of pijn van verlies of mislukking. Zelfs met de euforie van succes duurt de verlichting van pijn niet lang voordat we ons afvragen hoe lang die zal duren. Dus we doen er door de wijsheid van eeuwen verstandig aan om een ​​gewoonte van onthechting te ontwikkelen om ons verlangen te beheersen. We kunnen niet leven zonder verlangen, maar ongecontroleerd, kan verlangen de vreugde en vrijheid uit het leven zuigen. Meditatie is de eenvoudigste en meest natuurlijke manier om deze gewoonte van onthechting te ontwikkelen, de beste verzekering tegen de gelijke gevaren van succes of falen. Tijden zoals de vastentijd en specifieke gewoonten van zelfbeheersing en diepere toewijding helpen ook om de greep van gehechtheid losser  te maken. Ze ontkoppelen iets van de identificatie die we hebben gecreëerd  tussen onszelf en ons object van verlangen. We accepteren nog steeds dat we dingen willen, maar we investeren er niet al te veel in. Hoe groot het verlangen ook is, we weten dat we niet zijn wat we verlangen. Goede discipline bevrijdt ons.

 

En dan is er nog het verlangen om verlicht te zijn, voor God, voor heiligheid, de wens om zonder verlangen te zijn. Daar moet zeer zorgvuldig mee worden omgegaan. Het kan prachtige vruchten en bevrijding opleveren. Maar ook veel misvorming van de ziel veroorzaken en ons onuitstaanbaar vervelend  maken. Hoe groter het goede dat we verlangen, hoe groter de afstandelijkheid die nodig is om er mee om te gaan. En dan, wat betreft de man in het evangelie van vandaag, wat we verlangen kan komen wanneer we dat het minst verwachten met de transcendente kracht van iets dat volkomen vrij van ons is.




Laurence

---