Maandag week 2

​Lucas 6:36-38

 

" Geeft en u zal gegeven worden: een goede, gestampte, geschudde en overlopende maat zal men u in de schoot storten. De maat die gij gebruikt zal men ook voor u gebruiken."


Gisteren hebben we nagedacht over de fysieke transformatie die gepaard gaat met diepe spirituele realiteit. Deze heeft meer betekenis dan de verdikking van de grijze materie van de hersenen die waargenomen wordt door wetenschappers die mensen bestuderen die regelmatig mediteren. Het evangelie bindt dit overstromen van het spirituele in het fysieke samen tot mededogen - 'Wees barmhartig, zoals God barmhartig is’. Dit is wat het overstromen activeert. Niets kan dit meer verdraaien dan het 'welvaartsevangelie' van beloningen en straffen dat zovelen vandaag verleidt door het te koppelen aan opportunistische hebzucht in een financiële transactie. ('Stuur een gift naar de prediker en God zal het voor jou verdubbelen.')

 

Ik was eens op bezoek in Calcutta, in moeder Teresa's huis voor de stervenden. De bedden waren allemaal bezet en veel lijdende personen lagen op de grond. De “Missionaries of Charity” leidden een mededogend maar efficiënt en onberispelijk schoon werk. Eén van hen vroeg me kortaf om mijn aandacht en zegening voor een heel klein lichaam, mannelijk of vrouwelijk, dat kon je niet zien, liggend op de grond met zijn rug naar ons toe. Toen ik neerknielde, zag ik de magerste jonge man die ik ooit zag en door zijn onbeweeglijkheid ging ik ervan uit dat hij al dood was. Ik raakte zijn schouder aan en was geschokt toen hij bewoog en zich met een verrassende snelheid naar me toe draaide. Hij tilde zichzelf op zijn magere arm op en keek me aan met wijd open ogen vol gelukzaligheid. Ik vroeg me even af of ik hem had afgeleid van waar hij over aan het nadenken was. Maar hij was onverstoorbaar. Ik was het die gezegend werd toen zijn blik dwars door de muur van onze gescheiden identiteiten drong en ik plotseling in zijn ogen God zag. 

 

Augustinus zegt dat de het zien van God, wat het doel van de menselijke bestemming is, niet bestaat uit het kijken naar God als een apart wezen op grote afstand. Dit is het beeld dat we op veel oude schilderijen zien, de hiërarchie van de menselijke samenleving nog eens gekopieerd in de hemel met zij die veel bezitten op de beste zitplaatsen vooraan en de rest in teruglopend belang achter hen. In plaats daarvan, zegt Augustinus, bestaat dat zien uit zich naar elkaar toe keren en in elkaars ogen kijken waar we God zien. Dat veroorzaakt in ons een gelukzaligheid die de  ander gemakkelijker  waarneemt en begrijpt, omdat ze het in onze weerspiegelde blik hebben gezien. Dat maakt hen gelukzaliger, wat ons geluk vergroot - en zo verder tot in eeuwigheid.

 

Het 'geven' in het bovenstaande citaat is niet kwantificeerbaar. Kwantificeren zou mislukken zijn. Maar de evenredigheid klopt. Hoe meer we geven, hoe meer we ontvangen totdat we over de waterval vallen in een stroom van vreugde. Het duurt zolang tot we ons beginnen af te vragen hoe lang het zal duren en of we het ook kunnen verliezen.

Mededogen, net als goedheid, wordt niet beloond. Het gaat van ons uit en is de beloning, het opbloeien van zichzelf in onbegrensde vrijgevigheid. Het begint met een wederzijdse blik en gaat verder in eindeloze terugkoppeling.

 

Dus, misschien een vasten praktijk voor vandaag: maak en houd oogcontact zonder angst.

Laurence

---