Maandag Week 1

Mattëus 25: 31-46

Want ik had honger en jullie gaven me te eten. Ik was een vreemdeling en jullie namen mij op ... ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe (NBV).

 
Na zijn woestijnervaring, niet slechts “vervuld” maar overlopend van de Geest, ging Jezus op weg om zijn werk te doen. Gelukkig zijn we als we ons werk in het leven hebben gevonden en als we zien dat ons echte werk niet dat is waarvoor we betaald of geprezen worden. De Upanishads laten zien hoe we ons ware werk herkennen, en zeggen dat iedereen die het “werk van stilte heeft gevonden en weet dat stilte werk is” gelukkig is. Dit werk produceert alle blijvende vruchten van ons leven en kost tijd. Het doordringt ook langzaam de hele dimensie van tijd waarin we leven en helpt het ego om los te laten. Dan produceert het op een natuurlijke manier de vrucht van wijsheid door de onzelfzuchtige goede daden die in de gelijkenis van vandaag worden beschreven. Goedheid laat geen spoor na van ego.

 
Het eerste bekende instrument voor het meten van tijd is een Egyptische zonnewijzer uit 1500BC. Mechanische klokken verschenen in de 13e eeuw. Vandaag meten we tijd met sub-atomaire precisie, maar hoe preciezer we het meten, hoe minder we voelen dat we tijd hebben. Het kost tijd om dit zelfbedrog ongedaan te maken. “Alleen door tijd wordt tijd overwonnen”. Er is een moment waarop we weten dat we echt zien waar meditatie over gaat: als we zien hoe absurd het is om ons de minimaal twee keer twintig minuten per dag te misgunnen door te beweren dat we het te druk hebben en te ongeduldig zijn om ons los te maken van de stress om afhankelijk van de tijd te zijn. Het proces van leren mediteren is universeel, maar ieder van ons leeft volgens een uniek patroon. Sommigen duiken er vanaf dag één met twee dagelijkse perioden in, anderen doseren de meditatietijd langzaam met theelepels - vijf minuten een paar dagen per week. Uiteindelijk gaat het er niet om hoeveel we doen, maar dat we doen - in fysieke zin niet als mentale fictie - beginnen te zitten en stil te zijn en het werk van stilte te doen.

 
Zitten. Halverwege tussen staan ​​en liggen. Je kunt in elke houding of activiteit mediteren. Maar je zult normaliter heel moeilijk in zo’n willekeurige houding kunnen blijven als je niet eerst geleerd hebt om te zitten. Door stil te zitten in een rustige omgeving kan de geest tot rust komen. In het begin voelen we het tegenovergestelde van rust: angstig, rusteloos en verward tegenover de beukende golven van mentale en emotionele agitatie. We zien hoe afgeleid we zijn, maar zoeken instinctief afleiding van die afleiding door meer afleiding. Het loslaten van gedachten is het eenvoudige antwoord om deze reactie te overwinnen. Maar we verwarren het met het doel om de geest leeg te  maken en hebben het gevoel dat we gefaald hebben als we na veertig seconden nog steeds afgeleid zijn. Dus besluiten we dan om onze tijd niet te verspillen, iets nuttigs te doen en meditatie uit te stellen voor nog eens veertig dagen.

 
Om ons niet over te geven aan afleiding, hebben we twee dingen nodig: aanmoediging dat we vertrouwen kunnen hebben dat van buiten ons zelf komt; en echte openheid voor iets nieuws en onvoorstelbaars. Aangezien dit tijd vergt, hebben we de deugd nodig van wat in Japan “gamon” genoemd wordt: doorzettingsvermogen, de vastberadenheid om tegen de wind in te gaan, een nederlaag verdragen met geduld en waardigheid en zo falen in wijsheid om te zetten. Toen Japans-Amerikanen tijdens de oorlog werden geïnterneerd, interpreteerden hun mede-Amerikaanse gevangenbewaarders hun gamon als passiviteit en gebrek aan initiatief. Evenzo kunnen we vandaag het goede werk van meditatie als onrealistisch zien en het vervangen door “welzijn” of ontspanning. Maar dan missen we de echte vrucht van het werk van stilte: het onzelfzuchtige van echt mededogen
Laurence

---