Donderdag week 4

​Johannes 5: 31-47

 

Wat de menselijke goedkeuring betreft, deze betekent niets voor mij.

 

Ik ben in de verleiding gekomen, zoals ongetwijfeld velen in de afgelopen tijd, om te stoppen met het volgen van het nieuws. Ten eerste zijn er de eindeloze verslagen van mislukkingen: van leiderschap, het bereiken van consensus, het respecteren van het algemeen welzijn, het zorgen voor de kwetsbaren, het beschermen van de disfunctionele en corrupte mensen. Er is ook het gevoel dat wat we horen als 'nieuws' een aanzienlijk vervormde en onvolledige versie is van gebeurtenissen en van wat de hoofdrolspelers echt denken. Ik concludeerde dat, hoe frustrerend en teleurstellend de huidige stand van zaken in de nationale en mondiale samenleving ook is, we als lid van de menselijke familie, een verantwoordelijkheid hebben, een zekere mate van kennis en betrokkenheid bij dit alles in stand te houden, ook al lijkt het soms op een slechte soap opera.

 

Misschien in een kluis diep in het woud, buiten het netwerk, zouden we kunnen worden vrijgesteld van het volgen van het nieuws, maar dat zou zijn omdat we op het diepste niveau van menselijke gemeenschap aanwezig zouden zijn voor iedereen en, op een mysterieuze manier, zelfs invloedrijk. Ramana Maharshi, die het grootste deel van zijn leven in een ononderbroken staat van Samadhi was, van contemplatie, verliet zijn ashram nooit. Hij volgde elke dag dezelfde persoonlijke routine. Velen kwamen naar hem toe en gingen met hem in zijn liefdevolle stilte zitten. Eens vroeg een bezoeker waarom hij niet reisde en zijn vrede bracht naar de uithoeken van de wereld. Ramana glimlachte en antwoordde 'hoe weet je dat ik dat niet doe?'

 

Maar voor gewone stervelingen zoals wij, moeten we, in de wisselingen van tijd, zowel contemplatief werk als actief werk in evenwicht houden. Als we geen tijd hebben voor contemplatief werk - eerder te zijn dan te doen - lopen we het risico steeds drukker en lawaaieriger te worden en steeds minder echt nuttig. We rennen veel maar komen niet ver. We werken intensief maar produceren minder goed werk.

 

Zoveel van de moderne drukte en verwarring draait om het niet-geïntegreerde ego. Persoonlijkheidskwesties en roddels domineren steeds meer het nieuws met betrekking tot diegenen die namens ons verantwoordelijk zijn om instellingen te runnen en de wereld veilig te houden. Overmatige angst voor menselijke goedkeuring - wat mensen over ons denken - verstoort de onthechting die we nodig hebben om goede beoordelingen te maken en namens hen te dienen. Dit is dramatisch waar in het geval van leiders, maar geldt mystiek voor ons allemaal omdat we een enkel sociaal lichaam vormen waarin elk individu verbonden is met ieder ander.

 

Vrij te zijn van menselijke goedkeuring heeft een positieve maar ook een zeer negatieve betekenis. Negatief betekent dit dat we doen wat we willen, liegen, bedriegen, afpersen en vernietigen en het ons niet kan schelen wat iemand zegt, omdat we het ofwel simpelweg eindeloos kunnen ontkennen of de oppositie kunnen elimineren. Dit is het lot van eenzame leiders die hun afzondering verloren hebben en de wereld hebben gewonnen ten koste van hun ware zelf.

 

Maar de positieve zin betekent dat we onthecht zijn, niet losgekoppeld. We zijn niet opgegaan in de deinende massa van de mensheid, we staan ​​erbuiten. Maar we leven bewust in de gemeenschap van de mensheid. Hoe meer we onthecht zijn, hoe meedogender we ons in het hart van de samenleving bevinden.

 

Dit is de wijsheid die het verhaal van de laatste dagen van Jezus ons doorgeeft - een verhaal waarvoor we ons voorbereiden om het opnieuw te vertellen en opnieuw te beluisteren wanneer de Vastentijd ten einde loopt. Het is een uniek verhaal. Maar zelfs als het niet veel menselijke goedkeuring krijgt, is de wijsheid universeel. Zoals Lao Tse zegt, de wijze ‘De wijze weet zonder te reizen, heeft inzicht zonder te kijken, bereikt iets zonder te handelen.'

Laurence

---