Donderdag week 2

​Luc. 16:19-22(31)

 

‘Er was eens een rijke man die gewoon was zich te kleden in purperen gewaden en fijn linnen en  dagelijks uitbundig feest vierde. Een bedelaar die Lazarus heette, lag voor de poort van zijn huis, overdekt met zweren. Hij hoopte zijn maag te vullen met wat er overschoot van de tafel van de rijke man; maar er kwamen alleen honden aanlopen, die zijn zweren likten.’(NBV)

 

Ons materieel, fysiek welzijn is een gevoelig thema. We worden er telkens mee geconfronteerd wanneer we een bedelaar op straat of in de metro passeren. Bewust van ons privilege, voor even , vergeten we onze normale klachten en problemen: het kon zoveel erger zijn, denken we dan.  Als we die gedachte wat langer dan een paar seconden vasthouden, zouden we het niet-onmogelijke scenario kunnen overwegen waarbij onze rollen omgekeerd zouden zijn. Machtigen worden soms van de troon gestoten. Maar dan denken we: ‘zullen we iets geven?’ Waarom doen we dat eigenlijk?  Voor wie zijn we aardig? Heeft deze korte ontmoeting met de andere kant van de maatschappij een blijvende invloed op onze manier van leven, onze geleefde waarden?

 

Eens op een mooie zomerdag kwam ik uit een gebouw in stralend zonlicht. Iedereen zag er gelukkig uit, zelfs de jonge man, zittend op het trottoir,  met zijn hand uitgestrekt. Onze ogen ontmoetten elkaar en zonder nadenken zei ik: “Wat een heerlijke dag!” Hij knikte enthousiast en zei: “Ja, fantastisch… hoop dat het zo blijft.” Het was een kortstondige  verwarring van rollen, maar toch deel van de heerlijke dag.

 

In de parabel van de rijke man en Lazarus van vandaag horen we over een wijde kloof die iedereen  belet om, als hij wil, van onze kant over te steken naar jullie en elke oversteek tegen te houden van jullie naar ons.  Het wijst op de karmische gevolgen van zelfisolatie, zo in beslag genomen door het verbeteren of beschermen van het eigen welzijn dat we in werkelijkheid, willens en wetens, de mogelijkheid negeren om de conditie te verbeteren van degenen die in grotere nood verkeren, of zelfs maar met hen te maken te hebben. De 'wijde kloof' in het karmische rijk(hiernamaals) is elke dag zichtbaar en tastbaar voor hen die nog een minimale gevoeligheid hebben. Het is de hoofdoorzaak van de instabiliteit en verwarring in de moderne wereld -  het protest van de vernederden. “De armen zullen altijd rondom u zijn,” zei Jezus; maar de omvang van de kloof is ons grote probleem geworden.

 

In onze vastenpraktijk – iets opgeven en iets extra doen – hopen we om opnieuw gevoelig te worden voor de realiteit.  Helaas zijn we geneigd om selectief te zijn over de aspecten van de realiteit die we herkennen en waar we mee omgaan. Sommige zaken stellen we in het licht en genieten ervan. Andere ontkennen we of verkiezen we te vergeten: ‘opzettelijke apathie’ (verkiezen niet te zien) is een uitdrukking van TS Eliot, die onze denkspelletjes blootlegt en de kwetsbaarheid van elke valse vrede die erop is gebouwd: “sereniteit slechts een opzettelijke apathie, wijsheid slechts kennis van dode geheimen. Nutteloos in de duisternis waarin ze staren of waar ze hun ogen van wegdraaien.”

 

We kunnen niet selectief zijn omtrent de realiteit zonder alles te compromitteren. In essentie is de ‘heiligheid’, waar we ons in de Vasten op richten, geen morele deugd maar een manier van waarnemen, hoe we het geheel zien waar we deel van zijn. En onszelf redden gaat niet over het vermijden van straf of eeuwig-hellevuur maar het nu besparen van tijd. (De lente begint vandaag)


Laurence

---