Donderdag week 1

​Matteus 7:7-12
 
Vraag en u zal gegeven worden; zoek en u zult vinden; klop en de deur zal geopend worden. Het vertrouwen in deze woorden is overweldigend. We kunnen het gevoel krijgen dat ze een fictieve wereld van fantastische gastvrijheid beschrijven, een wereld van altijd een ‘happy end’.  Het universum is niet zo gastvrij en inschikkelijk. Elke dag huilen kinderen om voedsel of vergaan van de honger; de onschuldige bidt voor gerechtigheid en wordt slecht behandeld.
 
En toch dwingt zijn autoriteit om doorheen onze scepsis te graven naar een diepere bron van betekenis. Zoek dieper, en het lijkt al snel of we in vrije val het bodemloze induiken. Vanuit dit punt wordt de reis naar de stilte van de woestijn zowel veeleisender als meer lonend wanneer we een ontnuchtering ondergaan waar we niet op hebben gerekend.
 
Tot dusver hebben we geleerd stil te zitten in de vier vertrouwde dimensies van tijd en ruimte – in een opgerichte, maar comfortabele houding. Tijdens de morgenmeditatie vliegen de gedachten als storm om de oren. ’s Avonds als muggen en jeuk. Maar al snel merken we dat de stilte zelf een andere dimensie onthult: een reis tot in een betekenis, dieper, vreemder, minder vertrouwd, meer zelf-bevestigenden rijker dan we ons konden voorstellen. We voelen ons welkom op deze reis: een gevoel van thuiskomen, ondanks het onbekende, een oprechte gastvrijheid, geen valse troost.
 
Elke stap op dit pad brengt de transformatie die zich in ons voltrekt verder. Ons verstand wordt helderder en liefdevoller. Om deze reis stapsgewijs vol te houden zeggen we de mantra: een woord dat we eerst oppervlakkig herhalen in onze gedachte, tot het uiteindelijk resoneert in ons hart. Door oefening evolueren we van “hem zeggen” naar “ernaar luisteren”. Deze innerlijke evolutie wordt gereflecteerd in de verreikende veranderingen in hoe we omgaan met mensen, werk en tijd. We zien betekenis in wat ons eerst tegenstrijdig of absurd leek. Vanuit de diepte van de schijnbare of uitgesproken onzin dat we  altijd krijgen wat we vragen, rijst een licht-gevleugelde wijsheid op.
 
Het woord dat we aanbevelen is maranatha, een heilig woord in de traditie van het evangelie. Het is Aramees, de taal die de historische Jezus sprak. Het woord betekent “kom Heer”. Maar omdat de mantra dient om alle gedachten achterwege te laten, zelfs de gedachte aan zijn eigen betekenis, en omdat het zeggen van de mantra een werk van stilte is, denken we niet aan de betekenis wanneer we hem zeggen. Voor de taterende geest is dit een verfrissende uitdaging. Je kunt ook een ander woord kiezen, maar dezelfde principes blijven van toepassing voor elk woord dat je gebruikt.  Het is beter om geen woord uit je eigen taal te kiezen en om gedurende elke meditatieperiode steeds hetzelfdewoord te gebruiken. Dit plant het zaadje diep en laat het groeien; ‘hoe weten we niet’ zoals het evangelie zegt.
 
Meditatie leidt ons door de jungle, overwoekerd door al onze gedachten, verbeelding en gevoelens. Het is een smal pad – maar het is beter in de jungle een smal pad te hebben dan geen pad. De mantra is een kleine stap, maar een gigantische sprong van vertrouwen. Elke keer als we er naar terugkeren, zetten we een volgende stap op het pad. Hoe lang we ook mogen afdwalen in de wildgroei van angsten en verlangens, we zijn gelukkig nooit verder dan één stap verwijderd van het opnieuw vervolgen van het pad. We beginnen gewoon weer de mantra te zeggen. Deze directheid leidt ons binnen in de dimensie van het nu. Vragen en ontvangen worden hier één.
 

Laurence

---