Donderdag na Aswoensdag

Lucas 9,22-25
 
In het Evangelie van vandaag roept Jezus ons, net zoals hij de vissers bij het Meer van Galilea riep, om Hem te volgen involle overgave. Heel verstandig vertelt Hij ons niet hoe dat te doen. Het is aan ieder van ons om te beslissen: 1. luister ik naar deze oproep? 2. vindt het een plekin mij en blijft daar? 3. hoe kan ik “mijn leven verliezen” om het te vervullen? Zijn afsluitendevraag zet iedereen in elke generatie voor het blok: 4. wat is het waard om de wereld te winnen met als prijs je ware zelf te verliezen?  De vastentijd gaat over zó aandachtig luisteren naar deze vragen, dat we ze niet hoevente beantwoorden: de kracht van de aandacht zorgt erzelf voor dat het antwoord opkomt. Natuurlijk mag het een iets verschillend antwoord zijn op verschillende dagen,en dat is niet omdat de waarheid verandert maar omdat elke daganders isen daardoor de waarheid in een anderegestaltete voorschijn roept.
 
Op deze manier bezien wordt ons leven de komende 40 dagen een pelgrimstocht in een heilig land. Toen ik in Israel was vond ik het een klein landje, zonder olie of bodemschatten en met enormepretenties. Het heeft de laagste plaats op aarde – de Dode Zee.En gedurende zijn 40 dagen in de Judeese woestijn werd Jezus optild naar de top van het tempeldak om alle koninkrijken van de wereld te zien en erdoor te worden verleid. De drie religiesdie proberen samen te leven, terwijl ze hun eigen interne conflicten uitvechten, bevattenelk verhalen en mythes die nog steeds de wereldpolitieksturen. Hier gaan details over leven en dood. Iedere steen en druppel water vereistaandacht en heeftinderdaad betekenis.
 
Wanneer het ons erwerkelijk om gaathet land heilig te maken omdat we het hier en nu aanraken, en niet in onze fantasie of door een ideologie, dan gebeurt er iets verbazingwekkends. 
We zien hoe alles, hoe klein of onbelangrijkook, verbonden is met al het andere doorheen alle dimensies van de werkelijkheid. Het kleinste en het grootste respecterenelkaar.  Er is natuurlijk een hierarchie – sommige dingen vragenmeeronze aandachtdan andere – maar er is geen machts-spel, geen verdrukking van het kleine en kwetsbare door het grote en machtige. Dit is een contemplatieve visie op de realiteit en als genoeg mensen in de wereld ditvoor evenkonden delen, dan zou de wereld op datzelfde moment beginnen te veranderen zonder de noodzaak van geweld.
 
Als we gedurende de Veertigdagentijd harmonie proberen te vinden in onszelf – inwendig en uitwendig, mentaal, emotioneel en fysiek – zouden we elkedag moeten proberen onze rol in de machtsstructurenin acht te nemen, in wereld, familie en in de openbare ruimte. Harmonie met onszelf zorgt voor integriteit en dus voor een vredig gemoed.Enhet gevolg is een grotereintegriteit in de wereld waarin we leven en werken – politiek, zakenwereld, scholing, gezondheidzorg, wetenschap of financiën. 
In al deze sectoren horen we de woorden van Jesaja ons waarschuwen onze spiritualiteit niet op onszelfte richten, gedomineerd door ons ego. Als je daarvan weg kunt blijven( wat lastig is in onze tijd van spiritueel materialisme en valse ideeën over integriteit) verandert de kwaliteit vanactie.Onderdruk je werknemersniet of sla een arme niet met je vuist. Verbreek integendeel onterechte kluisters en laat de verdrukte vrijuit gaan, deel je brood met de hongerige en geef de arme dakloze beschutting. Bouwbruggenen geen muren.
 
Dan, zegt hij, zul je de leiding van de Heer voelen, die je ruimte geeft in de woestijn.  Denk eraan, dat we in de Veertigdagentijd  ons  richten op de microkosmos om de kosmos beter te begrijpen. Deze dingen zijn waar en bewijzen zichzelf in de heilig-land ervaring van onze dagelijkse levens. Als we elke avond, na de meditatie, tijd nemen om te onderzoeken hoe de dag verlopen is, zullen we meestal verrast worden door de betekenis die zichtbaar wordt. Het is eindeloos verrassend hoe zelf-verzaking ons terugbrengt tot onszelf en onze plaats in het geheel der dingen.

Laurence

---