Dinsdag week 5

​Johannes 8:21-30
 
Hij die mij gezonden heeft is met mij, hij heeft mij niet alleen gelaten.
 
Onlangs stond ik op een druk perron te wachten op de metro. Gewoonlijk lees ik dan of luister ik naar de mantra. Maar die keer keek ik geïntrigeerd hoe een vrouw zichzelf verschillende keren vereeuwigde met een selfie. Het was een hele vertoning, want ze was vastbesloten om de juiste glimlach en hoofdpositie te vinden met de juiste achtergrond. Ze poseerde, glimlachte zichzelf innemend toe, checkte het resultaat op haar schermpje en begon opnieuw. Ze ging zo op in die handeling dat ze compleet onbewust was van het feit dat ze middenin een bewegende massa op een krap perron stond. Toen mijn trein aankwam, was ze nog altijd bezig met de perfecte opname.
 
Na intense wetenschappelijke research op Wikipedia ontdekte ik dat de eerste bekende selfie een daguerreotype is uit 1839, die nu op de grafsteen van de fotograaf staat. Aangezien hij geen smartphone had, moest hij de lenskap verwijderen, in het beeld lopen en een minuut of twee stilstaan, om tot slot de lens terug te bedekken. Een contemplatievere selfie. Kunstenaars hebben er altijd van gehouden zichzelf te schilderen en spiegels bestaan al van 6000 v.C. We houden ervan onszelf te zien, zelfs als we niet houden van wat we zien.
 
Net zoals met alles wat op zichzelf relatief onschuldig is, kan het een obsessie worden en aanleiding geven tot een hele manier van leven. Om het onder controle te houden, moeten we ‘ander-centrisme’ beoefenen. Door hiervan een gewoonte te maken, worden we ons ervan bewust wanneer de fixatie op onszelf ons ongevoelig maakt voor mensen rondom ons. Als we het werk van ander-centrisme ter harte nemen, vangen we een glimp op van de ultieme dimensie die alle dimensies omvat, wat Jezus de ‘Vader’ noemde, wat doorheen zijn leven, zijn standaard ander-centrisme was. Het is het geheim van het onderscheid tussen de realiteit en illusie en ‘God zien’. Aangezien ik in een stad ben grootgebracht, moet ik hard mijn best doen, op het platteland, om het boek van de natuur te lezen. Bonnevaux leert me dat, net zoals vele mensen die al heel hun leven van dit boek hebben gehouden.
 
De Engelse dichter Gerard Manly Hopkins schreef enkele van de mooiste gedichten over de natuurlijke wereld. Hij gebruikte ook het woord ‘zelf’ als een werkwoord. Schoonheid vernietigen (een gedicht gaat over het omzagen van een groep espen) is de wereld ‘ontzelven’. Hij zag God zich zelven in de ontelbare schoonheden van de wereld waar ‘Christus speelt in tienduizend plaatsen’. Dit doet denken aan de 10.000 dingen uit de Tao Te Ching die ontstaan en vergaan, wat we ook als een eindeloze afleiding kunnen interpreteren. Wat afleiding verandert in de visie van God die de wereld ‘zelft’ is ander-centrisme: nietwatwe zien, maar hoe we het zien.
 
Nu, met de deuren van onze waarneming iets properder na de vasten en het poetsen door de mantra, wat is er meer intrigerend dan de dingen zien zoals de Geest van Christus – zelfs op een druk perron – ze ziet.
 
                             


Laurence

---