Dinsdag week 1

Mattheüs 6:7-15 

 

In je gebed moet je niet tateren, zoals de heidenen doen...

‘Tateren’ betekent lang uitgesponnen, leeg gebabbel zoals, ongelukkig genoeg, we veel terugvinden in kerk, tempel, moskee en synagoge, om nog te zwijgen over de meeste politieke gesprekken.

 

We zijn vandaag in de zevende dag van de Vasten. Het is goed mogelijk dat de energie van de goede voornemens van Aswoensdag (om iets op te geven en iets extra te doen) al vernieuwing nodig heeft. Weten wat we nodig hebben en daar bewust naar op zoek gaan zet ons al halfweg om het te vinden. Het is waar, als we echt zoeken, dan vinden we. Vinden betekent ons realiseren dat wat we hoopten dat zich later zou voordoen, nu al aanwezig is, wachtend om herkend te worden. De tijdsdimensie ondergaat een betovering eens wij en het moment van nu mekaar hier raken.

 

Er is meestal maar een verbinding van korte duur tussen goede voornemens en actie. De verbinding verbreekt snel voordat ze vrucht heeft gedragen. Verslaving is existentieel. Loskomen van haar patronen is helend. Het goede voornemen te mediteren is een goed idee dat ons gelukkig maakt eens we ervoor gekozen hebben. Maar, wanneer we een glazen barrière tussen voornemen en actie tegenkomen, verkruimelt het optimisme van onze wil. We zien duidelijk waar we naartoe willen, maar een onzichtbare macht komt tussen ons en ons doel en voelt ondoordringbaar aan. Dit is het moment waarop het ‘tateren’ start, terwijl we praten, lezen of te veel denken over wat we nog steeds niet doen. 

 

We bedenken oneindig veel redenen om dit falen te verrechtvaardigen die er ons toe brengen om wat we tot dan toe nastreefden als vals te verwerpen. Dit verraad van vertrouwen verklaart waarom relaties zo plots kunnen omslaan van zegen in miserie. De glazen wand wordt versterkt door luid, dikwijls kwaadaardig, gebabbel, tot we helemaal krachteloos worden. Eenieder die luistert naar het Brexit debat kent het gevoel. Er blijft ons enkel de smakeloze ervaring over van schaamte en afscheiding dat volgt op elke breuk en gewelddadig conflict. Verdeeld tegenover onszelf, niet in staat te doen wat we willen, ervaren we de betekenis van ‘zonde’. Veel meer dan het breken van een regel, menselijke of goddelijke, wordt ‘zonde’ begrepen als we toegeven hoe machteloos we geworden zijn door onze innerlijke verdeeldheid en zelfhaat.  

 

Wat we ook doen in deze geïmplodeerde toestand van egoïsme, het brengt ons noch anderen enig goeds. Vele helpende handen zullen ons gereikt worden als we hulp vragen om hieraan te ontkomen. Sommigen vragen een onderhandelde prijs te betalen, alvorens ons hieruit te bevrijden. Gelukkig zijn wij die een hand grijpen die niets terug verwacht behalve de eer om ons te helpen. Onze eigenwaarde is al hersteld. Dit zijn de elementen die we vinden in die innerlijke beweging ‘metanoia’ genaamd (verandering van mening), dikwijls slecht vertaald als ‘berouw’. Geen schuld, maar een bewustzijnsverandering.

 

 

Dit is wat Jezus begint te zeggen wanneer hij de woestijn verlaat, sterk geworden door al wat hij te boven is gekomen. We starten het proces van verandering, niet met een ijzeren wil, maar door de richting van onze aandacht te wijzigen – door onze aandacht op iets anders te richten. We geven aandacht aan de realiteit. Dit snijdt recht door het gebabbel van de geest en lost de glazen muur van passiviteit op. 

 

Laurence

---