Lucas 24: 13-35

Nu werden hun ogengeopend en herkenden ze hem. Maar hij werd onttrokken aan hun blik.   Daarop zeiden ze tegen elkaar: “Brandde ons hart niet toen hij onderweg met  ons sprak”(NBV).

Hij komt verborgen bij ons;  redding bestaat erin dat we hem herkennen (Simone Weil)

Het was een lange weg van Aswoensdag tot de ochtend van de Wederopstanding.  Het is nog niet af.  Alles wat we hebben gemist, zullen we zo vaak als nodig herhalen totdat we het herkennen. Maar vanaf nu is de weg gebaad in zijn licht.  Boven alles, er is niets meer te vrezen. 

Onze uitnodiging om te sterven is er ook een om op te staan ​​tot nieuw leven, tot gemeenschap, tot communie en  tot een vol leven zonder angst.  Ik veronderstel dat het moeilijk zou zijn om in te schatten wat  mensen het meest vrezen - dood of verrijzenis.  Maar in meditatie verliezen we al onze angst, want we realiseren ons dat dood de dood aan angst is en verrijzenis het opstaan tot nieuw leven. (John Main).

 GELUKKIG PASEN

 ALLELUIA


Laurence

​uit een homilie van de tweede eeuw:

 

 Er gebeurt iets raars - er is vandaag een grote stilte op aarde, een grote stilte en rust.  De hele aarde bewaart de stilte.

 

De dood is een moeilijke leraar.  Maar een goede.  Het lijkt in eerste instantie de grote vijand - zoals grote leraren altijd doen.  Maar als we er van hebben geleerd, wordt het onze vriend.  In de Katha Upanishad is de jongen Nachiketas vastbesloten om de betekenis van waarheid te vinden en weet dat hij tot de dood moet doordringen en bevragen als hij wil slagen.  Hij verlaat zijn huis en familie en begint zijn zoektocht over de drempel van de bekende wereld.  Elke wijsheidstraditie erkent het belang ons te realiseren dat we zullen sterven en herinnert ons eraan dat het weerstaan ​​daarvan - hoe begrijpelijk ook - het ontkennen van de realiteit is.

 

Vandaag, Stille Zaterdag, is de dag erna.  We kunnen het niet langer ontkennen.  Als we dit onder ogen zien, leren we ook de betekenis van stilte.  Niets is stiller dan de dood.  Niet alleen is de dood stil, maar stil worden is sterven - aan onszelf.  De enige manier om de dimensie van het goddelijke te benaderen is doorheen de stilte van al onze vermogens.  Er is geen observatie platform waar het ego heen kan vluchten, en zeggen 'hoe stil is het hier'.  Hoe het is om dood te zijn, kunnen de levenden nooit weten.  We zien heel even, met enige angst, dat ons lichaam geen privé-eigendom is.

 

Leven met deze onzekerheid maakt contemplatie onvermijdelijk.  Anders construeren we valse zekerheden en veiligheden die het leven beroven van zijn waardigheid en vreugde.  In meditatie, het werk van stilte, worden al onze ideeën over God achterhaald.  God sterft - wat de moderne seculiere maatschappij goed weet.  Toch overleeft God zijn eigen dood.  Het is echter niet God die sterft, maar onze kostbaarste beelden van God.

 

Hoe pijnlijk ook de afgrond van afwezigheid in de dood kan zijn, als we stilte omarmen, leren we dat dood noch stilte een ontkenning is of een ontdoen van betekenis.  Het is leegte, die tegelijkertijd volkomen volheid is: de armoede van geest die ons tot volkomen burgers maakt van het rijk van God.

 

Stilte zegt niets.  Het bevat geen boodschap behalve zichzelf.  Stilte groeit doorheen alle dimensies van de werkelijkheid. Het stil zijn van het lichaam gebeurt niet door onderdrukking of  vernedering, maar door de discipline van gematigdheid en liefde.  Het lichaam heeft tegelijkertijd miljoenen dingen in gebruik.  Tenzij we ziek zijn, hoeven we noch zijn we ons bewust van dat alles.  Maar het is moeilijker om te mediteren en het werk van stilte te doen als je kiespijn of een loopneus hebt.  De stilte van de geest wordt ook niet bereikt door kracht, maar door het herhaalde vriendelijke trainen van onze aandacht - door onze geest op Gods koninkrijk te richten.  Niet het idee of beeld van het koninkrijk, maar het koninkrijk dat stil is.  Sterker nog, het is stilte.

 

Alles, inclusief taal en verbeeldingskracht, komen voort uit stilte.  Om te leven en echt te zoeken, moeten we vaak terugkeren naar het werk van stilte totdat het net als onze biologische processen een gezegend natuurlijk ritme wordt waaraan we niet hoeven te denken.  Jezus duikt in de diepste geest van de kosmos en onderzoekt elke hoek van de menselijke natuur en geschiedenis.  Hij raakt aan het singuliere punt van oorsprong en eenvoud, waar de wetenschap in gelooft maar het niet kan vinden. Stille zaterdag is het feest van de universele stilte in het hart van de werkelijkheid.  Wanneer ons geest zich opent om dit te leren, wordt het niet stil.  Het wordt stilte: voorbij alle gedachten, woorden en beelden.  Het is de grote bevrijding.

 

Als stilte en in stilte wachten we op de grote gebeurtenis die het leven van liefde manifesteert waaruit alles is ontstaan ​​en waarnaar het terugkeert.

Laurence

​Joh,18, 22-23

 

Toen Jezus dat zei gaf een van de dienaren die erbij stonden, hem een klap in het gezicht: “Is dat een manier om de hogepriester te antwoorden?” Jezus zei: “Als ik iets verkeerds gezegd heb, zeg dan wat er verkeerd was, maar als het juist is wat ik heb gezegd, waarom slaat u me dan?”(NBV)

 

Het verslag van Goede vrijdag is een van de diepste teksten van alle tijden. Hij reflecteert de diepte van menselijke betekenis. Het is ultiem persoonlijk- het valselijk beschuldigde individu, aangewezen als zondebok en onmenselijk behandeld, gemarteld en op barbaarse wijze terechtgesteld. Het is een bekend verhaal dat ons de slechtste kant toont van het gebruik van macht tegen elkaar.; en het gebeurt terwijl ik schrijf en jij dit leest. Elk geval is echter uniek. Het echt bijzondere van elk geval is wat de universele betekenis - het gevoel van verbinding- onthult, namelijk dat er paradoxaal altijd nog hoop is.

 

Goede Vrijdag verruimt het menselijk gevoel daarvoor. Het brengt ons aan de zijde van de zondebok, zodat het mechanisme waardoor we anderen de schuld geven en ze voor ons laten lijden, zichtbaar wordt.  Het geheim hoe macht werkt, wordt onthuld.  We zien de wereld zoals hij is.  Geweld is irrationeel.  Wanneer Jezus reageert op de dienaar die hem slaat, zien we dat de rede façades van geweld ontkracht. We kennen de reactie van de dienaar niet.  Het enige echte antwoord is om het zelfbedrog te erkennen achter dergelijk geweld. Niet in staat om dit toe te geven, sloeg hij waarschijnlijk Jezus opnieuw.

 

 Er is nog een andere betekenisdimensie, nog transformerender dan het zichtbaar maken van onze verslaving aan geweld.  Het gaat om de betekenis van lijden. In Santideva's 'A Guide to the Bodhisattva Way of Life', een boeddhistische klassieker uit de 8e eeuw na Christus, zien we hoe deze betekenis universeel werd.  Een bodhisattva is een mens die zijn hele wezen wijdt aan het welzijn van de mensheid, om overal het lijden te verlichten. De Dalai Lama zegt over deze tekst dat wanneer een grote bodhistattva lijdt die geen negativiteit genereert.

 

 Het evangelie gaat verder wanneer het ons de laatste woorden van Jezus aan het kruis brengt: 'Vader vergeef hen, want zij weten niet wat zij doen.' Niet alleen genereert het Kruis geen negativiteit. Het genereert grenzeloze wijsheid en mededogen.  Als Jezus had gezegd 'ik vergeef het ...' zou het zwakker zijn vanwege zijn individualiteit. In plaats daarvan vroeg hij vergeving vanuit de grond van het bestaan ​​waarop hij - en zijn kwelgeesten en degenen die hem verraadden - reeds stonden.  Dit is geen gerechtelijk uitstel, slechts een daad van mildheid.  Het komt van inzicht in de oorzaak, de onwetendheid en het gebrek aan zelfbewustzijn van de verantwoordelijken.  Op slag zien we de betekenis van vergeving, tegenover onszelf en anderen.

 

 De dood van Jezus wekt een golf van verlichte liefde op die alle dimensies van de werkelijkheid overspoelt, alle tijden en ruimtes.  Of hij nu wordt erkend of niet, zijn lijden raakt ons allemaal.  Het legt onze menselijke fouten bloot, maar zonder blaam of schuld. Het doet dit door onze essentiële goedheid en potentieel te onthullen.  Daarom zullen we vanmiddag in het oude klooster van Bonnevaux ervoor kiezen naar voren te komen, voor het kruis te buigen en het te kussen.

Laurence

​Johannes 13: 1-15


Toen hij bij ​Simon​ ​Petrus​ kwam, zei deze: ‘U wilt toch niet mijn ​voeten​ wassen, ​Heer?’ (NBV)


In het verslag van Johannes over het Laatste Avondmaal wordt meer de nadruk gelegd op het wassen van de voeten dan op het brood en de wijn. Maar beide visies concentreren zich op het lichaam.

Om te begrijpen hoe centraal het menselijk lichaam is voor de betekenis van Pasen – ja zelfs voor de essentie van het christendom - moeten we aan ons eigen lichaam denken. Aan ons lichaam denken heeft meestal twee opties. De ene is hoe aantrekkelijk of onaantrekkelijk ik mezelf fysiek voel. Er is een korte, zelfs glorieus onsterfelijke, periode in het leven waarin we (nooit met honderd procent zekerheid) beseffen dat we jong en fit zijn en misschien zelfs kunnen concurreren met andere lichamen op de markt. Enkele van onze tijdgenoten zijn hier een tijdje glorieus zeker van. Als ze op een slavenmarkt in het oude Rome zouden staan, zouden ze het meest populaire artikel zijn dat te koop werd aangeboden. Dit is - hopelijk - in de achting voor onszelf slechts een klein deuntje in mineur; en voor de meesten van ons speelt het slechts zacht. Maar gedurende een bepaalde periode kunnen we vertrouwen hebben in ons fysieke wezen. Steeds meer echter -  en dat is tragisch -  voelen jonge mensen zich vandaag de dag vervreemd van hun eigen lichaam, zoals zelfbeschadiging en eetstoornissen aantonen.

De andere optie komt later, als we aan ons lichaam niet als aantrekkelijk of onaantrekkelijk denken, maar in termen van prestaties of overleven. Als onze lichamen worden gemedicaliseerd - en vast komen te zitten in een dualistisch medisch systeem van tests en experimenten – dan raakt ‘mijn lichaam’ vervreemd van de persoon die 'van mij' of 'mijn' zegt. In feite suggereert elk gebruik van het bezittelijk voornaamwoord een mate van vervreemding van elke ware relatie. Waarvan kunnen we ooit met zekerheid zeggen dat het echt ‘het mijne’ of 'het jouwe’ is? 

Op een bepaald punt - zoals wanneer we in het ziekenhuis worden verzorgd of wanneer we onszelf op straat verkopen - kan iemand anders het zelfs bezitten. Als Jezus zegt: 'Dit is mijn lichaam', bezit hij echter zijn eigen lichaam. Dat betekent niet 'eigenaar zijn' maar dat hij zijn lichaam is. Hoe kan hij anders, behalve met deze mate van zelfbelichaming, het aan anderen geven- zichzelf geven als een belichaamd wezen? Hij is volledig belichaamd en aanvaardt deze geïncarneerde waarheid van zichzelf, ongeacht hoe zijn lichaam eruit moge zien of hoe goed het presteert. Het wordt niet bezeten en beheerd door specialisten en verzekeringsmaatschappijen.
Alleen in die toestand, wanneer we genieten van lichamelijke vrijheid, zonder dat onze lichamen in bezit zijn van anderen - hetzij voor medische behandeling of voor het plezier van anderen - kunnen we zeggen 'Dit is mijn lichaam’. Voor sommige mensen, hetzij in de middeleeuwen of vandaag de dag, zijn de woorden van consecratie 'Hoc est corpus meum' woorden van kracht en omvatten de diepste betekenis van de gemeenschap waarin ze worden uitgesproken.

Voor anderen zijn deze woorden misschien slechts overblijfselen van een magisch verleden. De waarheid bevindt zich ertussen, in het web van relaties die het lichaam vormen. We behoren allemaal -  uniek - tot een groter lichaam dan ons privé-lichaam, dat krimpt en verwelkt in zijn individualiteit. Het andere lichaam sterft, maar wordt opgewekt in zijn uniekheid naar een nieuwe en grotere intensiteit van leven. Voor degenen die de smaak van de Eucharistie proeven, is dit iets wat we elke dag kunnen delen. Zelfs voor degenen die deze verbintenis niet hebben, geeft meditatie er toegang toe.


Laurence

​Mattheus 26: 14-25


De ​Mensenzoon​ zal heengaan zoals over hem geschreven staat. (NBV)


De grote wijsheidtradities hebben diepe, universele geheimen over de aard van de werkelijkheid. Maar ze zijn niet zo expliciet als wij, als letterlijk gerichte, wetenschappelijk opgeleide mensen, zouden willen. Onze ervaring in de spirituele dimensie van vandaag is enorm verarmd en daarom zijn we bijna de kunst kwijt van het lezen van de oude geschriften van welke traditie dan ook. Als gevolg hiervan heeft zich het moderne fenomeen van religieus fundamentalisme ontwikkeld en het verenigende bewustzijn van een universele waarheid uitgedrukt in universele symbolen is ondermijnd. Wie het ook is die het verslag van de schepping in het boek Genesis heeft geschreven, hij zou vandaag waarschijnlijk verbijsterd zijn door het feit dat 42% van de Amerikanen het geloof in de evolutie afwijzen en denken dat alles in zes dagen is gebeurd. Gods ‘woord’ is voor hen eerder taalkundig geworden dan existentieel.

Door de Schriften van zijn traditie te lezen in het licht van zijn eigen ervaring, was Jezus in staat om zichzelf te begrijpen en te uiten met uniek gezag en diepgang in betekenis. Dit bracht een kettingreactie teweeg die uiteindelijk een nieuwe traditie werd. Uit de christelijke bezinning op de Schrift in het licht van de ongekende ervaring van de Opstanding, ontstond het 'Nieuwe Testament'. Deze korte teksten van vier evangeliën en de brieven van leraren in de vroege gemeenschappen werden zelf een geschrift van primaire ervaring. Ze kwamen rechtstreeks voort uit een diepe en frisse spirituele ervaring, niet volledig begrepen, maar die een eeuwige inspiratie werd voor mystici, theologen en kunstenaars.

Wat tevoorschijn kwam, is iets dat uniek is aan het christelijk bewustzijn, gewekt door contact met de gekruisigde en verrezen Christus. Ten eerste gaat het om de realiteit van de persoon die ons vraagt: ​​'Wie zeg jij dat ik ben?' - een vraag die alleen authentiek beantwoord kan worden vanuit het kader van onze eigen zelfkennis. Ten tweede, of tegelijkertijd, betreft het een besef van God als Drie-eenheid, een drievoudige gemeenschap. Jezus spreekt over de Vader als zijn bron en doel en hij verkondigde zijn non-duale eenheid ermee. Maar hij spreekt ook over de Geest die hij zal zenden om door te gaan met en richting te geven aan de ontwikkeling van zijn leer - de Heilige Geest die de echte opvolger van Jezus is.

Toch is de Drie-eenheid lang een intuïtie geweest voor de menselijke geest bij het zoeken naar God en de uiteindelijke werkelijkheid. Of dit komt doordat de geest, die zijn bron weerspiegelt, zo is gestructureerd - we denken in drieën - of andersom - moet een open vraag zijn. Maar het is meer dan toevallig dat oude Egyptenaren, de Veda's, de Indiase traditie van sat-cit-ananda (zijn, bewustzijn, gelukzaligheid); de drie manifestaties van Boeddha; het Griekse filosofische idee van de mensheid (intellect, ziel, het lichaam van de wereld); Lao Tze (niet-zijn, eeuwig wezen en de grote eenheid die de tienduizend dingen, de multipliciteit van de wereld voortbrengen); dat dit alles en de christelijke visie op God als Vader Zoon en Geest, op deze driedimensionale manier spreken over het ultieme mysterie.

We komen deze waarheid tegen in onszelf - de 'immanente drie-eenheid' die het exploderende leven van zijn liefde in het menselijk hart leeft. Maar we ontmoeten deze innerlijke werkelijkheid ook
in wat theologen de 'economische drie-eenheid' noemen - in de externe processen en gebeurtenissen van het dagelijks leven, op voorwaarde dat we hebben geleerd hoe ze te zien. 'Wanneer je de twee tot één maakt, zul je het koninkrijk binnengaan', zegt het Evangelie van twijfelende Thomas. Wat de twee tot één maakt, is de drie. Dit is geen theorie. Het is het leven.

Laurence

Johannes 13:21-38

 

Na het stuk brood te hebben ingedoopt, reikte Hij het toe aan Judas Iskariot. En toen hij dit had aangenomen, voer de satan in hem. Jezus zei hem: ‘Wat gij te doen hebt, doe het spoedig.’ Maar niemand van de aanliggenden begreep waarom Hij dit tot hem zei.

 

Het Laatste Avondmaal was een vreemdere maaltijd onder vrienden dan het op het eerste gezicht lijkt. In de eerste zinnen van de beschrijving ervan krijgen we een kijk op het intense schouwspel van menselijke relaties waar we allemaal doorheen worden geleid naar ons ultieme ontwaken tot een relatie - de eenheid - met de grond van het bestaan.

 

Jezus begint de maaltijd met te zeggen dat een van de aanwezigen hem zal verraden. Niet meteen de beste manier om een avond onder vrienden te beginnen, zou je denken. Maar zijn opmerking gooit de voor de hand liggende, bekende dimensie van het leven, van samenzijn en relaties, open naar een dimensie waarvan de grenzen niet te zien zijn. Wat betekent het? Waarom zegt hij dit nu? De heilige Johannes vertelt dat de leerlingen elkaar aankeken en zich afvroegen wat hij bedoelde. De blikken die ze uitwisselden maakt de textuur van hun gemeenschap ingewikkelder. Jezus lijkt geïsoleerd, intens eenzaam. Hij legt de vinger op een radicaal gebrek in hun gezelschap. Maar hij merkt het enkel op zonder details te geven. Het moet iets zijn waar ze zich bewust van moeten zijn.

 

Petrus, de leider van de leerlingen, vraagt Johannes, die Jezus het meest nabij stond, wie de verrader is. Zoals in elke menselijke groep, zijn er lagen van intimiteit en die scheppen het risico op rivaliteit en jaloezie. Vaak wordt beschreven hoe de leerlingen onder elkaar ruziën over hun verschillende posities. Jezus reageert door een stuk brood te geven aan de verrader en op dat moment vaart de satan in Judas. Op dat ogenblik van directe communicatie tussen hen, wordt de schaduw, de donkere kracht actief. Wat het was, wat de motivatie erachter was of hoe het psychologisch kan worden verklaard, zullen we nooit weten. Op dat ogenblik ging Judas de geschiedenis in als de spreekwoordelijke verrader, voor eeuwig een schande door zijn kwade trouw. En toch speelt hij niet enkel een sleutelrol in het verhaal. Hij illustreert ook de betekenis van het verhaal. 

 

Waarom voelen we dan zo’n vreemde sympathie voor hem, de verschoppeling die zijn vriend verried en dan de ultieme zelfverwerping beging? Waarom is er die eigenaardige verstandhouding tussen hem en Jezus, waarbij ze beiden weet hadden, buiten al de anderen om, over wat hij zou doen? Een verstandhouding die het omgekeerde lijkt van de verstandhouding met de geliefkoosde leerling en die toch tegelijk omvat. Dit zou de sleutel kunnen zijn tot het hele mysterie.

 

Alle tegenstellingen en tegenstrijdigheden van het leven, zelfs de grote kloof tussen de levenden en de doden, kunnen worden verzoend en verenigd.

 
Laurence

​Joh. 12:1-11
 
Het huis hing vol balsemgeur
 
Deze week dringt het mysterie door van Jezus van Kapharnaum die de Christus is voor diegenen die hem zien met de ogen van het geloof. De reis in om het even welk mysterie brengt de ontmoeting mee van nieuwe dimensies van de realiteit waartegen de logische geest en het gezond verstand protesteren als een inbreuk van absurditeit. Dit heeft geen zin. Het is maar een mythe. Allemaal onzin.Deze reacties kunnen wel degelijk gefundeerd zijn, dus moeten we ze met respect aanhoren: een dialoog met atheïsten is beter dan een preek tegen de bekeerden. Maar dit kunnen ook tekenen zijn dat we vooruitgang boeken doorheen de interstellaire ruimten en een realiteit ontmoeten die ons omvat, veeleer dan het beeld van een werkelijkheid die we door een telescoop waarnemen.
 
Op deze reis van geloof – en dat is het – kunnen we terugkijken op voorbije gebeurtenissen en zien wat die ons onthullen over het heden en over onze richting naar de toekomst. Ik heb eens iemand ontmoet die bijna verdronken was en inderdaad 'zijn leven voorbij zag flitsen' zoals een film die achterwaarts wordt afgespeeld – of snel voorwaarts, hij kon niet zeggen hoe het precies was. Op een goede dag zullen we het zelf wel ondervinden.
 
De verhalen van deze week doen hetzelfde. Vandaag denken we terug aan een maaltijd. Jezus at veel – of op zijn minst regelmatig. Het gebeurde tijdens een maaltijd met vrienden en gasten dat Maria van Bethanië een flesje met dure balsem opende en Jezus' voeten hiermee zalfde. Het huis was vervuld van de balsemgeur en van haar geest van dienstbaarheid.
 
Twee mensen kunnen hetzelfde zien of doormaken en een totaal tegenovergestelde reactie hebben. Sommige aanwezigen zullen ontroerd geweest zijn door Maria's spontaan, symbolisch en teder eerbetoon en werden dan ook getroffen door de geur van de balsem. Judas echter – die voor ons een belangrijke gids zal zijn bij het begrijpen van de betekenis van de Goede Week en het Paasmysterie – en waarmee we meer verwant zijn dan we wellicht zouden willen toegeven – reageerde totaal anders. Hij bekeek het prijskaartje op het flesje en klaagde over de verspilling. Er is een tijd om te marchanderen en een tijd waarin echte waarde de waarde van de dollar overstijgt
 
Na gebruik blijft de geur van parfum nog lang hangen. Op spiritueel vlak verspreidt die zich voorbij tijd en ruimte, voor immer opgaand in de lucht. Een goede daad van louter dienstbaarheid, een glimlach en tedere omhelzing bij mislukking of verdriet, een toevallig gebaar dat de hele waarheid belicht en het hart opent voor wat het vroeger nooit heeft gekend; een dieptedimensie die alle dimensies omvat en waarin heden en verleden samenkomen, alles wat onmogelijk te vergeten is. Mahatma Ghandi vergeleek het evangelie eens met rozenparfum en wees erop hoever het christendom is afgedwaald van zijn leraar. “ Een roos heeft geen nood aan gepreek. Ze verspreidt enkel haar geur. Deze geur is haar eigen preek...de geur van het religieuze en spirituele leven is veel fijner en subtieler dan die van de roos”.
 
 
Laurence

​Lucas: 22:14-23:56.

“Maar ik ben in jullie midden als iemand die dient!"


Het verhaal opent met een triomfantelijke intocht en eindigt met totale verwerping en mislukking. Tussen het begin en het eind voltrekt zich de grote ontrafeling. Het is het terugkerende patroon in het leven dat we bij voorkeur negeren. Succes, voltooiing, tevredenheid komen met een heerlijkheid waarvan we ons niet hadden kunnen voorstellen dat zij ons met de verrukking van dankbaarheid zou vervullen. Er is niets geweldiger dan de gave van het je vol dankbaarheid voelen. In plaats van te vragen of ons voor te stellen, hebben we alleen maar de behoefte om te ontvangen.

Maar voordat we tijd hebben gekregen de dankbaarheid helemaal te genieten, draait de situatie helemaal om. We worden gewoonlijk verrast door een nieuwe draai van de gebeurtenissen waardoor vieren door angst of boosheid wordt vervangen. De blije menigte smelt weg en een bende stormt voorwaarts, alleen om ons schade te berokkenen door ons van het vermogen om te danken te beroven. 

Meditatie en persoonlijke discipline trainen ons zeker in een bepaalde mate van onthechting zodat we beter voorbereid zijn wanneer we de snee ontdekken waardoor de inhoud van de zak met meel die we zojuist als cadeau ontvangen hebben, weglekt. Maar meditatie en ascese voorkomen problemen niet en lossen ze niet op. Ze brengen ons alleen tot een ontmoeting met het mysterie waarin het patroon zich herhaalt en wat ons alleen in staat stelt het te overstijgen door er doorheen te gaan. Vandaag zag ik een foto die overal in de media rondgaat, de eerste foto die genomen is van een zwart gat van een enorm ver melkwegstelsel met de naam M87. Het heeft een donker centrum, de gebeurtenishorizon waaruit zelfs het licht niet kan ontsnappen. En het wordt omgeven door een halo van schitterend, vreugdevol licht. Het naast elkaar bestaan of de opeenvolging van tegenstellingen lijkt overal een integraal deel van de natuur te zijn. Leven en dood kunnen, blijkbaar, niet apart bestaan.

In het menselijke bewustzijn zou dit mysterie ons verpletteren, zo zeker als een zwart gat ons zou inslikken, als het niet om het wonder van de geest van dienstbaarheid zou gaan. Het zichzelf geven is de enige manier om de achtbaansrit van het leven te overleven. Jezus reed in triomf als een succesvolle politieke kandidaat Jeruzalem binnen. Iedereen houdt van succes. Menigten adoreren het meest als ze geëxalteerd zijn door succes. Maar hij leek onbewogen, onthecht van dit alles.

Voordat hij het zwarte gat van Gethsemane werd ingezogen, vierde hij een laatste maaltijd met vrienden waaronder hij degene kende die hem over de rand zou duwen. De stemming was niet somber, maar ernstig. Zoals John Main zei, leidt ernst tot vreugde. De toon van de avond was verrassend. Hij was gezet door een leider die altijd een mens voor anderen was geweest, die tot het einde zelfs degenen die hem en zijn hoop zouden verraden, zou dienen. Dienstbaarheid openbaart een ander soort dankbaarheid, die niet door zijn tegendeel kan worden uitgewist.
Laurence

​Johannes 11: 45-56
 
Besef toch dat het in jullie eigen belang is dat één man sterft voor het hele volk, zodat niet het hele volk verloren gaat.(11:50)(NBV )
 
Als jongen ben ik opgegroeid met de rijkdom van het katholieke geloof. Zijn krachtige symboliek opende voor mij nieuwe dimensies van de werkelijkheid. Ik had zo een volwassen beeld van God zoals op die leeftijd kon. In toenemende mate had ik echter te maken met de verre, verheven, altijd waarnemende, zogenaamd liefhebbende en toch angstaanjagend koude constructie van onze collectieve verbeelding, een beetje zoals een bankrover voor een bewakingscamera.
 
"Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, begreep ik als een kind, dacht ik als een kind: maar toen ik een man werd, stopte ik met kinderlijke dingen." Paulus legt er de nadruk op dat we religieus moeten groeien en doorbreken in de realiteit, en niet in de constructie, van de goddelijke dimensie. De woorden uit het evangelie van vandaag komen van de Hogepriester die, met een politieke meedogenloosheid die altijd aanwezig is in de gangen van de macht, ons een sleutel geeft tot deze rijping van ons begrip over het Paasverhaal. Dit opnieuw vertellen gaat binnenkort in een hogere versnelling voor degenen onder ons die de liturgieën volgen.
 
Als kind kreeg ik een eenvoudige, in feite een veel te simplificerende, verklaring van dit mythe-vernietigende verhaal. Schuld-aflossing. Het lijden en de dood van Jezus, het onschuldige offerlam, werd uitgelegd als het afbetalen van een schuld die de mensheid verschuldigd was aan een goede en liefhebbende Schepper. Als je vroeg wat die schuld was, kreeg je het verhaal van Eden te horen en het fatale stuk fruit dat dood en ellende bracht in het lot van het mensdom. In die vorm was het een omkering van het verhaal van de Kerstman. De Kerstman geeft je iets voor niets. God de Vader straft mensen voor dingen die ze niet hebben gedaan en noemt het de erfzonde. Als een creditcardschuld die je niet kunt afbetalen, werd die schuld steeds groter en groter.
 
Op een bepaalde leeftijd en mate van reflectie wordt dit een belediging voor het verstand van de meeste mensen. Ze zoeken naar een betere verklaring of ze gaan helemaal ergens anders op zoek naar de waarheid. De opmerking van de Hogepriester helpt. Het legt een universele dynamiek bloot in elke menselijke samenleving en alle gemeenschappelijke relaties. Rene Girard, de Franse denker, herkende het als een zondebokmechanisme waarbij in een tijd van crisis een groep in conflict de schuld op een onschuldig slachtoffer legt - die wordt opgeofferd, een tijdelijke vrede brengt en vaak later wordt vergoddelijkt. We doen het nog steeds met Joden, homo's, immigranten, iedereen die 'anders' is dan de meerderheid.
 
De Passie van de Christus weerspiegelt deze universele dynamiek, maar dan alleen vanuit het perspectief van het slachtoffer. Het masker is zichtbaar - ofschoon het zo'n handig mechanisme is, dat we het blijven gebruiken en ervoor kiezen om ons niet bewust te zijn van wat we doen. De vastentijd en meditatie zijn in staat om deze keuze te veranderen en ons bewust te maken van wat we doen en wat onze ware relatie met de Vader is. Het probleem ligt niet bij de goddelijke aard, maar bij de menselijke geest. Hoe kun je mensen helpen op te groeien en verantwoordelijkheid voor zichzelf te nemen? Door ze als volwassenen te behandelen. Het Paasverhaal is voor volwassenen.
 
Binnen de groeps-mentaliteit gedragen mensen zich echter als dieren of jonge kinderen. We gaan voor de sterken en vertrappen de zwakken als dat voor ons het veiligst lijkt om te doen. Het verhaal dat we binnenkort opnieuw zullen vertellen onthult de enorme verlatenheid van het alternatief voor de menigte. Het laat zien hoe persoonlijke ervaring en mythe samensmelten. Afwijzing, lijden, dood en het graf zijn eenzame beproevingen. Laten we hierover eerlijk zijn. Maar het is niet het hele verhaal, en ook niet, gelukkig, het einde van het verhaal.
 
Laurence

​Joh. 10:31-42
 
Als je weigert in Mij te geloven, geloof dan tenminste in de werken die Ik doe.
 
Wat kunnen die werken zijn, toen en nu?
 
Nadat Sint-Antonius van Egypte 20 jaar lang gemediteerd had in eenzaamheid, kwamen zijn vrienden hem zoeken in de verwachting dat hij dood zou zijn of buiten zinnen.  In plaats daarvan kwam hij fysiek en mentaal stralend tevoorschijn, gezond en rationeel. Zijn verdere leven was hij bekend als ziekengenezer, trooster en verzoener. Dit zijn geen slechte manieren om te begrijpen wat goed werk en zinvol leven betekent. Maar deze werken drukken een diepere staat van zijn uit. Wie dat in zichzelf ontdekt  en daar bij blijft, is in staat de gedachten van anderen te veranderen - hen te keren naar diezelfde diepte in henzelf. Het maakt niet uit of je in die persoon ‘gelooft’ of niet. Of tenminste, is je opinie over hen secundair aan je geraakt en veranderd zijn door hen. Door te geloven wat je ziet, hun werken maken het gemakkelijker te zien wie de persoon achter de werken werkelijk is.
 
Dit impliceert een zekere vorm van leiderschap. Niet het soort dat slechts gedefinieerd wordt door resultaten en succes of door charismatische overtuigingskracht. Maar het soort dat de verborgen dimensie van goedheid toont zowel in ons als in het hart van elke menselijke relatie. Dit is storend, zelfs revolutionair, omdat zo vele van onze aannames, omtrent onszelf of de anderen, steunen op een grote onderschatting van onze eigen essentiële goedheid. Dikwijls is het nog erger, we hebben een laag zelfbeeld en hebben een basaal wantrouwen in anderen.
 
Het hof is corrupt, de velden zijn overwoekerd door onkruid, de graanschuren zijn leeg, maar er zijn er die rijkelijk gekleed zijn, zwaarden aan hun zijde, volgepropt met voedsel en drank, in het bezit van overmatige rijkdom. Dit staat bekend als het voortouw nemen in roverij. Dit is inderdaad ver weg van de Weg. (Tao Te Ching 53)
 
De sociaal destabiliserende impact van de enorme ongelijkheden in rijkdom in de samenleving wordt steeds duidelijker. Is het onredelijk om te denken dat de Brexit in verband gebracht kan worden met de bijna vier miljoen kinderen die in armoede leven in het Verenigd Koninkrijk? Wanneer Lao Tse schreef in de 6de eeuw voor Christus, waren de sociale verwachtingen heel anders, maar het inzicht van de wijze in de essentiële goedheid was dezelfde als altijd. Met dat inzicht komt verontwaardiging en de diepe droefheid van de profeet wanneer hij ziet hoe misleid we allemaal kunnen worden en hoe onbarmhartig en oneerlijk we kunnen handelen in die staat van waan.
 
De mystieke betekenis van Pasen, dat we bijna 6 weken aan het voorbereiden zijn, kan niet gescheiden worden van zijn werken. Het gaat niet in de eerste plaats om geloof maar om ervaring. Geloof groeit door ervaring. Geraakt worden door de opstanding zendt ons terug naar leven met nieuwe manieren van waarnemen en betekent een radicale uitdaging voor onze waarden.
 
Helaas, voor degenen die denken dat de reisgids de reis zelf is, hoe het gebeurt, kan alleen worden begrepen door het hele proces door te maken dat leidt naar de opstanding. Lijden en ultiem verlies kan uiteindelijk niet worden voorkomen. Dat is het goede nieuws.
 
Laurence