zaterdag 31 maart 2018

Stille zaterdag
 
Een overgangsdag. Van kiezen tussen geduld en rusteloosheid. Van 'wachten in vreugdevolle hoop' of van woede over het verlies van controle.
 
Ik vertelde onlangs iemand over een wederzijdse vriend die 'in transitie' was, wat betekent dat die zich tussen twee perioden van haar leven in bevond. De persoon aan wie ik het vertelde keek geschokt en volkomen overrompeld. 'Ik had nooit gedacht ...' begon ze te zeggen. Omdat we van onszelf of van elk van ons best kunnen zeggen dat we elke dag of periode van ons leven in transitie zijn, was ik verrast door haar reactie. En toen kroop het misverstand uit de hoek waar alle misverstanden zich verbergen. Met 'in transitie' dacht ze dat ik genderverandering bedoelde.
 
Dit zou inderdaad een immense overgang zijn, vol angst, hoop en anticipatie door iedereen die zich gedwongen voelt om dat te ondernemen. Maar in feite is de overgang van de stille zaterdag voor de geduldige christen niet minder heftig. Wanneer we nadenken over wat er diep in de aarde gebeurt, uit het zicht, ver buiten het bereik van de dualistische geest, dan zien we dat er een onomkeerbare, evolutionaire verandering aan de gang is. Nadat Jezus de vallei des doods is overgestoken, duikt hij diep in alle lagen van materie en bewustzijn waaruit de mens is ontstaan, doorheen alle roerselen van planetair en kosmisch bewustzijn.
 
Iconen illustreren dit als de 'afdaling in de hel', de onderwereld die onaantastbaar en onkenbaar blijft voor de gewone functies van de menselijke geest. Ze zijn vreemd aan wat we beschouwen als beschaving. Door het bereiken van deze diepe scheppingsgeest, raakt Jezus - en misschien allen die sterven - aan de bron die ook gezien wordt als een punt van terugkeer. In elke cyclus is er een keerpunt, waar yin overgaat naar yang en waar op den duur yang weer naar yin leidt. In elke reis is er een punt waarop we onmerkbaar veranderen van degene die vertrok in iemand die aankomt.
 
Hamlet tuurt naar deze reis over de waarnemingshorizon heen 'uit wiens rijk geen reiziger terugkeert'. Wat nu als één reiziger wel terugkeert? Wat als die eenheid, die ons in staat stelt te spreken over de mensheid als één geheel, niet alleen maar als een massa individuen, zou worden aangeraakt en verzameld in iemand die deze reis niet alleen voor zichzelf maakt maar vol compassie, met en voor ons? Wat zou dat zeggen over ons leven van elke dag, over de eenheid van de menselijke familie en over de betekenis van de dood, onze uiteindelijke finaliteit?
 
Het zou de moeite waard zijn om geduldig te wachten, gewoon om te zien. We zouden geduld moeten hebben voor de komst van dat moment van bewustzijn, dat de visie van geloof(vertrouwen) wordt genoemd, waar we zien dat de terugkeer gebeurd is omdat dit nu gebeurt. Uit deze diepte opstaan ​​zou meer zijn dan een overgang naar een ander punt in het spectrum. Het zou een complete transformatie zijn, een overbrugging van tegengestelden, de overwinning van angst. Niets minder, in feite, dan een nieuwe schepping. Terwijl we nog steeds door de cycli van het leven gaan, zouden we, door zijn ogen kijkend, al delen in de geest van degene die terugkeert. We zouden ervaren  -met de hele mensheid voor en na ons - dat we eindelijk wakker werden.
 
Van Harte
Laurence


Holy Saturday
 
A day of transition. Of choosing between patience and restlessness. Of ‘waiting in joyful hope’ or of anger at loss of control.
 
I told someone recently of a mutual friend who was ‘in transition’, meaning they were at one of those in between periods of life. The person I was telling looked shocked and utterly taken aback. ‘I would never have thought..’ they started to say. As we could say ‘in transition’ of ourselves or of anyone on pretty well any day or in any phase of life, I was surprised by their response. Then the misunderstanding crept out of the corner where all misunderstandings hide. By ‘in transition’ they thought I meant gender change.
 
This would indeed be a major transition, filled with fear, hope and anticipation by whoever feels compelled to undertake it. But, in fact, the transition of Holy Saturday for the patient Christian is not less. When we reflect on what is happening deep down in the earth, out of sight, far out of reach of the dualistic mind we see an irreversible, evolutionary change is underway. Having crossed the valley of death, Jesus dives deep into all the layers of matter and consciousness from which the human has arisen, through all the stirrings of planetary and cosmic consciousness.
 
Icons illustrate this as the ‘descent into hell’, the nether regions that remain untouchable and unknowable to the ordinary functions of the human mind. They are  alien to what we think of as civilisation. Reaching this deep mind of creation, Jesus – and perhaps all who die – touches the source where it is also seen as the point of return. In every cycle there is a turning point, where yin transitions to yang and in time yang yields to yin. In every journey there is a point where we shift imperceptibly from being the one who left to one who is arriving.
 
Hamlet peers into this journey over the event horizon ‘from whose bourn no traveller returns’. What if one traveller does return? What if that unity that allows us to speak of humanity as a whole, not just as a mass of individuals, were to be touched and gathered into one who makes this journey not just for himself but with and, compassionately, for us? What would that say about our life on the daily surface, about the unity of the human family unity and about the meaning of death, our final finality?
 
It would be worth waiting patiently for, just to see. We would need patience for the coming of that moment of consciousness, called the vision of faith, where we see that the return has happened because it is happening. To rise from this depth would be more than a transition to another point on the spectrum. It would be a complete transformation, a bridging of opposites, the conquest of fear. Not less, in fact, than a new creation. While still going through the cycles of life, we would be already sharing in the mind of the one who returns, seeing through his eyes. We would feel as if - along with all humanity before and after us – that we were, finally, waking up.
 
Laurence

---