zaterdag 10 maart 2018

De weg door elke crisis dient ertoe om dieper te gaan, om de stilte te vinden die nooit verandert en toch de creatieve bron is van alle verandering doorheen de talloze verschuivende vormen die het leven aanneemt.

In onze cultuur hebben we geen eerbied meer voor deze stilte. We ontkennen ze zelfs en hebben al lang het gouden kalf aanbeden van snelheid en actie. We zijn de kracht van stilte vergeten om vrede en creativiteit los te laten op het lijden en de uitdagingen die we tegenkomen. Als het moeilijk lijkt voor ons om opnieuw contact te krijgen met deze stilte, komt dat omdat we het contact verloren zijn met de voor de hand liggende manieren om dit te doen - waarvan meditatie de meest voor de hand liggende, meest eenvoudige en meest directe is.

Er zijn echter toestanden en stadia die op verschillende tijdstippen plaatsvinden en waarin de toegang tot deze stilte plotseling helder en eenvoudig wordt. Het kan een staat van grote vreugde zijn, wanneer we voor het eerst de liefde met een andere persoon hebben gevonden, of een situatie van diepgaand verlies, wanneer datgene waarvan we dachten dat het er altijd zou zijn, plotseling wordt weggeveegd. Dit soort toestanden en hun variaties komen en gaan. Maar het zijn terugkerende kansen die we kunnen herkennen als we voldoende afstand nemen van de emoties die in ons de kop opsteken.

Stadia lijken meer op mijlpalen. Ze herinneren ons eraan dat we op reis zijn door een lineaire tijdsbeleving, ook al lijken er vele cycli te zijn die zichzelf herhalen. Met andere woorden, niemand van ons wordt jonger. Behalve in die zin dat we, naarmate onze eenheid met God dieper wordt, beseffen dat God altijd jonger is dan wij: dus worden we jonger als we ouder worden als we ontwaakt zijn voor wat betreft doel en betekenis van tijd.

Stilte is geen staat van vroomheid of geloof. Het is hun bron, zoals van al onze toewijding en waarden. De speciale levensfasen waarin we het gemakkelijkst deze stilte kunnen binnengaan en 'God kennen' zijn de kinderjaren en, als we wakker zijn gebleven, de ouderdom. Maar het geruststellende is dat we hier en nu toegang hebben tot de kinderlijke staat omdat 'het koninkrijk van de hemel heel dicht bij je is'.

Kinderen zijn zelf de krachtigste autoriteit om dit te onderwijzen. Ik zou ook degenen willen toevoegen die wijsheid hebben gevonden door confrontatie met lijden of zij die van welvaart genieten met armoede van geest. Maar kinderen zijn de beste leraren. Dit werd gisterenavond goed naar voren gebracht in het Meditatio Centre in Londen, waar we een boek presenteerden van een voormalig leraar die een boek over meditatie met kinderen heeft geschreven. * Hij heeft de kinderen met wie hij sprak een stem gegeven over hun ervaring. Hun eenvoudige en diepgaande opmerkingen zijn zeer waardevol.

Ella (9) zei: 'Als ik mediteer, voelt het alsof ik en God met elkaar verbonden zijn ... alsof hij me veel liefde geeft als ik mediteer. Ik kan zijn liefde voelen. En soms in mijn dromen, mediteer ik en zie ik God naast me zitten mediteren '. En Aideen (11) zei: 'Ik denk dat we allemaal als God kunnen zijn als we het proberen, dus .. we hebben allemaal een klein beetje van God in ons.'

De bezorgdheid en angst die ons vaak beheersen in het latere leven zijn dikwijls gekoppeld aan onze kindertijd. We verwachten bijna meer belast en complex te worden naarmate we ouder worden en aldus vergeten dat de status van de kindertijd nog steeds toegankelijk is. We geven de poging op om er snel weer mee in contact te komen. We zijn te pessimistisch en missen het vertrouwen in het wonder van ons eigen wezen.

Stilzijn, eenvoud en stilte zijn de onverdeelde drie-eenheid van staten die ons ertoe brengen opnieuw als kinderen te worden.
___________
*Noel Keating, Meditation With Children: A Resource for Teachers and Parents (Veritas 2017)
 
Van Harte
Laurence

Saturday Lent Week Three
 
The way through any crisis is to go deeper, to find the stillness that never changes and yet is the creative source of all change through the countless shifting shapes that life takes.
 
Culturally we no longer revere this stillness. We even deny it and have long worshiped the golden calf of speed and action for its own sake. We have forgotten the power of stillness to release peace and creativity upon the sufferings and challenges we confront. If it seems hard for us to regain contact with this stillness it is because we have lost touch with the obvious ways to do so – of which meditation is the most obvious, most simple and most immediate.
 
There are, however, states and stages that come at different times and in which access to this stillness suddenly becomes clear and simple. It may be a state of great joy, when we have first found love with another person, or a state of profound loss when what we thought would always be there is suddenly whisked away. These kinds of states and their variables come and go. But they are recurrent windows of opportunity that we can recognize if we take sufficient detachment from the emotions they throw up in us.
 
Stages are more like milestones. They remind us that we are on a journey through a linear experience of time even though there seem to be many cycles repeating themselves as well. In other words, none of us are getting any younger. Except in the sense that, as our union with God deepens, we realize God is always younger than we are: so we do become younger as we grow older if we have awakened to the purpose and meaning of time.
 
Stillness is not a state of piety or belief. It is their source as of all our devotion and values. The special stages of life in which we can most readily enter this stillness and ‘know God’ are childhood and, if we have stayed awake, old age. But the reassuring thing is that we can access the childlike state here and now because ‘the kingdom of heaven is very near to you’.
 
Children themselves are the most powerful authority for teaching this. I would also add those who found wisdom through suffering or those who enjoy prosperity with poverty of spirit. But children are the best teachers. This was brought out well last night at the Meditatio Centre in London, where we were launching a book by a former teacher who has written a book on meditation with children.* He has given a voice to the children he spoke with about their experience. Their simple and profound comments are very economical.
 
Ella (9) said, ‘When I meditate it feels like me and God are connected.. like he’s giving me loads of love when I’m meditating. I can feel his love. And sometimes in my dreams, I’m meditating and I can see God sitting there beside me meditating’. And Aideen (11) said, ‘I think we can all be like God if we try, so.. we all have a little bit of God in us.’
 
The anxiety and fear that often dominate us in later life are frequently linked to our childhood. We almost expect to become more burdened and complex as we get older and so forget that this state of childhood is still accessible. We give up the attempt to reconnect to it too quickly, too pessimistic and lacking faith in the wonder of our own being.
 
Stillness, simplicity and silence are the undivided trinity of states that lead us to become like children again.
 Laurence
_____________
*Noel Keating, Meditation With Children: A Resource for Teachers and Parents (Veritas 2017)
 

---