woensdag 7 maart 2018

Gisteren had ik het over de parabel van Jezus over het zaad. Om zijn boodschap over te brengen vertelt hij eigenlijk  meerdere parabels over het zaad. Hier volgt er één van:
 
Een andere gelijkenis hield Hij hun voor:”Het Rijk der hemelen gelijkt op een mosterdzaadje, dat iemand op zijn akker zaaide. Weliswaar is dit het allerkleinste zaadje, maar wanneer het is opgeschoten, is het groter dan de andere tuingewassen; het wordt een boom, zodat de vogels uit de lucht in zijn takken komen nestelen.” (Mt 13:31-32)
 
Het mosterdzaadje is inderdaad één van de kleinste zaadjes ter wereld; en toen ik in India voor de eerste maal een volwassen mosterdboom zag, stond ik verbluft hoe gigantisch die was. Hoe heeft Jezus hierin het Koninkrijk der hemelen gezien, blijkbaar had Hij dit toch ook opgemerkt en er zich over verwonderd. De eenvoud van zijn taal en zijn leer, verraden de ervaring van wat later genoemd werd 'de beschouwing van de natuur' – het gemak waarmee hij het boek van de natuur kon lezen in zijn symbolische diepgang, eerder dan het onoplettend vluchtig doorlopen, zoals wij dat meestal doen.
 
Hij kijkt niet alleen naar de natuurlijke wereld, maar ook naar menselijke tussenkomst hierin. ‘Een man nam een zaadje en plantte het in zijn akker’, d.w.z. in zijn leven en bestaan. De handelingen van het nemen en het planten veranderen de natuur zonder die schade toe te brengen. Zijn werk van aanplanting is geen ruwe uitbuiting maar het respectvol omgaan met de natuurkrachten.
 
Onze spirituele praktijk zou ook de natuurlijke processen  en omstandigheden waarin we werkzaam zijn moeten respecteren. Het onnadenkend toepassen van de praktijk kan voor de ene mens nuttig zijn maar voor een ander schadelijk. Iedereen kan mediteren, maar iemand met een zenuwziekte bijvoorbeeld, kan er nood aan hebben dat de discipline aangepast wordt. Kinderen kunnen mediteren, maar wel voor kortere periodes en met minder nadruk op de dagelijkse discipline ( alhoewel er kinderen zijn die toch kiezen voor een dagelijkse meditatie). Paulus zei dat we ons moeten inspannen voor ons heil. Buddha bleef mediteren, ook nadat hij de verlichting bereikt had. Ondanks al haar historische fouten zet de kerk het leven van Christus voort 'tot het einde der tijden'. Het nemen en planten van het zaad veronderstelt een handeling die klein begint maar eindeloos doorgaat. Ook al is dit een natuurlijk proces, in geen enkel stadium is het een passief proces.
 
De groei heeft plaats als de omstandigheden gunstig zijn: als het ontkiemende zaad op de juiste wijze verzorgd wordt. De essentie van de parabel is niet gericht op de details van het proces, om na te gaan wat er op elk moment gebeurt. Zo is het ook als we mediteren niet nuttig om elke meditatieperiode te evalueren en af te meten. Als we dit zouden doen dan vervallen we in de gedachte dat er goede en slechte meditatie bestaat waardoor we het proces en de volharding voor ons veel bemoeilijken. In plaats daarvan is het beter om uzelf toe te laten om het grotere geheel te overzien waarin het zaad van uw praktijk ( het zaad van je mantra, je 'kleine woord') groeit. Terwijl het groeit verruimt het ook je kijk op de wereld waarin je leeft, je universum.
Door deze groei wordt onze manier van oordelen  gewijzigd; als we ons dus vastklampen op de oude wijze, beperk, eng en op onszelf gericht, dan bouwen we een weerstand tegen de groei van waar we naartoe willen gaan.
 
We groeien voorbij isolationisme, eigen bedoelingen  en verwachtingen. We groeien naar onderlinge afhankelijkheid, naar de werkelijkheid. Het zaad wordt een boom die niet wedijvert met andere bomen maar beschutting biedt aan de vogels om in zijn vele takken te rusten en te nestelen. De boom is geworden, zoals wij hopen te worden als wij volgroeid zijn, diepgeworteld, veelzijdig en gericht op de anderen .
 
Van Harte
Laurence


​
Wednesday Lent Week Three
 
Yesterday I mentioned the seed parable of Jesus. Actually there are several parables where he uses the seed to convey his teaching. This is one:
 
He told them another parable: “The kingdom of heaven is like a mustard seed, which a man took and planted in his field. Though it is the smallest of all seeds, yet when it grows, it is the largest of garden plants and becomes a tree, so that the birds come and perch in its branches.” (Mt 13: 31-32)
 
The mustard seed is in fact one of the smallest seeds in the world; and when I first saw a full-grown mustard tree, in India, I was astonished how massive it was. How does Jesus see the kingdom of heaven in this, that he had obviously seen and wondered at himself? The simplicity of his language, as of his teaching, reflects this experience of what was later called the ‘contemplation  of nature’ – the facility to read the book of the natural world in symbolic depth rather than just skimming over it unobservantly, literally as we usually do.
 
It is the natural world he is looking at but also the human intervention in it. ‘A man took and planted’ the seed in his own field, that is in his life and being. The act of taking and the act of planting change nature without harming it. He is not crudely exploiting but respecting the forces of nature in his work of cultivation.
 
Our spiritual practice should also respect the natural process and the conditions in which we practice. What may suit one person may be harmful to another if applied in an unobservant way. Anyone can meditate; but someone suffering mental illness, for example, may need to adapt the discipline. Children can meditate but for less time and with less emphasis on the daily discipline (although many children do choose meditate daily). St Paul said we ‘work out’ our salvation. The Buddha continued to practice meditation even after his enlightenment. The church, for all its historical faults, extends the life of Christ ‘until the end of time’. Taking and planting the seed suggests a practice that starts small but continues indefinitely. Although this is a natural process, it is not, at any stage, a passive one.
 
Growth happens when the conditions are right: if the developing seed is properly cared for. The focus of the parable is not to zoom in on the minutiae of the process, to observe what is happening moment by moment. Similarly, when we meditate it is not helpful to evaluate and measure each meditation period. If we do so we will fall into thinking of good and bad meditations and we will make the process, the perseverance, much more difficult for ourselves. Instead, allow yourself to see the larger picture in which the seed of your practice (the seed of your mantra, your ‘little word’)  is growing. As it grows it also expands the world view you are living with, your universe. Our very way of judging is changed by this growth; and so to cling to the old way, limited, narrow and self-referring, sets up a resistance to the very growth we want to go with.
 
We grow beyond isolationism, beyond private goals and desires. We grow into inter-dependence, into reality. The seed becomes a tree that is not competing with other trees but offers hospitality to the birds to come and rest and nest on its many branches. The tree has become, as we hope we may become when we grow up, strongly rooted, multi-dimensional and wholly other-centred.
 
Laurence

---