vrijdag 23 februari 2018

John Main zei ooit (met Ierse humor: monniken, neem het niet al te persoonlijk) dat hij nergens meer egoïsten had ontmoet dan in kloosters.
 
Dit is wat hij zeggen wilde. Er zijn twee gevaren voor kloosters. Een monnik kan heel serieus zijn over zelf-transformatie en zijn spirituele praktijk, maar er ook op gericht zijn op zo'n manier dat niets en niemand op zijn directe pad naar verlichting in de weg zal lopen. Gewoonlijk manifesteert zich dit zich in een hyperkritische houding ten opzichte van die broeders die minder rigoureus lijken - een soort van spiritueel snobisme. Het andere gevaar wordt geïllustreerd in de monnik die het klooster binnengaat met als doel te ontsnappen aan elke uitdagende omgang met anderen in plaats van zichzelf in anderen te vinden. Een vroeg-christelijke monnik definieerde een monnik als iemand die zichzelf in anderen en anderen in zichzelf ziet. Dit hyper-introverte, egocentrische type persoon zal de monastieke routine gebruiken voor afzondering in plaats van ontmoeting.
 
Mark Carney, de gouverneur van de Bank of England, sprak onlangs over 'Leiderschap en Waarden' op een Meditatio Seminar in Londen. Hij noemde enkele van de ideale eigenschappen van leiders en de waarden die ze belichaamden, en realiseerde zich (net als bij de figuur van de abt in de Regel van Benedictus) dat het onwaarschijnlijk is dat dit alles tegelijkertijd in één persoon zal zijn gecombineerd . Het leidende principe van gouverneur Carney was echter de waarde van het doel. Een leider heeft een duidelijk doel nodig - en het juiste doel is altijd de ander centraal stellen.
 
Dit alles kan alleen relevant voor ons zijn als we in zekere zin allemaal monniken en allemaal leiders zijn. Volgens de Regel is de monnik iemand die 'echt naar God zoekt'. Is dat niet wat een serieuze mediteerder doet, met een diepere loslating, terwijl zijn reis vordert en transformatie plaats vindt? Jouw beeld van God is misschien niet dat van iemand anders en je verwoordt het misschien liever in niet-religieuze taal. Maar op het essentiële niveau is de ervaring van meditatie de ervaring van God - van liefde, heelheid en universele verbinding.
 
En we zijn allemaal leiders - van kinderen bijvoorbeeld, die ons nauwlettend in de gaten houden en ons imiteren  Zelfs degenen die de meest bescheiden dienst aan de wereld verlenen - toiletmedewerkers, straatschoonmakers - kunnen echte kwaliteiten van leiderschap en dienstbaarheid tonen in de manier waarop ze met hun collega's werken en zich tot het publiek verhouden.
 
Maar we zijn ook leiders voor onszelf. De vasten is een tijd waarin we iets extra's doen en iets gewoons opgeven. Waar wordt deze beslissing genomen? Hoe wordt die gemaakt? Wat is de motivatie? De bron is dat subtiele deel van onze eigen “mind-heart-mix” die helder ziet en ons een gevoel van doelgerichtheid geeft. Het is geen rivaal of competitief deel van onszelf, maar de verenigende, helende energie van onszelf die we geest noemen.
 
Maakt het ons min of meer egocentrisch? Of hebben we het gevoel dat het werkelijke doel van onze spirituele praktijk eigenlijk directe dienst aan anderen is? Welke vruchten en voordelen het ons ook brengen mag, die zijn dan toegewijd aan het welzijn van de wereld. Omdat we ook deel uitmaken van de wereld, krijgen we een eerlijk deel van die voordelen, mits ons leidend doel ook op de ander gericht is


Van Harte

Laurence



​Friday Lent Week One
 
John Main once said (with Irish humour: monks, don’t take it too personally) that he had never met more egotists than in monasteries.
 
This is the point he was making. There are two dangers about monasteries. A monk might be very serious about self-transformation and his spiritual practice but also be focused on it in such a way that nothing and no one will get in the way of his direct path to enlightenment. Usually this is manifest in a hyper-critical attitude to those of his brethren who appear less rigorous – a kind of spiritual snobbery. The other danger is illustrated in the monk who enters the cloister with the purpose of escaping any challenging association with others rather than to find himself in others. An early Christian monk defined a monk as someone who sees himself in others and others in himself. This hyper-introverted type, self-centred type of person will use the monastic routine for insulation rather than encounter.
 
Mark Carney, the Governor of the Bank of England, spoke recently about ‘Leadership and Values’ at a Meditatio Seminar in London. He enumerated some of the ideal qualities of leaders and the values they embodied, recognizing (as with the figure of the Abbot in the Rule of St Benedict) that it is unlikely to happen that all this will be combined in one person at the same time. Governor Carney’s guiding principle, however, was the value of purpose. A leader needs a clear purpose – and the right purpose is always other-centred.
 
All this can only be relevant to us if, in some sense, we are all monks and we are all leaders. According to the Rule, the monk is someone who ‘truly seeks God’.  Isn’t that what a serious meditator does, with deepening renunciation, as her journey progresses and transformation takes effect? Your image of God might not be anyone else’s and you may prefer to articulate it outside religious language. But, at the essential level, the experience of meditation is the experience of God – of love, wholeness and universal connection.
 
And we are all leaders – to children, for example, who watch us closely and imitate us. Even those who do the humblest service to the world – toilet attendants, street cleaners – can show real qualities of leadership and service in the way they work with their colleagues and relate to the public.
 
But we are also leaders to ourselves. Lent is a time when we do something extra and give up something familiar. Where is this decision made? How is it made? What is its motivation? Its source is in that subtle part of our own mind-heart mix that sees clearly and gives us a sense of purpose. It is not a rival or competitive part of our selves but the unifying, healing energy of ourselves that we call spirit.
 
Does it make us more or less egocentric? Or do we feel that the real purpose of our spiritual practice is actually direct service to others? Whatever fruits and benefits it might bring us are then dedicated to the well-being of the world. As we are also part of the world, we get our fair share of those benefits provided our guiding purpose is other-centred.

Laurence

---