vrijdag 23 maart 2018

Wanneer we onszelf dramatiseren, missen we het werkelijke toneelstuk, de werkelijke betekenis van ervaring. Jezelf aanstellen komt dan in de plaats van werkelijke aanwezigheid en verdraait ons zicht op de dingen. Achter deze universele neiging – Martha’s reactie op stress is een goed voorbeeld – ligt het besef van verwijdering van onszelf.
 
Drukte maken over iets: dit kan zijn teveel praten, roddelen met valse oprechtheid, andermans fouten analyseren en psychologiseren, schuld bij iemand leggen, slachtoffer spelen of juist de verontwaardigde persoon die niet gerespecteerd wordt.  Het is geen goede manier om om te gaan met reële gevallen van onrechtvaardigheid.
 
We hebben ambivalente reacties op de grote heiligen, zoals Franciscus van Assisi, die zich verheugden over de kansen die afwijzing en vernedering hen boden om hun ego’s te overstijgen. In eerste instantie kan hun nederigheid onze bewondering wekken. Maar even later verdenken we hen masochisten te zijn, die vreugde voelden in vernedering.
 
Als altijd ligt de test in hoe we gegrond zijn in diepe stilte. Het is makkelijk om oppervlakkig stil te zijn als we onszelf kalm voelen en alles om ons heen vredig is. Maar als we ondersteboven zijn door gebeurtenissen, gewond of verward, dan is de stilte verdwenen en vervangen door het lawaai van onze zelf-dramatiserende klacht. Dan verliezen we de kans die verborgen ligt in de harde les die ons wordt geleerd.
 
Diepe stilte houdt ons niet alleen stabiel in de storm. Het omvat ook geheimvol de aanwezigheid en betekenis, die ze ons willen onthullen. En die ons verlossen van onze vergissingen en de tragedies van het leven omvormen.
 
De diepe stilte is waarneembaar in veel episodes van het Passieverhaal, waar we volgende week weer naar gaan luisteren. Het is sterker dan het lawaai van de menigte.
 
 
Aan het begin van elke meditatie lopen we aan tegen het drukke gedoe van de oppervlakkige drama’s van ons leven. Zelfs als we weten dat die onderwerpen morgen of de volgende maand of volgend jaar  anders zullen zijn, nu houden ze ons bezig– leiden ons af – alsof ze van absoluut belang zijn. Maar, als we het werk van stilte doen – pure aandacht voor de ascese van de mantra – dan zullen we uit de drukte ontsnappen. We vinden dan diepe stilte die in tijdloze onbeweeglijkheid geduldig en vriendelijk wacht op onze komst.
 
Vrij van het lawaai van onze zelf-dramatisering bewegen we ons in het werkelijke drama van het Zijn, dat niet het toneelstuk is van verlangen, boosheid of trots, maar het spel van liefde.
 
Van Harte
Laurence


Friday Lent Week Five
 
When we dramatise ourselves we miss the real drama, the real meaning, of experience. Self-posturing gets in the way of real presence and distorts our vision of things. Behind this universal tendency – Martha’s reaction to stress is a good example – is the sense of separation from ourselves.
 
Making a fuss about things: this may mean talking too much, gossiping with false sincerity, analyzing and psychologising others’ faults, attributing blame, playing the victim or the outraged person who has been dis-respected. It is not a good way of dealing with real instances of injustice.
 
We have ambivalent reactions to the great saints, like Francis of Assisi, who delighted in the opportunities that rejection or humiliation offered them to transcend their egos. At first their humility may win our admiration. But then, we may suspect they were masochists who enjoyed their humiliation.
 
As always, the test is in how grounded we are in deep silence. It is easy to be superficially silent when we feel calm and all is at peace around us. But, when we are upended by events, hurt or confused, silence is lost and replaced by the noise of our self-dramatising complaint. Then we lose the opportunity hidden in the hard lesson we are being taught.
 
Deep silence not only holds us steady through the storm. It also secretly contains the presence and the meaning, which want to reveal themselves to us. And which redeem the mistakes and transfigure the tragedies of life.
 
This deep silence is perceptible in many of the scenes of the Passion drama, which next week we will be listening to again. It is stronger than the noise of the crowds.
 
At the start of every meditation session we run into the busy traffic of the shallow dramas of our lives. Even though we know that these issues will have changed by tomorrow or next month or next year, now they absorb us – distracting us – as if they were of absolute significance. But, if we do the work of silence – pure attention to the ascesis of the mantra – we escape the traffic. We find the deep silence which in timeless stillness patiently, kindly awaits our arrival.
 
Free from the noise of our self-dramatising we move into the real drama of existence which is not the drama of desire, fear, anger or pride, but the drama of love.
 
Laurence

---