maandag 26 maart 2018

Maandag van de Goede Week
 
Onmiddellijk na de donkere, en schijnbaar ongemotiveerde scene van Judas met de verkoop van zijn meester voor geld, draagt Jezus zijn leerlingen op het Pashamaal voor te bereiden dat ze samen zouden vieren. De viering van familiariteit, vriendschap en solidariteit uit het verleden, inclusief de verrader. Wat zou het zeggen over Jezus als leraar als hij Judas had uitgesloten? 
 


​
De uitwisseling tussen Jezus en de leerlingen over de bereiding van het Pashamaal in Jeruzalem is vrij gedetailleerd. Hij vertelt hun wat te doen en wie ze zullen vinden en waar – een boven zaal met ligbedden en kussens: een Midden-Oosterse eetzaal waar men aan tafel aanlag, anders dan de quattrocento tafel van Leonardo Da Vinci.  De indruk die we krijgen is dat Jezus zich actief voorbereidt op wat Hem zal overkomen. Sommige mensen, die weten dat ze zullen sterven en het hebben aanvaard, weigeren slachtoffer te zijn van hun eigen sterfelijkheid. Vanuit de ziekenhuiskamer of slaapkamer waar ze zullen sterven, zijn ze meer bezorgd om de ander dan om zichzelf. De dood wordt meer dan een individueel, angstaanjagend uitdoven, het wordt een doorgang voor een groep mensen, die sterk verbonden zijn door banden van liefde en geloof. En waar liefde en trouw is, is de hoop nooit ver weg.
 
De bovenzaal – later het cenakel genoemd -  is niet zomaar een gehuurde zaal, maar een gemeenschapsruimte. De traditie zegt dat het de zaal was waar de leerlingen op de dag van de Verrijzenis en later met Pinksteren samen kwamen. Het is geen virtuele gemeenschap – zoals we het zijn gaan begrijpen – maar fysiek verbonden en geïdentificeerd met een specifieke ruimte. Zoals met Bonnevaux – in toenemende mate voor onze gemeenschap – voelt de ruimte zich gevuld met een levende aanwezigheid.
 
De gedeelde maaltijd (dat de Eucharistie werd) was bedoeld als een vreugdevol samenzijn, maar het bewustzijn van het komende verraad werpt er een donkere schaduw over. De kerkvaders bevestigen dat Judas brood en wijn nam als de anderen. Het is een belangrijk detail, want het toont dat de schaduw in onszelf – en de duisternis in de wereld ervoor en sindsdien – wordt geabsorbeerd door het volle Licht dat het probeert te blokkeren. Wat een contradictie lijkt – zoals voor hen die mensen uitsluiten van de Eucharistie – wordt dan een paradox waarin transformatie gebeurt en werkelijkheid zich manifesteert.
 
Dit is mijn lichaam, dit is mijn bloed. Twee Griekse woorden met verschillende, overlappende betekenissen die wijzen op het geschenk dat Hij aanbiedt. Sarx (vlees), Soma (lichaam). Als hij ‘sarx’ bedoelde, zou het eerder een gruwelijke gave zijn – het kannibalisme waarvan mensen dachten dat de eerste Christenen het praktiseerden. Maar ‘soma’ betekent het hele belichaamde zelf. Als een vrouw verontrustende uitslagen krijgt van een bloedonderzoek, omarmt de hele familie niet alleen haar fysieke lichaam (vlees), maar haar hele wezen. De pijn van het vlees wordt verlicht door de liefde die in het lichaam wordt ervaren. Perfecte buikspieren en biceps kunnen de aantrekkelijke verpakking van onszelf zijn, maar we houden van de hele belichaamde persoon, zelfs wanneer ze veerkracht verliezen en zwaarder worden.
 
Voor het fysieke en mentale lijden waar hij hen op voorbereidde, raakte hij hen, zoals Leonard Cohen zegt, met zijn ‘perfecte lichaam’ en, meer nog, nam hij hen erin op.

 
Van Harte
Laurence


​Monday Holy Week
 
Immediately after the dark and apparently motiveless scene of Judas selling his teacher for money, Jesus instructs his disciples to prepare the Passover which he will eat with them. This celebration of family, friendship and solidarity with the past will include the betrayer.  What would it say of Jesus as a teacher if Judas was excluded?
 
The exchange between Jesus and the disciples about preparing the Passover meal to be celebrated in Jerusalem is quite detailed. He tells them what to do and who they will find and where – an upper room with divans and cushions : a middle-eastern eating space for reclining not Leonardo da Vinci’s quattrocento table. The impression we receive is that he is actively preparing for what will happen to him. Some people, who know they are going to die and have accepted it, cease to be victims of their mortality. From the hospital room or bedroom where they will die, they become more concerned about others than themselves. Death becomes more than an individual, terrifying extinction but a passage for a group of people tied deeply together by bonds of love and faith. And wherever there is love and fidelity hope is never far away.
 
The upper room – later called the cenacle - is not just a rented hall but a community space. Tradition says that it is the room where the disciples gathered on the day of the Resurrection and later for Pentecost. It is not a virtual community – as we have come to understand it – but one physically connected and identified with particular space. As with Bonnevaux - increasingly for our community - the space feels filled with a living presence.
 
The shared meal (that became the Eucharist) was meant to be a joyful gathering; but a shadow is cast over this one by the consciousness of the coming betrayal. The old Fathers of the Church agreed that Judas took the bread and wine with the rest. It is an important detail because it shows that the shadow in ourselves - and the darkness in the world before and since – is absorbed by the very light it tries to block. What seems a contradiction (as to those excluding people from the Eucharist) then becomes a paradox in which transformation happens and reality is realized.
 
This is my body: this is my blood. Two Greek words with distinct, overlapping meanings point to the gift he is making. Sarx (flesh), Soma (body). If he meant sarx it would be a rather gruesome gift – the cannibalism that people thought the early Christians were practicing. But soma means the whole embodied self. If a woman gets disturbing blood-test results her family don’t just hug her flesh but her whole body-self. The pain of the flesh is relieved by the love experienced in the body. Perfect abs and biceps may be the attractive wrapping of our self; but we love the whole embodied person, even when they lose tone and put on weight.
 
Before the physical and mental suffering for which he was preparing them, he was touching them, as LeonardCohen says, with his ‘perfect body’ and, even more, including them in it.
 
Laurence

---