donderdag 8 maart 2018

Het grappige aan een zaadje is dat het dikwijls leeg lijkt, terwijl het een levend embryo bevat. Als je een handvol zaadjes vasthoudt, kan je in dit kleinste en meest kwetsbare begin, al het potentieel leven voelen waartoe het onder de juiste omstandigheden kan uitgroeien. Eén van de voorbije dagen hield ik enkele pasgeboren katjes vast, hun ogen steeds gesloten, terwijl hun volwassen moeder op katachtige wijze door de keuken sloop. Niet lang daarvoor waren ze nog een minuscuul bevrucht eitje. Tijdsgebonden zoals we zijn, overwegend hoe oud we zijn en hoeveel tijd er ons nog rest, vergeten we gemakkelijk het continuüm van het leven, waarin begin en einde, zaaien en oogsten, verweven zijn.
 
Eerst maakt het zaad kleine worteltjes, breekt open en dan ontkiemt de leegte en barst ze uit in volheid. Oosterse wijsheid bevat het complementair karakter van deze twee ogenschijnlijke tegenstellingen: “volheid is leegte, leegte is volheid”. De Christelijke parallel is de eerste zaligspreking – arm van geest – als de levende band met hemels koninkrijk. En als het koninkrijk niet de volheid is, wat dan wel?
 
Waarlijk, waarlijk, ik zeg u, als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft ze alleen; maar als ze sterft draagt ze vele vruchten  (Jn 12:24).
 
De Vasten verzacht ons om de taal van de paradox te kunnen begrijpen. De combinatie van iets laten en iets extra doen doet ascese werken. We zenden een fysieke boodschap naar ons onderbewuste en als we het doen met de juiste intentie (om te oefenen en niet om te straffen), dan wordt deze fysieke ervaring ook begrepen. Dan worden we ons bewust van een andere manier om alles te zien. De Vasten bereidt ons dus voor op de grootste paradox in de menselijke ervaring: dood en verrijzenis. Gisteren hoorde ik een brilliant schrijver spottend spreken over,  zoals hij het zag, die mythen en samenraapsels gecreëerd door de religie. Een paradox lijkt onzin, tenzij je de betekenis ontcijfert, en dat gebeurt niet enkel intellectueel. Het is zien door geloof.
 
Wittgenstein, geen gewone intellectueel, begreep dit:
En geloof(vertrouwen) is geloof in wat er nodig is voor mijn HART, mijn ZIEL, en niet mijn speculatieve intelligentie. Want het is mijn ziel met haar passies, als het ware met haar vlees en bloed, die gered moet worden, niet mijn abstracte verstand. Misschien kunnen we alleen maar zeggen: alleen LIEFDE kan geloven in de Verrijzenis. Of: het is LIEFDE die de Verrijzenis gelooft. We zouden kunnen zeggen: Vergevende liefde gelooft zelfs in de verrijzenis; houdt zelfs vast  aan de Verrijzenis…
 
Ik loop drie weken voorruit, ik weet het. Maar de Verrijzenis is ingesloten in de betekenis van de Vasten. En om ons voor te bereiden op een dieper inzicht in het driedaagse drama van Pasen, moeten we ons antwoord op de paradox voorbereiden. Tenslotte, doordringt dit elk moment van ons leven.
 
Het zaad dat sterft opdat het veel vruchten zou kunnen dragen:
Dit is een andere parabolische sleutel om de deur te openen naar deze kerndimensie van de realiteit. Is deze dood zoals we het ons voorstellen – is de dood wel zoals we het ons voorstellen en vrezen? – in het licht van deze paradox? Is het een einde of een transformatie? Een einde dat een begin wordt? We kunnen het antwoord daarop niet zien, tenzij we in de grond vallen. Vallen is loslaten, controle verliezen.
 
 
Van Harte
Laurence


Thursday Lent Week Three
 
The funny thing about a seed is that although it contains a living embryo it often appears empty. Holding a handful of seed you can feel, in this smallest and most fragile of beginnings, all the potential of the living thing it will, under the right conditions, grow into. I held some newly born kittens the other day, still with their eyes closed, as their full-grown mother roamed the kitchen in her feline way. Not long before, they were a miniscule fertilized egg. Bound by time as we are, considering how old we are or how much time there is left, we easily forget the continuum of life in which beginning and end, seed and harvest, are interwoven.
 
First the seed produces tiny roots, breaks open and then the emptiness germinates and bursts into fullness. Eastern wisdom incorporates the complementarity of these two apparent opposites: ‘fullness is emptiness, emptiness is fullness.’ The Christian parallel is the first Beatitude – poverty of spirit – as the live link into the kingdom of heaven. And if the kingdom is not fullness, what is?
 
Truly, truly, I say to you, unless a grain of wheat falls into the earth and dies, it remains alone; but if it dies, it bears much fruit. (Jn 12:24)
 
Lent softens us up to read into the language of paradox. The combination of giving up something and doing something extra makes ascesis work. Physically we send a message to our deep mind and if we are doing it with the right intention (to train not to punish) the physical experience is interpreted. Then we become aware of a different way of seeing everything. Lent thus prepares us for the greatest of all paradoxes in the human range of experience: death and resurrection. Yesterday I heard a brilliant writer speak scathingly of, as he saw them, such myths and crutches generated by religion. Paradox seems nonsense unless you decipher the code, and this happens not just intellectually. It is the vision of faith.
 
Wittgenstein, no mean intellectual, understood this:
And faith is faith in what is needed by my HEART, my SOUL, not my speculative intelligence. For it is my soul with its passions, as it were with its flesh and blood, that has to be saved, not my abstract mind. Perhaps we can only say: Only LOVE can believe in the Resurrection. Or: it is LOVE that believes the Resurrection. We might say: Redeeming love believes even in the Resurrection; holds fast even to Resurrection …
 
I am jumping ahead by three weeks, I know. But the Resurrection is folded into the meaning of Lent. And to prepare for a deeper insight in the three days’ drama of Easter, we need to prime our response to paradox. After all, it pervades every moment of our life.
 
The seed that dies so that it can bear much fruit: this is another parabolic key to open the door into this core dimension of reality. Is this death as we imagine it – is death anything like what we imagine and fear – in the light of this paradox? Is it a termination or a transformation? An end that becomes a beginning? We cannot see the answer to this unless we fall into the ground. To fall is to let go, to lose control.
 
 Laurence

---