donderdag 29 maart 2018

Witte Donderdag
 
Een mens leeft niet van brood alleen. Maar brood is het eerste element dat ons voedt en ons op de been houdt. We moeten er ons van verzekeren dat we er niet teveel van eten en we moeten eraan denken dat de echt hongerigen ook onze hulp nodig hebben om te vinden wat ze nodig hebben. De voedselbedeling is een teken voor zowel de fysische gezondheid, als de rechtvaardigheid in elke samenleving.
 
De Eucharistie vind haar oorsprong in het laatste Paasritueel dat Jezus met zijn leerlingen deelde. Hij kon niet voorzien dat dat aanleiding zou zijn voor de grote vieringen in Sint-Pieters of Canterbury Cathedral van vandaag. Maar we kunnen ons moeilijk voorstellen dat hij niet zou geweten hebben  dat hij een sprong maakte in het symbolische leven van het ritueel en het transformeerde; of dat hij er een nieuwe betekenis aan het geven was door er zichzelf mee te verenigen en met diegenen die in de toekomst zichzelf met hem zouden identificeren.
 
Van kindsbeen af werd ik opgevoed met de Zondagse mis en hield ervan op een onbewuste manier. Tijdens mijn adolescentie verloor het zijn betekenis voor mij, omdat de capaciteit van de Kerk om een antwoord te geven op de grote vragen waarmee ik zat, vervaagde. Meditatie bracht me terug naar de mis en naar de kerk op een betekenisvolle en meer volwassen manier. Ik kon ervaren – en later ook begrijpen – dat de betekenis van de Eucharistie in essentie de betekenis is van mediatie, beoefend in het christelijk geloof. De ‘echte aanwezigheid’ zit in het ritueel, evenzeer als in de stilte van het hart. Deze combinatie was, voor mij, explosief.
 
Brood en wijn symboliseren het eerste niveau van voeding. Maar we gaan niet naar de Eucharistie om onze maag te vullen (het lijkt dat de eerste Christenen veel rumoeriger waren dan wij, hun passieve afstammelingen gezeten op kerkbanken, terwijl zij uit de bol gingen in hun vieringen). De Eucharistie is een levend fysiek symbool en een vertolking van de ‘echte aanwezigheid’. Maar het is ook een teken voor het soort leven dat we in de wereld zouden leven als we echt aanwezig zouden zijn bij deze ‘echte aanwezigheid’. Dit is de uitdaging.  En enkel door daaraan te beantwoorden zullen ‘mensen terugkomen naar de kerk’ (als we het zo mogen uitdrukken). De Eucharistie is geen privilege voor een privé club. Het is een getuigenis voor hen die niet tot de club horen, dat het geen club is, maar een gemeenschap met een open hart.
 
De ‘echte aanwezigheid’ van Christus radicaliseert. Het is een bedreiging voor elke machtsstructuur ooit door de mens gemaakt, inbegrepen de christelijke structuren, inbegrepen de soms vreemde rollen die de geestelijken en leken samen spelen. De bedienaar van de Eucharistie is niet de priester, maar Christus zelf – een mooi idee dat dikwijls niet zichtbaar is in de viering, maar toch een essentiële waarheid. Gemeenschap en niet hërarchie is de boodschap, zelfs al verlangen mensen naar hiërarchie en een zekere vorm van ondergeschiktheid om zich veilig te voelen. Wijzigingen in de liturgie zijn daarom meestal de veranderingen waartegen de meest bittere weerstand ontstaat.
 
Als een rijke of een beroemdheid naar de viering komt, vraagt hij niet meer brood of een betere kelk om uit te drinken dan een arme. Het Laatste Avondmaal is de eerste verkondiging van radicale gelijkheid die een revolutie is voor de relaties tussen mannen, vrouwen en kinderen  - en voor het hele mensdom op onze planeet.
 
Deze boodschap is zo nieuw in iedere viering dat we meditatie nodig hebben na de communie om ze te verwerken. Om één te maken en om de innerlijke en uiterlijke aanwezigheid te belichamen.
  
Van Harte
Laurence


Holy Thursday
 
Man does not live on bread alone. But bread is the first level of what feeds us and keeps us going. We need to ensure that we don’t eat too much of it and to recall that the materially hungry also need our help in finding what they need. Distribution of food exemplifies both physical health and the health of justice in any society.
 
The Eucharist was conceived in the last Passover ritual that Jesus shared with his disciples. He could not have foreseen the great liturgies taking place today in St Peter’s or Canterbury Cathedral. But it is hard to imagine that he did not know that he was plunging into the symbolic life of the ritual and transforming it; or that he might be giving a new expression to it by merging himself with it and with those who, in future, would identify themselves with him.
 
From childhood,  I was reared on Sunday mass and loved it in an unconscious way. In adolescence it lost its meaning for me, as the Church’s ability to address the major issues I was confronting faded. Meditation brought me back to the mass and to the Church in a meaningful and more mature way. I came to experience - and later to understand - that the meaning of the Eucharist is essentially the meaning of meditation practiced in Christian faith. The real presence is in the ritual as much as it is in the silence of the heart. This combination, for me, was explosive.
 
Bread and wine symbolize the first level of food. But we don’t go to the Eucharist to fill our stomachs (it seems the early Christians were a bit more rowdy than us their sedate, passive descendants sitting in pews and they went over the top in their celebrations). The Eucharist is a living physical symbol and enactment of the real presence. But it is also a sign of the kind of life we would be living in the world if we were really present to this real presence. This is the challenge. And only meeting this will ‘bring people back to the church’ (if that is how we want to put it). The Eucharist is not a closed club privilege. It is a witness to those who are not in the club that it is not a club but an open-hearted community.
 
The real presence of Christ is radicalizing. It is a threat to every power structure that humans have ever constructed, including Christian structures, including the often strange roles that clergy and laity play out together. The minister of the Eucharist is not the priest, but Christ himself – a nice idea often invisible in the practice but still an essential truth. Community not hierarchy is the message even though human beings long for hierarchy and some measure of subordination in order to feel safe. Liturgical change, for this reason, is usually the most bitterly resisted kind of change.
 
When a rich person or a celebrity comes to communion he does not demand more of the bread or a better chalice to drink from than that shared with the poor. The Last Supper is the first proclamation of radical equality that revolutionizes the relations between men and women and children – and of humanity with the planet.
 
This message is so fresh in every celebration that we need meditation after communion to absorb it. To unite and embody the inner and outer presence.
 
 Laurence

---