donderdag 22 maart 2018

We hunkeren naar drama, alles wat het monotone van het wereldlijke kan animeren. Maar dit hunkeren is in strijd met de nood aan veiligheid en het gemak van de dagelijkse routine die het meestal wint. We worden aangetrokken door risico, maar doen alles wat we kunnen om het te beheersen. We willen groei en vooruitgang; maar marchanderen over de prijs. De randen van het ravijn zijn spannende plaatsen die onze zinnen scherpen en ons een kick geven: maar er zijn altijd overtuigende redenen om niet te springen.
 
Hoe gaan we om met deze contradictie en komen we tot de paradox? Entertainment biedt een snelle oplossing, doch zonder veel voldoening. Hollywood en Bollywood voeden ons met een buffet van misdaaddrama, oorlogsfilms , gepassioneerde romances en spannende series. In een goed lopend buffet worden de dienborden voortdurend aangevuld en wordt onze honger steeds weer opgewekt door vers voedsel. Op dezelfde manier wordt onze consumptie van plaatsvervangende spanning door sensationeel nieuws, waarschuwingen voor natuurrampen, TV en films,  zo continu gevoed dat we niet beseffen dat we verslaafd worden (‘ Ik heb geen tijd om te mediteren, maar het was dan ook een drukke dag en ik heb enkele episodes bekeken van…’)
 
Het leven is dramatisch omdat we uniek zijn en dus geen model van de toekomst ons echt kan voorbereiden op wat er staat te gebeuren. Voorspelling werkt goed voor het weer, minder goed voor de economie en bijna niet voor het geval we verliefd worden of als liefde schijnt uit de doven. We kunnen niet voorspellen wanneer de contemplatieve dimensie van de ziel wakker wordt en uiteindelijk het hele patroon van onze prioriteiten en gewoonten verstoort.
 
Dit zijn de echte ravijnranden van de menselijke reis maar het is meestal een minder dramatische transformatie dan we gewoonlijk verwachten in het verloop van een actiefilm of zelfs in een aangrijpende roman.
 
Enkele dagen geleden observeerde ik een kind dat, in zijn eigen wereld, de intense dramas van zijn verbeelding speelde. Hij vergat iedereen rondom hem. Ik vroeg me af welke programma’s of cartoons zijn rijke en turbulente innerlijke wereld animeerden. Dergelijke fantasieën maken deel uit van onze ontwikkeling. In de Middeleeuwen had hij een ridder in een steekspel gespeeld of een held die draken doodt. Wanneer je een jong volwassene ziet lopen in Islington High Street, gekleed in een lange jas als een personage in The Matrix, en net zo lopend, dan vraag je je af wanneer fantasie de verbeelding voedt en wanneer ze de creatieve krachten van de geest kannibaliseren.
 
Zonder het te beseffen dramatiseren we onszelf, spelen we zelfgemaakte rollen van overwinnaars, helden, slachtoffers, of miskende genieën of veronachtzaamde wijzen. We typeren onszelf en verhinderen zo om verrast te worden door het wonder van ons eigen wezen en onze vrijheid van geest.
Meditatie verbrijzelt de bolster van illusie die ons verstrikt. Dan voelen we ons bedreigd, en dat zijn we dan ook. We riskeren de ravijnranden van de werkelijkheid, de doorgang door de poort. De niet-dramatische natuur van meditatie is wat ons openstelt voor echte verwondering en verbazing over hoe de dingen zijn.

Van Harte
Laurence

​Thursday Lent week Five
 
We crave drama, anything to animate the monotony of the mundane. But this craving contradicts the need for security and the advantages of routine that usually win the day. We are attracted to risk but we do everything we can to manage it. We want growth and progress but haggle over the price. Cliff-edges are dramatic places that sharpen our senses and give us a buzz: but there are always persuasive reasons for not jumping.
 
How to handle this contradiction and get to the paradox? Entertainment offers a quick solution though not a very satisfying one. Hollywood and Bollywood feed us a buffet of crime drama, war movies, passionate romances and cliff-edge series. In a well-run buffet the serving dishes are constantly replenished and our appetite re-kindled by fresh food. In a similar way, our consumption of vicarious thrills through sensational news, disaster weather warnings, TV and movies is fed so continuously that we don’t know we are becoming addicted. (‘I don’t have time to meditate but it’s been a hard day and I have earned a couple of episodes of…’).
 
Life is dramatic because we are unique and so no modelling of the future can really prepare us for what is going to happen next. Prediction works well for weather, less well for economics and hardly at all for when we fall in love or when love seems to die. We cannot predict when the contemplative dimension of the soul awakens and eventually disturbs the entire pattern of our priorities and habits.
 
This is the real cliff-edge of the human journey but it is usually a slower dramatic transformation than we have come to expect in the course of an action movie or even a gripping novel.
 
The other day I was watching a child acting out the intense dramas of his imagination in a world of his own. He was oblivious to everyone around him. I wondered what programs or cartoons were animating his rich and turbulent inner world. Such fantasies are part of our development. In the middle ages he would have fancied himself as a knight in a jousting match or as a hero slaying dragons. When you see a young adult walking down Islington High Street dressed like the long-coated character in The Matrix, and walking like him, you wonder where fantasy feeds the imagination and when it cannibalizes the creative forces of the mind.
 
Without knowing it we dramatise ourselves, occupying self-generated roles of succeeders, heroes, victims, unrecognized geniuses or neglected sages. We typecast ourselves and thereby cease to be surprised by the wonder of our own being and our liberty of spirit.
 
Meditation smashes the shells of fantasy that entrap us. Then we feel at risk; and we are. We risk the cliff-edge of reality, the passing through the portal. The very non-dramatic nature of meditation is what opens us to real wonder and amazement at the way things truly are. 
 
Laurence

---