donderdag 15 maart 2018

Mediteerders kunnen de meest egocentrische mensen zijn, vooral als het zuiveren van hun poorten van waarneming (zie lezing gisteren) blijft steken in de startblokken. Het waarnemen van ons egocentrisme, hoe ongemakkelijk ook, is bevrijdend, maar alleen als het voorbij zichzelf reikt. Als het contemplatieve vast blijft zitten in haar zelf-perceptie, dan verraadt ze het doel van haar reis, zijnde de op de ander gerichte perceptie. In het oefenen met kinderen noemen we dat ‘aan anderen denken’ en het is gerelateerd aan sociale basisvaardigheden. Maar de diepere betekenis hiervan is de heldere, directe perceptie van anderen, hun noden en hun goedheid. Dit gebeurt  als we subtiel genoeg worden om door de muren van de grot van ons ego te breken.
 
Blake sprak over het zuiveren van onze deuren van waarneming. We zouden het ook kunnen zien als een training; de ascese die het leven zelf is. Elke waarneming is een les en een stap naar dieper bewustzijn. Net zoals we dankbaar de dingen helderder ervaren na een fysieke oefening, creatief werk of meditatie, zo leren we van het oefenen te houden omwille van het soort werk dat ze in ons verricht.
 
Het oefenen van deze manier van waarnemen neemt vele vormen aan. Zoals elk universeel proces is het nooit voor iedereen exact hetzelfde. Niemand is hiervan uitgesloten omdat het de echte zin is van menselijke ontwikkeling. Maar we zijn allen verschillend in temperament en in onze vroegere ervaringen, in de soorten en de graden van verwonding en in de combinatie van sterktes en zwaktes die beiden onze beperkingen en mogelijkheden bepalen.
 
Het oefenen stopt nooit, tot aan onze laatste adem en, misschien, zelfs dan nog niet. Het impliceert constante correctie van de weg die we gaan. Extremen slaan ons uit de koers - hoewel ze ons kunnen helpen om beter te begrijpen waarheen we niet gaan.
Eén uiterste is bv ADHD, springerige, kortstondige, gebrekkige aandacht: wanneer we zelfs moeite hebben om te luisteren naar de persoon die tot ons spreekt of de bladzijde die we lezen. Een ander uiterste is OCD(obsessive- compulsive disorder)), gefixeerd, mechanisch herhalend, compulsief: wanneer de naald van de aandacht blijft steken op het vinyl en blijft herspelen.
 
Elk uiterste leidt uiteindelijk tot ontmoediging en wanhoop. Maar we kunnen er zeker van zijn dat zelfs fouten en neurosen hun positieve kant hebben, als we ze waarnemen voor wat ze zijn. Dat op zich is vooruitgang en we zouden juist in deze waarneming van disfunctie, een zonnestraal van bewustzijn in onze donkere gedachten moeten voelen binnenkomen. In Bijbelse taal, je verantwoordelijkheid toegeven voor de knoeiboel die je ervan maakte is een goede zaak, het begin van berouw, wat gewoon de zaken terug op orde stellen is.
Onze perceptie zuiveren is als het slijpen van een bot mes of als wandelen op een smal pad. Zien is niet genoeg. We moeten ook, altijd, de volgende stap zetten. Dat is waarom we de mantra voortdurend zeggen.

Van Harte
Laurence

​Thursday Lent Week Four
 
Meditators can be the most egocentric of people, especially if the cleansing of their doors of perception (see yesterday’s reading) gets stuck at the starting gate. The perception of our egotism, however uncomfortable, is liberating, but only if it extends beyond itself. If the contemplative remains fixed in her self-perception she betrays the goal of her journey which is other-centred perception. In training children we call this ‘thinking of others’ and it is related to basic social graces. But its deeper sense is the clear, direct perception of others, their needs and their goodness, that happens when we become subtle enough to pass through the walls of the cavern of our ego.
 
Blake spoke of the cleansing of our doors of perception. We could also think of it as a training, the ascesis that is life itself. Every act of perception is a lesson and a step to deeper consciousness. Just as we gratefully perceive things more clearly after physical exercise, creative work or meditation, so we come to love the training for the kind of work it performs in us. 
 
The training in this kind of perception takes many forms. Like every universal process it is never exactly the same for everyone. No one is exempt from this because it is the very meaning of human development. But we are each different in temperament and past experience, in the kinds and degrees of woundedness and in the combination of strengths and weaknesses that define both our limitations and our potential.
 
The training never stops until our last breath and, perhaps, not even then. It involves constant correction of the course we are on. Extremes take us off course – even though they may help us understand better where we are not going. At one extreme, for example is ADD, jumpy, short-lived, inconstant attention: when we struggle even to listen to the person who is speaking to us or to the page we are reading. At another extreme is OCD, fixated, mechanically repetitive, compulsive: when the needle of attention gets stuck on the vinyl and keeps replaying.
 
Any extreme eventually leads to discouragement or despair. But we can be reassured that even mistakes and neuroses have their positive side, when we perceive them for what they are. This itself is progress and we should feel a ray of the sunlight of consciousness enter our darkened minds just in this perception of our dysfunction. In biblical language, admitting your responsibility for the mess you helped create is a good thing, the beginning of repentance, which is simply putting things back in order.
 
Cleansing our perception is like sharpening a blunt knife or walking a narrow path. Seeing it is not enough. We have also, always, to take the next step. Which is why we say the mantra continuously.
 
Laurence

---