dinsdag 27 februari 2018

Het is evengoed mogelijk om competitief te worden over spirituele dingen als over materiële bezigheden. Er zijn ascetische snobs zoals er succesvolle mensen zijn die sociale mislukkingen zien als minderwaardig.
 
Eens wanneer ik een langere retraite met Fr John en een kleine gemeenschap deed, vooralleer ik mijn noviciaat begon, was er een jonge man die pas terug was van de exotische ashrams en zendo uit het Oosten. Hij wist het allemaal, had alles gelezen en hij gaf onze lekengemeenschap het gevoel dat we eerder amateuristisch en provinciaal waren. Hij zag er fysisch in goede vorm uit , sprak spaarzaam, glimlachte zelden en zat in een verstilde houding waarvan zelfs de Boedhha afgunstig zou kunnen zijn. En alsof dit nog niet genoeg was,was hij(uiteraard) ook vegetarisch en onthield zich wanneer wij bij een bijzondere gelegenheid een glas bier of wijn dronken.
 
Toen ik op een namiddag naar de winkels ging kwam ik een restaurant voorbij en zag ik onze asceet zitten achter het venster terwijl hij een dikke steak aan het verslinden was met een pint bier, terwijl zijn ogen al gluurden in de richting van de romige gebakjes naast hem. Als ik nu terugkijk dan kan ik niet zeggen of het zijn gevoel voor superioriteit of mijn minderwaardigheidsgevoel was die mij zo veroordelend maakte. Toen ik dat een hele tijd later vertelde aan Fr John dan was hij helemaal niet zo verwonderd en hij begreep duidelijk de jonge man beter dan de rest van ons het deed. Toen mijn zelf-verwachtingen milder werden werd ik minder absoluut over zulke dingen; en ik denk nu dat hij waarschijnlijk een gewone beoefenaar was, niet zonder ego, die enkel een vrije dag nodig had en wie wij gek genoeg op een pedestal hadden geplaatst. 
 
 
De harde manier waarop wij anderen veroordelen is onveranderlijk verbonden met de houding tegenover onszelf, met een zin voor competitie of met de sluimerende schande van het falen of het niet bij de les kunnen blijven. Als we onszelf beschadigen dan gaan we anderen schade aanbrengen, of we nu al of niet betrapt worden. Ook zo, als we anderen veroordelen op een beschuldigende manier(we moeten nog altijd onderscheidend zijn over mensen) veroorzaken we angst aan onszelf.  Oordeel niet opdat je niet veroordeeld wordt.
 
 
Misschien ligt er aan de wortel van de slechtste politieke vervolgingen of religieuze onderdrukking van anderen, de infantiele vrees dat we niet aanvaard worden door diegenen naar wiens bevestiging wij hunkeren, zelfs lang nadat zij deze wereld verlaten hebben.
 
 
Wat een opluchting en bevrijding is het om dan te ontdekken in de ruime binnenkamer van de meditatie dat deze mentale en emotionele spelletjes gewoon fantasie zijn. Het zijn spelletjes die ons geen plezier geven en ze weven een steeds strakker wordende bondage van de geest. Wanneer deze spelletjes wegdeemsteren uit onze innerlijke wereld worden we vrij en uitgelaten om te spelen als kinderen van God in de echte wereld.
 
Van Harte
Laurence

It is possible to become as competitive and quantitative about spiritual things as about material pursuits. There are ascetical snobs just as there are successful people who regard social failures as inferior.
 
When I was making an extended retreat with Fr John and a small lay community, before I began my novitiate, a young guy came to stay for a few weeks fresh from the exotic ashrams and zendo of the East. He knew it all, had read everything and made us in the lay community feel rather provincial and amateurish. He looked in good physical shape, spoke sparingly, smiled rarely and sat in a posture with a stillness the Buddha might have envied. As if that was not enough he was (of course) vegetarian and abstained when on a special occasion we would have a glass of wine or beer.
 
 
 
Then one afternoon, when I had gone to the shops, I passed a restaurant and saw in the window our noble ascetic devouring a thick steak with a pint of beer and already eyeing the cream pastries near him. Looking back I can’t say for sure whether it was his sense of superiority or my sense of inferiority that made me so judgemental. A long time later, when I mentioned it to Fr John, he did not look surprised and clearly understood the young man better than the rest of us did. As my own self-expectations moderated I became less absolute about such things; and I think now he was probably just a genuine practitioner, not without an ego, who simply needed a day off and whom we had foolishly put on a pedestal.
 
 
Our harshness of judgement about others is invariably linked to our attitude to ourselves, to a sense of competitiveness or to the simmering shame of failure or of just not coming up to the mark. If we harm others we harm ourselves, whether we get caught or not. Similarly, if we judge others in a condemnatory way (we still need to be discerning about people) we cause anguish to ourselves. Judge not that ye be not judged.
 
Perhaps, at the root of the worst cases of political persecution or religious oppression of others, there is the infantile fear of ourselves not being approved by those whose approval we crave, even long after they have left our world.
 
What a relief and liberation it is, then, to discover in the spacious inner room of meditation that these mental and emotional games are fantastical. They are games that give us no delight and weave an ever-tightening bondage of spirit. As these games fade from our inner world we are set free and let out to play as children of God in the real world.

Laurence

---