PAASZONDAG
 
Sta op! Laat ons vertrekken; want jij in mij en Ik in jou,
samen vormen we een ongedeelde persoon.
(Uit een oude homilie 2de eeuw anonymus)
 






 
Het nam wat tijd in beslag voor diegenen die voor het eerst de aanwezigheid ervaarden van de Verrezen Jezus om woorden te vinden om dit te beschrijven- en zelfs het geloof om hem te herkennen. Zij voelden angst en ongeloof vooraleer de herkenning volledig doordrong, het licht werd feller en de zonsopgang van de herkenning brak door.

Evenzo voor ons.
 
Van veel dingen in het mysterie van het leven kan dit gezegd worden. Maar niets waarvan het zo waar is als van de Opstanding
Hij komt zonder geluid te maken onze kamer binnen. Hij is met ons zonder dat hij ruimte inneemt. Hij vergezelt ons zonder dat hij zijn tijd in rekening brengt. Hij is in het midden van alles zonder onze aandacht te forceren. Hij is onzichtbaar zichtbaar.
 
Hij is een nieuwe manier van zijn, waar we allen naar op weg zijn en waarvan we nu een glimp beginnen op te vangen. Hij veegt schuldgevoelens weg van voor de deuren van onze waarneming(percepties).
 
Hij verrast ons.
 
Hij maakt de dood transparent en het leven stralend.
 
De Vasten heeft ons op gang gebracht.
 
Pasen is overal.

Het is ons toegelaten om opnieuw Alleluia te zeggen.


Van Harte!
Laurencen


EASTER SUNDAY
 
Rise! Let us go forth; for you in me and I in you,
together we form one undivided person.
(From an ancient homily)
 
It took time for those who first experienced the presence of the Risen Jesus to find words to describe it – and even the faith to recognize him. They felt fear and incredulity before recognition fully dawned, the light became stronger and the sunrise of recognition broke over them.
 
It is the same for us.
 
There are many things in life’s mystery of which this can be said. But nothing of which it is as true as the Resurrection.
 
He enters our room without making a noise. He is with us without taking up space. He accompanies us without charging for his time. He is at the centre of everything without forcing our attention. He is invisibly visible.
 
He is a new way of being, which we are all heading for and which we are beginning to get glimpses of now. He wipes guilt from the doors of our perception.
 
He surprises us.
 
He makes death transparent and life radiant.
 
Lent has launched us.
 
Easter is everywhere.
 
We are allowed to say Alleluia again
 
Laurence

Stille zaterdag
 
Een overgangsdag. Van kiezen tussen geduld en rusteloosheid. Van 'wachten in vreugdevolle hoop' of van woede over het verlies van controle.
 
Ik vertelde onlangs iemand over een wederzijdse vriend die 'in transitie' was, wat betekent dat die zich tussen twee perioden van haar leven in bevond. De persoon aan wie ik het vertelde keek geschokt en volkomen overrompeld. 'Ik had nooit gedacht ...' begon ze te zeggen. Omdat we van onszelf of van elk van ons best kunnen zeggen dat we elke dag of periode van ons leven in transitie zijn, was ik verrast door haar reactie. En toen kroop het misverstand uit de hoek waar alle misverstanden zich verbergen. Met 'in transitie' dacht ze dat ik genderverandering bedoelde.
 
Dit zou inderdaad een immense overgang zijn, vol angst, hoop en anticipatie door iedereen die zich gedwongen voelt om dat te ondernemen. Maar in feite is de overgang van de stille zaterdag voor de geduldige christen niet minder heftig. Wanneer we nadenken over wat er diep in de aarde gebeurt, uit het zicht, ver buiten het bereik van de dualistische geest, dan zien we dat er een onomkeerbare, evolutionaire verandering aan de gang is. Nadat Jezus de vallei des doods is overgestoken, duikt hij diep in alle lagen van materie en bewustzijn waaruit de mens is ontstaan, doorheen alle roerselen van planetair en kosmisch bewustzijn.
 
Iconen illustreren dit als de 'afdaling in de hel', de onderwereld die onaantastbaar en onkenbaar blijft voor de gewone functies van de menselijke geest. Ze zijn vreemd aan wat we beschouwen als beschaving. Door het bereiken van deze diepe scheppingsgeest, raakt Jezus - en misschien allen die sterven - aan de bron die ook gezien wordt als een punt van terugkeer. In elke cyclus is er een keerpunt, waar yin overgaat naar yang en waar op den duur yang weer naar yin leidt. In elke reis is er een punt waarop we onmerkbaar veranderen van degene die vertrok in iemand die aankomt.
 
Hamlet tuurt naar deze reis over de waarnemingshorizon heen 'uit wiens rijk geen reiziger terugkeert'. Wat nu als één reiziger wel terugkeert? Wat als die eenheid, die ons in staat stelt te spreken over de mensheid als één geheel, niet alleen maar als een massa individuen, zou worden aangeraakt en verzameld in iemand die deze reis niet alleen voor zichzelf maakt maar vol compassie, met en voor ons? Wat zou dat zeggen over ons leven van elke dag, over de eenheid van de menselijke familie en over de betekenis van de dood, onze uiteindelijke finaliteit?
 
Het zou de moeite waard zijn om geduldig te wachten, gewoon om te zien. We zouden geduld moeten hebben voor de komst van dat moment van bewustzijn, dat de visie van geloof(vertrouwen) wordt genoemd, waar we zien dat de terugkeer gebeurd is omdat dit nu gebeurt. Uit deze diepte opstaan ​​zou meer zijn dan een overgang naar een ander punt in het spectrum. Het zou een complete transformatie zijn, een overbrugging van tegengestelden, de overwinning van angst. Niets minder, in feite, dan een nieuwe schepping. Terwijl we nog steeds door de cycli van het leven gaan, zouden we, door zijn ogen kijkend, al delen in de geest van degene die terugkeert. We zouden ervaren  -met de hele mensheid voor en na ons - dat we eindelijk wakker werden.
 
Van Harte
Laurence


Holy Saturday
 
A day of transition. Of choosing between patience and restlessness. Of ‘waiting in joyful hope’ or of anger at loss of control.
 
I told someone recently of a mutual friend who was ‘in transition’, meaning they were at one of those in between periods of life. The person I was telling looked shocked and utterly taken aback. ‘I would never have thought..’ they started to say. As we could say ‘in transition’ of ourselves or of anyone on pretty well any day or in any phase of life, I was surprised by their response. Then the misunderstanding crept out of the corner where all misunderstandings hide. By ‘in transition’ they thought I meant gender change.
 
This would indeed be a major transition, filled with fear, hope and anticipation by whoever feels compelled to undertake it. But, in fact, the transition of Holy Saturday for the patient Christian is not less. When we reflect on what is happening deep down in the earth, out of sight, far out of reach of the dualistic mind we see an irreversible, evolutionary change is underway. Having crossed the valley of death, Jesus dives deep into all the layers of matter and consciousness from which the human has arisen, through all the stirrings of planetary and cosmic consciousness.
 
Icons illustrate this as the ‘descent into hell’, the nether regions that remain untouchable and unknowable to the ordinary functions of the human mind. They are  alien to what we think of as civilisation. Reaching this deep mind of creation, Jesus – and perhaps all who die – touches the source where it is also seen as the point of return. In every cycle there is a turning point, where yin transitions to yang and in time yang yields to yin. In every journey there is a point where we shift imperceptibly from being the one who left to one who is arriving.
 
Hamlet peers into this journey over the event horizon ‘from whose bourn no traveller returns’. What if one traveller does return? What if that unity that allows us to speak of humanity as a whole, not just as a mass of individuals, were to be touched and gathered into one who makes this journey not just for himself but with and, compassionately, for us? What would that say about our life on the daily surface, about the unity of the human family unity and about the meaning of death, our final finality?
 
It would be worth waiting patiently for, just to see. We would need patience for the coming of that moment of consciousness, called the vision of faith, where we see that the return has happened because it is happening. To rise from this depth would be more than a transition to another point on the spectrum. It would be a complete transformation, a bridging of opposites, the conquest of fear. Not less, in fact, than a new creation. While still going through the cycles of life, we would be already sharing in the mind of the one who returns, seeing through his eyes. We would feel as if - along with all humanity before and after us – that we were, finally, waking up.
 
Laurence

Goede Vrijdag
 
In alle opzichten is het geen zeer goede dag. Dus hoe begrijpen we de traditie die dit goed noemt? Niet omdat wat er vandaag is gebeurd goed te noemen was- de triomf van onrecht en de gerechtelijke moord op een onschuldige. Niet omdat de mensheid de kans gemist had om veranderd te worden door een uit hun midden, die zijn tijd ver vooruit was - lichtjaren vooruit. Het is goed vanwege wat er volgde uit de collectieve mislukking om de boodschap die deze man uitdroeg en - aan hen die hem zien met de ogen van het geloof - belichaamde, te accepteren.
 
Wanneer iemand van wie we houden sterft, of bij de dood van een grote spirituele kunstenaar, zoals Jezus was, voelen we ons getroffen door al wat verloren is. We beelden ons alle gebeurtenissen in waar ze niet bij zullen zijn om die met ons te delen; we lijden om het  verlies van die unieke deelname aan ons leven die ons ooit heeft verrijkt en nu voelt alsof we halfdood zijn.
 
De dood heeft dit effect. Maar na verloop van tijd, als het trauma van verdriet vermindert en we merken dat we ondanks onszelf weer bezig zijn met de uitdagingen van het leven, ontdekken we dat de afwezigheid niet alleen de grijze leegte is die we dachten. Het is een nieuwe en ruimere dimensie van het leven, ondanks de pijn, waarin de fysieke en psychologische aanwezigheid van de afwezige persoon is geïnternaliseerd. Deze afwezige aanwezigheid verzadigt het bewustzijn. Het onthult het spirituele op een vreemde zich uitbreidende manier.
 
Dood is echter altijd de grote verstoorder. Het verplettert alle routines. Een tijdje leven we op automatische piloot, afwachtend om te zien of er iets nieuws zal gebeuren - vaak wanhopig dat het niet zo zal zijn.
 
Pilatus was verrast dat de gekruisigde Jezus zo snel stierf. Het doel van elke doodstraf is om het langst mogelijke afschrikwekkende effect te hebben. Op het diepere niveau van betekenis is het lijden van Jezus echter niet de belangrijkste bron van de goede invloed van vandaag. We worden niet gered, genezen, getransformeerd, bevrijd van illusie door het lijden, maar door de liefde die ons wordt getoond door iemand die niet bang was om God lief te hebben met zijn hele zelf: omdat het christelijke geloof zo ver gaat om te zeggen, zijn zelf was één met God.
 
Nu hebben we ook de innerlijke werking van de zonde gezien - angst, wreedheid, ontkenning, onwaarheid, verslaving aan macht. De façades van de beschaving zijn weggehaald en de sluier van religieus institutionalisme, medeplichtig aan macht, is in tweeën gescheurd. Als we het leven door de ogen van de medelijdende gekruisigde zien, kunnen we nooit meer iets op dezelfde manier zien. De oude misleidingen, hypocrisie en verborgen angsten die alle relaties bederven zijn ontkracht.
 
We zijn hierdoor verpletterd maar niet vernietigd. In de plaats van de oude uitzichtloze routines ontstaat er een nieuwe manier van zijn. Het is te vroeg om dit nieuwe leven te zien. Maar het is al verwekt door de dood, in de baarmoeder van de aarde, in afwachting van zijn geboorte, klaar om met zijn transformerende groei onder ons te beginnen.

 
Van Harte
Laurence


Good Friday
 
To all appearances it is not a very good day. So how do we understand the tradition that calls it good? Not because what happened today – the triumph of injustice and the judicial murder of an innocent – was good. Not because humanity missed the opportunity to be changed by one of their own who was ahead – light years ahead - of his time. It is good because of what flowed from the collective failure to accept the message this man carried and  - to those who see him with the eyes of faith – embodied.
 
When someone we love dies, or in the death of a great spiritual artist, as Jesus was, we feel stricken by all that is lost. We foresee all the events that they will not be there to share with us; we suffer the loss of that unique participation in our life which once enriched us and now leaves us feeling half-dead.
 
Death has this effect. But over time, as the trauma of grief reduces and we find we are engaged in life’s challenges again despite ourselves, we discover that the absence is not merely the grey void we thought. It is a new and more spacious dimension of life, pain notwithstanding, in which the physical and psychological presence of the absent person is interiorized. This absent-presence saturates consciousness. It reveals the spiritual in a strangely enhancing way.
 
Death however is always the great disrupter. It shatters all routines. For a time we live on automatic pilot waiting to see whether anything new will happen – often in despair that it will not.
 
Pilate was surprised that the crucified Jesus died so soon. The purpose of any death penalty is to have the longest possible deterrent effect. However at the deeper level of meaning the suffering of Jesus is not the main source of today’s good influence. We are not saved, healed, transformed, liberated from illusion by the suffering but by the love shown us by one who was not afraid to love God with his whole self: because, Christian faith goes so far as to say, his self was one with God.
 
Now we have also seen the inner working of sin – fear, cruelty, denial, untruth, addiction to power. The façades of civilization have been stripped away and the veil of religious institutionalism complicit with power has been rent in two. Seeing life through the eyes of the compassionate crucified one we can never see anything the same way again. The old deceptions, hypocrisies and hidden fears that corrupt all relationships have been disempowered.
 
We are shattered by this but not destroyed. In place of the old deadening routines a fresh way of being forms. It is too soon to see this new life. But it is already conceived through death, in the womb of the earth, awaiting its birth, ready to begin its transformative growth among us.
 
Laurence

Witte Donderdag
 
Een mens leeft niet van brood alleen. Maar brood is het eerste element dat ons voedt en ons op de been houdt. We moeten er ons van verzekeren dat we er niet teveel van eten en we moeten eraan denken dat de echt hongerigen ook onze hulp nodig hebben om te vinden wat ze nodig hebben. De voedselbedeling is een teken voor zowel de fysische gezondheid, als de rechtvaardigheid in elke samenleving.
 
De Eucharistie vind haar oorsprong in het laatste Paasritueel dat Jezus met zijn leerlingen deelde. Hij kon niet voorzien dat dat aanleiding zou zijn voor de grote vieringen in Sint-Pieters of Canterbury Cathedral van vandaag. Maar we kunnen ons moeilijk voorstellen dat hij niet zou geweten hebben  dat hij een sprong maakte in het symbolische leven van het ritueel en het transformeerde; of dat hij er een nieuwe betekenis aan het geven was door er zichzelf mee te verenigen en met diegenen die in de toekomst zichzelf met hem zouden identificeren.
 
Van kindsbeen af werd ik opgevoed met de Zondagse mis en hield ervan op een onbewuste manier. Tijdens mijn adolescentie verloor het zijn betekenis voor mij, omdat de capaciteit van de Kerk om een antwoord te geven op de grote vragen waarmee ik zat, vervaagde. Meditatie bracht me terug naar de mis en naar de kerk op een betekenisvolle en meer volwassen manier. Ik kon ervaren – en later ook begrijpen – dat de betekenis van de Eucharistie in essentie de betekenis is van mediatie, beoefend in het christelijk geloof. De ‘echte aanwezigheid’ zit in het ritueel, evenzeer als in de stilte van het hart. Deze combinatie was, voor mij, explosief.
 
Brood en wijn symboliseren het eerste niveau van voeding. Maar we gaan niet naar de Eucharistie om onze maag te vullen (het lijkt dat de eerste Christenen veel rumoeriger waren dan wij, hun passieve afstammelingen gezeten op kerkbanken, terwijl zij uit de bol gingen in hun vieringen). De Eucharistie is een levend fysiek symbool en een vertolking van de ‘echte aanwezigheid’. Maar het is ook een teken voor het soort leven dat we in de wereld zouden leven als we echt aanwezig zouden zijn bij deze ‘echte aanwezigheid’. Dit is de uitdaging.  En enkel door daaraan te beantwoorden zullen ‘mensen terugkomen naar de kerk’ (als we het zo mogen uitdrukken). De Eucharistie is geen privilege voor een privé club. Het is een getuigenis voor hen die niet tot de club horen, dat het geen club is, maar een gemeenschap met een open hart.
 
De ‘echte aanwezigheid’ van Christus radicaliseert. Het is een bedreiging voor elke machtsstructuur ooit door de mens gemaakt, inbegrepen de christelijke structuren, inbegrepen de soms vreemde rollen die de geestelijken en leken samen spelen. De bedienaar van de Eucharistie is niet de priester, maar Christus zelf – een mooi idee dat dikwijls niet zichtbaar is in de viering, maar toch een essentiële waarheid. Gemeenschap en niet hërarchie is de boodschap, zelfs al verlangen mensen naar hiërarchie en een zekere vorm van ondergeschiktheid om zich veilig te voelen. Wijzigingen in de liturgie zijn daarom meestal de veranderingen waartegen de meest bittere weerstand ontstaat.
 
Als een rijke of een beroemdheid naar de viering komt, vraagt hij niet meer brood of een betere kelk om uit te drinken dan een arme. Het Laatste Avondmaal is de eerste verkondiging van radicale gelijkheid die een revolutie is voor de relaties tussen mannen, vrouwen en kinderen  - en voor het hele mensdom op onze planeet.
 
Deze boodschap is zo nieuw in iedere viering dat we meditatie nodig hebben na de communie om ze te verwerken. Om één te maken en om de innerlijke en uiterlijke aanwezigheid te belichamen.
  
Van Harte
Laurence


Holy Thursday
 
Man does not live on bread alone. But bread is the first level of what feeds us and keeps us going. We need to ensure that we don’t eat too much of it and to recall that the materially hungry also need our help in finding what they need. Distribution of food exemplifies both physical health and the health of justice in any society.
 
The Eucharist was conceived in the last Passover ritual that Jesus shared with his disciples. He could not have foreseen the great liturgies taking place today in St Peter’s or Canterbury Cathedral. But it is hard to imagine that he did not know that he was plunging into the symbolic life of the ritual and transforming it; or that he might be giving a new expression to it by merging himself with it and with those who, in future, would identify themselves with him.
 
From childhood,  I was reared on Sunday mass and loved it in an unconscious way. In adolescence it lost its meaning for me, as the Church’s ability to address the major issues I was confronting faded. Meditation brought me back to the mass and to the Church in a meaningful and more mature way. I came to experience - and later to understand - that the meaning of the Eucharist is essentially the meaning of meditation practiced in Christian faith. The real presence is in the ritual as much as it is in the silence of the heart. This combination, for me, was explosive.
 
Bread and wine symbolize the first level of food. But we don’t go to the Eucharist to fill our stomachs (it seems the early Christians were a bit more rowdy than us their sedate, passive descendants sitting in pews and they went over the top in their celebrations). The Eucharist is a living physical symbol and enactment of the real presence. But it is also a sign of the kind of life we would be living in the world if we were really present to this real presence. This is the challenge. And only meeting this will ‘bring people back to the church’ (if that is how we want to put it). The Eucharist is not a closed club privilege. It is a witness to those who are not in the club that it is not a club but an open-hearted community.
 
The real presence of Christ is radicalizing. It is a threat to every power structure that humans have ever constructed, including Christian structures, including the often strange roles that clergy and laity play out together. The minister of the Eucharist is not the priest, but Christ himself – a nice idea often invisible in the practice but still an essential truth. Community not hierarchy is the message even though human beings long for hierarchy and some measure of subordination in order to feel safe. Liturgical change, for this reason, is usually the most bitterly resisted kind of change.
 
When a rich person or a celebrity comes to communion he does not demand more of the bread or a better chalice to drink from than that shared with the poor. The Last Supper is the first proclamation of radical equality that revolutionizes the relations between men and women and children – and of humanity with the planet.
 
This message is so fresh in every celebration that we need meditation after communion to absorb it. To unite and embody the inner and outer presence.
 
 Laurence

Enkele weken terug las ik de driedelige biografie van Kafka en ik was verwonderd dat ik me daar doorheen geploeterd heb. Hij had een saai leven dat helemaal draaide rond een aantal dwangmatige obsessies waaronder zijn niet in te tomen drang om te schrijven en zijn feilloos begrip voor literatuur. Deze verzekeringsjurist, die in een haat-liefdeverhouding leefde met zijn ouders, werd door deze drang om te schrijven een van de profeten van onze moderne tijd. Zijn inzicht in het mensonterend effect van de bureaucratie en de sfeer van persoonlijke onderdrukking en vervreemding die veroorzaakt worden door onze huidige manier van leven, spreekt ons nog altijd levendig aan.
 
In Het Proces beschrijft hij de ziekmakende invloed van onrechtvaardige machtsstructuren waaronder de onschuldige verpletterd wordt. Het Passieverhaal van het showproces waarin Jezus ter dood veroordeeld werd roept hetzelfde nachtmerriescenario op waarin paranoia als niet denkbeeldig beschouwd wordt en we merken dat we inderdaad slachtoffer zijn van kwaadwillige vijanden.
 
Maar bij Jezus zal deze nachtmerrie van de vervolging, die zo reëel is als de zuiveringen onder Stalin, hem niet overweldigen als het onschuldige slachtoffer. Dit komt omdat Hij weigert zichzelf te beschouwen als een slachtoffer. Hij is een offer. En dat leidt tot een heel ander resultaat.
 
Voor een religieus iemand – van welk geloof ook – is de medeplichtigheid van  de geestelijke leiders aan de onrechtvaardige behandeling van Jezus, zeer verontrustend. Dit gold ook voor de lutherse pastor en theoloog Dietrich Bonhoeffer in verband met de inschikkelijkheid van de christelijke kerk tegenover de nazi’s.
In al deze gevallen – zoals nu weer het bondgenootschap tussen de Russische kerk en het politieke regime – merken we hoe macht, valse omzichtigheid en privileges het geloof corrumperen.
 
Macht is een stroom van energie. Als deze stroom vanuit welk hoek dan ook besmet geraakt met het virus van de corruptie dan verspreidt zich dat in alle delen van het systeem. Als de monsterachtige corruptie van de macht zich tegen hem keert, beantwoordt Jezus dit met rationaliteit (“als ik niets verkeerds heb gezegd, waarom sla je mij dan?”), gelijkmoedigheid en stilte. Zijn eigen kracht die rechtstreeks voortvloeit uit de bron van zijn bestaan, confronteert en bindt de strijd aan met de systematische corrupte krachten van diegenen die hem tot vijand hebben verklaard.
 
Wanner de macht corrupt is dan verschijnen de donkerste schaduwen van de menselijke natuur van laag tot hoog in de hiërarchie.
Het sadisme in de dodenkampen, in Srebrenitsa of de onmenselijkheid in Guantanamo, gesteund door beschaafde politici op Capitol Hill, zijn een weerspiegeling van de foltering en de wreedheid zoals beschreven in het Passieverhaal.
 
Pilatus, de doortrapte en succesvolle politicus is het schoolvoorbeeld van de confrontatie tussen zuivere en corrupte macht. Zijn kruiperige vraag “wat is de waarheid” wordt vanzelf beantwoord als hij de verantwoordelijkheid voor het onrecht dat hij heeft laten gebeuren tracht uit te wissen door zich de handen te wassen. 
 
Van Harte
Laurence


Wednesday Holy Week
 
I have been reading the three-volume biography of Kafka for some weeks, surprised at myself for plodding through it. He had an uneventful life revolving around a few compulsive obsessions including his irrepressible need to write and his perfect ear for literature. It was the compulsion to write that made this insurance lawyer who could not commit to love or escape from his parents one of the prophets of the modern era. His insight into the dehumanizing effect of bureaucracy and the sense of personal oppression and alienation caused by contemporary life speaks to us still with moving intensity.
 
In The Trial he describes the sickening influence of unjust power structures crushing down against the innocent. The Passion narrative of the show trial at which Jesus was condemned to death evokes the same nightmare scenario when paranoia is exposed as not imaginary and we see that we are indeed the innocent target of malevolent enemies.
 
But with Jesus this nightmare of persecution, though as real as a Stalinist purge, does not overwhelm him as the innocent victim. This is because he simply does not allow himself to identify himself as a victim. He is a sacrifice. And so there is a quite different outcome.
 
For a religious person - of any faith - the complicity of religious authorities in the injustice committed against Jesus is deeply disturbing.  So, to the Lutheran pastor and theologian Dietrich Bonhoeffer, was the compliance of the Christian churches with the Nazis. In these cases we see – as today with the alliance of the Russian Church with its political regime – how power, false prudence and privilege corrupt faith.
 
Power is a flow of energy. If, from whatever source, it bears the virus of corruption it carries it to every part of the system. As the monstrous corruption of power turns personally against him, Jesus confronts it with rationality (‘if I have said nothing wrong why do you strike me?’), equanimity and silence. His own power, flowing directly from his source of being, confronts and engages with the systemic corrupt power held by those who have declared him to be the enemy.
 
When power is corrupted, the darkest shadows in human nature surface, from top to bottom of the hierarchy. The sadism of the death camps, or Srebrenika, or the inhumanity at Guantanemo authorized by civilized politicians on Capitol Hill are reflected in the torture and cruelty described in the Passion narrative.
 
Pilate, the consummate successful politician, is the foil of this confrontation between pure and corrupt power. His creepy question ‘what is truth?’ answers itself as he washes his hands of the injustice he has permitted. Every power system thereafter will see - and be forever disturbed - by seeing the innocent victim as the only character to walk away from this drama of corruption with integrity.
 
Laurence

Het laatste Avondmaal weeft een hoog bewustzijnsniveau rond de polariteiten van vriendschap en verraad. Het weigert het een zonder het ander te zien. Het weigert om tussen hen een eeuwige vijandschap te creëren- zoals we doen, wanneer we gekwetst of afgewezen worden, en we zeggen dat we nooit meer zullen communiceren met de persoon die ons dit lijden bezorgd heeft.
 
In deze open en kwetsbare gemoedstoestand stapt Jezus door de Kedron-vallei naar een klein landgoed, Gethsemane genoemd, om er zoals gewoonlijk te bidden. In het licht van de Paas-maan zal hij de grafmonumenten gezien hebben die er toen al gebouwd waren. Moslims, christenen en joden hebben sinds toen hun graven toegevoegd op deze plaats van oude herinneringen. Eens toen ik met mede-pelgrims mediteerde in Gehsemane stond ik tegenover een 2500 jaar oude olijfboom die de ogen van Jezus zouden hebben gezien. Ik merkte ook enkele kleine rode bloemen op die ik eerder had gezien op de hellingen van Galilea waar de Bergrede werd uitgesproken. Ik vroeg mij af of Jezus toen hij gedurende zijn laatste nacht die ‘ lelies van het veld’  zag, zijn thuis herinnerde en de meer vredevolle dagen toen hij onderricht gaf, alvorens hij geroepen werd om te leven om zijn onderricht te zijn en dat in elke cel en vezel van zijn wezen.
In deze tuin, in de stilte van de nacht, nam hij enkele goede metgezellen  mee om te bidden. Ze vielen in slaap. In zijn alleen zijn werd hij overspoeld door verdriet en doodsangst dat oprees van uit de plaats waar het zich in elk van ons verbergt. Alles in hem verwierp zijn bestemming; maar iets anders verscheen in dat moment van paniek. Dit was een gevoel van diepe verbondenheid en ultieme bestemming. Hiermee ging hij van paniek naar vrede en aanvaarding. ‘Niet mijn wil maar zoals jij het wil.’
 
‘In zijn wil ligt onze vrede’, zei Dante. Maar het woord ’wil’ wat een wilsstrijd of botsing van ego’s impliceert kan misleidend zijn. ‘Standpunten’ of ‘ manier  van kijken’ geeft de betekenis beter weer. We geven onze wil niet zomaar over aan de goddelijke wil- in overgave zit vaak een lading wrok verborgen. Er wordt geen geweld aan ons of door ons gedaan in de vereniging die plaatsvindt tussen onze manier van kijken en de visie van God..
 
In deze vereniging van zienswijze wordt de illusie van ons zelf als een afgescheiden individu uiteindelijk getranscendeerd. Het wordt vervangen door de zelfherkenning van een unieke eenzaamheid. Gecentreerd, gegrond in dit alleen zijn, ontvangt hij de kus van de verrader en de bewapende wacht die hem komt arresteren onder dekking van de duisternis. Hij is nooit méér alleen en terzelfdertijd meer verbonden met zowel zijn vrienden als zijn vijanden.  Hij wordt gebonden weggevoerd naar een schijnproces, niet als een slachtoffer maar als een universeel symbool van vrijheid.
 
Een bijzonder detail in het verhaal zoals het verteld wordt door Marcus heeft lezers sinds het begin al geïntrigeerd.  Een jonge mannelijke volgeling die enkel een linnen kleed droeg werd ook gearresteerd maar ontsnapte en liep naakt weg. Misschien is het wel Marcus zelf, veronderstelt de traditie. Omdat de figuur zowel anoniem als autobiografisch is, identificeren veel lezers zich met deze zeer kwetsbare en voorlopig nogal absurde discipel van de Meester.

Van Harte
Laurence

Tuesday Holy Week
 
The Last Supper weaves a high level of consciousness around the polarities of friendship and betrayal. It refuses to see one without the other. It refuses to make an eternal enmity between them – as we do when, hurt or rejected, we say we will never communicate again with the person who caused us this suffering.
 
In this open and vulnerable state of mind Jesus walks across the Kedron Valley to Gethsemane, a small estate where he was used to pray. In the light of the Passover moon he would have seen the funerary monuments already built there. Muslims, Christians and Jews have since added their graves to this place of ancient memories. Once when I meditated in Gethsemane with fellow-pilgrims, I faced an olive tree reputedly 2500 years old which the eyes of Jesus would have seen. I also noticed some small red flowers I had seen earlier on the slopes of Galilee where the Sermon on the Mount was given. I wondered whether seeing these ‘lilies of the field’ on his last night, Jesus remembered his home and more peaceful days – days when he taught, before he was called to live, to be, his teaching with every cell and fibre of his being.
 
In this garden, in the night’s silence, he took a few close companions to pray. They fell asleep. In his solitude, he was overwhelmed by sorrow and the fear of death reared up from where it hides in each of us. Everything in him rejected his destiny; but something else appeared in this moment of panic. This was a sense of deep connection and ultimate purpose. With this he moved from panic to peace and acceptance. ‘Not my will but as you will it to be.’
 
‘In his will is our peace’, Dante said. But the word ‘will’, implying some contest of wills or clash of egos, may mislead. ‘Point of view’ or ‘way of seeing’ conveys the meaning better. We do not merely surrender our will to the divine will – surrender usually preserves a pocket of resentment. There is no violence done to us or by us in the union that happens between our way of seeing and the vision of God.
 
In this union of vision the illusion of our self as a separate individual is finally transcended. It is replaced by the self-recognition of a unique solitude. Centred, grounded in this solitude Jesus meets his betrayer’s kiss and the armed guard that comes to arrest him under cover of darkness. He is never more alone and never more equally connected to both friends and enemies. He is bound and led away to a mock trial, not as a victim but a universal symbol of freedom.
 
A singular detail in the story as told by Mark has intrigued readers since the beginning. A young male follower wearing nothing but a linen cloth was also arrested but escaped and ran away naked. Perhaps as tradition says, it is Mark himself. Because the figure is both anonymous and autobiographical, many readers find themselves identifying with this very vulnerable and for the moment rather absurd disciple of the Master.
 
 Laurence

Maandag van de Goede Week
 
Onmiddellijk na de donkere, en schijnbaar ongemotiveerde scene van Judas met de verkoop van zijn meester voor geld, draagt Jezus zijn leerlingen op het Pashamaal voor te bereiden dat ze samen zouden vieren. De viering van familiariteit, vriendschap en solidariteit uit het verleden, inclusief de verrader. Wat zou het zeggen over Jezus als leraar als hij Judas had uitgesloten? 
 


​
De uitwisseling tussen Jezus en de leerlingen over de bereiding van het Pashamaal in Jeruzalem is vrij gedetailleerd. Hij vertelt hun wat te doen en wie ze zullen vinden en waar – een boven zaal met ligbedden en kussens: een Midden-Oosterse eetzaal waar men aan tafel aanlag, anders dan de quattrocento tafel van Leonardo Da Vinci.  De indruk die we krijgen is dat Jezus zich actief voorbereidt op wat Hem zal overkomen. Sommige mensen, die weten dat ze zullen sterven en het hebben aanvaard, weigeren slachtoffer te zijn van hun eigen sterfelijkheid. Vanuit de ziekenhuiskamer of slaapkamer waar ze zullen sterven, zijn ze meer bezorgd om de ander dan om zichzelf. De dood wordt meer dan een individueel, angstaanjagend uitdoven, het wordt een doorgang voor een groep mensen, die sterk verbonden zijn door banden van liefde en geloof. En waar liefde en trouw is, is de hoop nooit ver weg.
 
De bovenzaal – later het cenakel genoemd -  is niet zomaar een gehuurde zaal, maar een gemeenschapsruimte. De traditie zegt dat het de zaal was waar de leerlingen op de dag van de Verrijzenis en later met Pinksteren samen kwamen. Het is geen virtuele gemeenschap – zoals we het zijn gaan begrijpen – maar fysiek verbonden en geïdentificeerd met een specifieke ruimte. Zoals met Bonnevaux – in toenemende mate voor onze gemeenschap – voelt de ruimte zich gevuld met een levende aanwezigheid.
 
De gedeelde maaltijd (dat de Eucharistie werd) was bedoeld als een vreugdevol samenzijn, maar het bewustzijn van het komende verraad werpt er een donkere schaduw over. De kerkvaders bevestigen dat Judas brood en wijn nam als de anderen. Het is een belangrijk detail, want het toont dat de schaduw in onszelf – en de duisternis in de wereld ervoor en sindsdien – wordt geabsorbeerd door het volle Licht dat het probeert te blokkeren. Wat een contradictie lijkt – zoals voor hen die mensen uitsluiten van de Eucharistie – wordt dan een paradox waarin transformatie gebeurt en werkelijkheid zich manifesteert.
 
Dit is mijn lichaam, dit is mijn bloed. Twee Griekse woorden met verschillende, overlappende betekenissen die wijzen op het geschenk dat Hij aanbiedt. Sarx (vlees), Soma (lichaam). Als hij ‘sarx’ bedoelde, zou het eerder een gruwelijke gave zijn – het kannibalisme waarvan mensen dachten dat de eerste Christenen het praktiseerden. Maar ‘soma’ betekent het hele belichaamde zelf. Als een vrouw verontrustende uitslagen krijgt van een bloedonderzoek, omarmt de hele familie niet alleen haar fysieke lichaam (vlees), maar haar hele wezen. De pijn van het vlees wordt verlicht door de liefde die in het lichaam wordt ervaren. Perfecte buikspieren en biceps kunnen de aantrekkelijke verpakking van onszelf zijn, maar we houden van de hele belichaamde persoon, zelfs wanneer ze veerkracht verliezen en zwaarder worden.
 
Voor het fysieke en mentale lijden waar hij hen op voorbereidde, raakte hij hen, zoals Leonard Cohen zegt, met zijn ‘perfecte lichaam’ en, meer nog, nam hij hen erin op.

 
Van Harte
Laurence


​Monday Holy Week
 
Immediately after the dark and apparently motiveless scene of Judas selling his teacher for money, Jesus instructs his disciples to prepare the Passover which he will eat with them. This celebration of family, friendship and solidarity with the past will include the betrayer.  What would it say of Jesus as a teacher if Judas was excluded?
 
The exchange between Jesus and the disciples about preparing the Passover meal to be celebrated in Jerusalem is quite detailed. He tells them what to do and who they will find and where – an upper room with divans and cushions : a middle-eastern eating space for reclining not Leonardo da Vinci’s quattrocento table. The impression we receive is that he is actively preparing for what will happen to him. Some people, who know they are going to die and have accepted it, cease to be victims of their mortality. From the hospital room or bedroom where they will die, they become more concerned about others than themselves. Death becomes more than an individual, terrifying extinction but a passage for a group of people tied deeply together by bonds of love and faith. And wherever there is love and fidelity hope is never far away.
 
The upper room – later called the cenacle - is not just a rented hall but a community space. Tradition says that it is the room where the disciples gathered on the day of the Resurrection and later for Pentecost. It is not a virtual community – as we have come to understand it – but one physically connected and identified with particular space. As with Bonnevaux - increasingly for our community - the space feels filled with a living presence.
 
The shared meal (that became the Eucharist) was meant to be a joyful gathering; but a shadow is cast over this one by the consciousness of the coming betrayal. The old Fathers of the Church agreed that Judas took the bread and wine with the rest. It is an important detail because it shows that the shadow in ourselves - and the darkness in the world before and since – is absorbed by the very light it tries to block. What seems a contradiction (as to those excluding people from the Eucharist) then becomes a paradox in which transformation happens and reality is realized.
 
This is my body: this is my blood. Two Greek words with distinct, overlapping meanings point to the gift he is making. Sarx (flesh), Soma (body). If he meant sarx it would be a rather gruesome gift – the cannibalism that people thought the early Christians were practicing. But soma means the whole embodied self. If a woman gets disturbing blood-test results her family don’t just hug her flesh but her whole body-self. The pain of the flesh is relieved by the love experienced in the body. Perfect abs and biceps may be the attractive wrapping of our self; but we love the whole embodied person, even when they lose tone and put on weight.
 
Before the physical and mental suffering for which he was preparing them, he was touching them, as LeonardCohen says, with his ‘perfect body’ and, even more, including them in it.
 
Laurence

Palmzondag
Mc 14: 1-15-47
Geen verhaal heeft de wereld zo diep veranderd als het verslag van de Passie van Jezus dat we vandaag lezen en dat we zullen overwegen in de komende Goede Week. De thema's waar we aan hebben gewerkt tijdens de Vasten - ascese, paradox, echte waarden, bewustzijn - zijn gevat in de totaliteit van het verhaal en lichten op in veel van de kleinste details. Sommige films beginnen met de bewering dat ze "... gebaseerd zijn op ware gebeurtenissen". Dit verhaal is niet verzonnen maar het is ook literatuur van de hoogste orde. Laten we beginnen.
 
Twee dagen voor Pesach, het centrale religieuze feest in de stichtings-mythe van het volk, waarvoor God zijn voorliefde als zijn uitverkoren volk opeist. In Egypte (waar we de vastentijd begonnen) sloeg de engel des doods de zonen van Israël over en koos in plaats daarvan voor hun vijanden. Natuurlijk weten we al dat Jezus in dit verhaal dit voorrecht niet zal hebben. Vanaf het begin wordt hij gezien als een slachtoffer van een corrupt en wreed machtssysteem. Hij is net als K in Kafka's 'Het Proces', net als wij in onze paranoïde nachtmerries van opgejaagd zijn. Net zo en niet zo. Zoals wij in de beproeving, maar niet zoals wij in zijn antwoord.
 
Invloedrijke personen op het hoogste niveau zijn onverslaanbaar als ze samenwerken. Ze besluiten hem te elimineren en we weten dat hij zal worden gedood. Ongeacht de spanning in dit verhaal - en alle verhalen vereisen daar wat van - gaat het niet om de uitkomst ervan.
 
Scène wisseling: Jezus zat aan bij een maaltijd toen een vrouw haar gevoelens voor hem toonde door hem te zalven met een potje dure zalf. Ze brak de pot en goot de geurige inhoud over zijn hoofd. (Christos betekent 'gezalfde'). Sommige gasten waren boos - waarom geld verspillen in plaats van het aan de armen te geven? Jezus verdedigt de vrouw hartstochtelijk. Dit is een ander voorbeeld in het evangelie dat de superieure wijsheid van vrouwen benadrukt. Misschien zijn ze wijzer, niet alleen omdat ze vrouw zijn, maar omdat zij die van de macht zijn uitgesloten, vaak dieper de waarheid zien. De armen en machtelozen met wie Jezus zich identificeerde, staan vaak dichter bij het Koninkrijk.
 
Om haar te beschermen, zegt Jezus ‘dat de armen altijd nabij zijn en je kunt aardig voor ze zijn wanneer je maar wilt, maar jullie zullen mij ​​niet altijd bij jullie hebben.' Geen enkele politicus zou dit zeggen. Maar zegt hij dat hij meer waard is dan de armen? Of: dat onze aandacht voor machtelozen niet voort komt uit sociaal-economische idealen, maar uit de transcendente bron van mededogen. Wanneer je de naakten kleedde of voedsel gaf aan de hongerigen, zegt hij ergens anders, dan heb je dit 'voor mij' gedaan. Wat misschien een afstand nemen van menselijk lijden lijkt, is in feite een absolute identificatie ermee. Het wordt niet conceptueel uitgedrukt, maar op de zeer specifieke manier waarop hij deze vrouw verdedigt. Wie is zij? Dit hele verhaal is universeel omdat het zo bijzonder authentiek is.
 
Scène wisseling: Judas biedt aan om voor geld Jezus te verraden aan de hogepriesters. Hij zal het juiste moment bepalen om hem aan hen uit te leveren. Het contrast met de vermelding van geld in de vorige scène over de zalf is groot. Daar is geld bijkomstig. Hier lijkt het het bepalende motief. We weten niet waarom Judas dit verraad pleegt, wat zijn naam tot een universeel begrip heeft gemaakt voor het slechtste in de mens. We zullen het nooit begrijpen totdat we de reden in onszelf vinden.

Van Harte
Laurence


Palm Sunday
Mk 14:1-15-47
No narrative has changed the world as deeply as the account of the Passion of Jesus we read today and that we will consider in this coming Holy Week. The themes we have been working on during Lent – ascesis, paradox, true values, consciousness – are embedded in the wholeness of the story and shine out in many of its smallest details. Some films begin with the claim that they are “..based on true events”. This story is not invented but it is also literature of the highest order. Let’s begin.
 
Two days before Passover, the central religious festival of the founding myth of his race, which claims God’s bias towards his chosen people. In Egypt (where we began Lent) the angel of death passed over the sons of Israel choosing their enemies instead. Of course, we already know that, in this story, Jesus will not have this privilege. From the first, he is seen as a victim of a corrupt and cruel power system. He is like K in Kafka’s ‘Trial’, like us in our paranoid nightmares of being targeted. Like and unlike. Like us in the ordeal, unlike us in his response.
 
Power brokers at the top level, when they work in solidarity, are unbeatable. They decide to eliminate him and we know he will be killed. Whatever the suspense in this story – and all stories require some – it is not about its outcome.
 
Scene change. Jesus was at a meal when a woman showed her feelings for him by anointing him with a jar of expensive ointment. She broke the jar and poured the fragrant contents over his head. (Christos means ‘anointed’). Some of the guests were angry – why waste the money rather than giving it to the poor? Jesus passionately defends the woman. This is another example of the gospel highlighting the superior wisdom of women. Maybe they are wiser not only because they are women: but because those who are excluded from power often see more deeply into the truth. The poor and powerless with whom Jesus identified are often closer to the Kingdom.
 
In protecting her, ‘Jesus says you have the poor with you always and you can be kind to them whenever you wish, but you will not always have me.’ No politician would say this. But is he saying he is worth more than the poor? Or: that our option for the powerless derives not from socio-economic ideals but from the transcendent source of compassion. When you clothed the naked or gave food to the hungry, he says elsewhere, you did this ‘to me’. What may seem like a separation from human suffering is in fact an absolute identification with it. But it is expressed, not conceptually, but in the very particular way he defends this woman. Who is she?The whole of this story is universal because it is so authentically particular.
 
Scene change: Judas offers to betray Jesus to the chief priests for money. He will calculate the right moment to deliver him to them. The contrast with the mention of money in the previous scene about the ointment is stark. There money is incidental. Here it seems the controlling motive. We don’t know why Judas enacts this betrayal, which has made his name a universal byword for the worst of humanity. We never will understand it until we find the reason in ourselves.

Anthony van de Woestijn, de archetypische monnik van de vierde eeuw, riep eens alle broeders bijeen. Toen ze zich om hem heen verzamelden, beperkte hij zich tot deze woorden: 'Adem altijd Christus'. Herinnerd aan hun doel van voortdurend bidden, keerden ze terug om zijn onderricht  toe te passen op elk moment van hun leven.
In onze stressvolle tijden zijn we Anthony's aanbeveling vergeten en missen we de ervaringsgerichte autoriteit van zijn leer. Maar, als angstige eenzaamheid en de angst voor de leegte ons welzijn en geestelijke gezondheid bedreigen, dan zijn we klaar om de eenvoudige dringendheid van wat de woestijnwijsheid ons leert opnieuw te ontdekken.
Voordat de mantra geworteld raakt in het hart, is bewust ademen, aandacht schenken aan het in- en uit ritme, de eenvoudigste en snelste manier om te herstellen van een opgewonden geest en, zoals Jezus zegt, ‘om je verontruste harten tot rust te brengen en je angsten te verbannen'. We kunnen niet omgaan met angst alleen door te denken aan wat ons angstig maakt. Het lichaam is de natuurlijke plaats om te beginnen.
John Main benadrukt eenvoud. Ons lichaam, hoewel het zo complex is als de kosmos, is radicaal eenvoudig. In het hart komen het spirituele centrum en de innerlijke ruimte van gebed, lichaam en geest tot eenheid. Fr John waarschuwt voor de gevaren van het compliceren van de eenvoudige discipline van meditatie door het in techniek om te zetten.
Zoals alle meesters in het gebed, begreep hij de rol van de ademhaling in het gelijktijdig kalmeren van geest en lichaam en bereidde ons voor op een zachte, gestage verdieping van het bewustzijn die we de innerlijke reis noemen. Ademen verbindt geest en lichaam.
Hij bepleitte niet slechts één manier om de mantra met de ademhaling te synchroniseren; hij was zich ervan bewust dat sommigen het afstemmen op een ander ritme, zoals het hart. Maar waarschijnlijk zeggen de meeste mensen de mantra in overeenstemming met de ademhaling, of ze ademen alles in en uit in stilte of (als je maranatha zegt zoals hij suggereerde), ze zeggen de eerste twee lettergrepen bij het inademen en de tweede twee bij het uitademen.
Als je zelfbewust je aandacht verdeelt tussen de ademhaling en de mantra, wordt je meditatie meer een techniek. Het doel van de discipline is om ‘aandacht tot eenheid te brengen’ en recht op ons doel af te gaan. Dus, in het begin kon je de mantra lichtjes laten rusten op het rad van de ademhaling , waarbij je onverdeelde aandacht aan de mantra schenkt. Uiteindelijk vindt de mantra zijn eigen ritme in het vernuftig veld van de geest. Dan beginnen we deze zachtjes te laten klinken en er met meer aandacht  naar te luisteren.
In spirituele tijd leidt de mantra ons in diepe stilte waar we verder gaan dan mijn gebed, mijn meditatie, mijn ervaring. Wanneer ons gebed het gebed van de geest wordt, 'ademen we echt Christus'.
De Goede Week begint morgen door te focussen op het sterfelijk lichaam van Jezus; maar ook over hoe dit lichaam gelijk wordt aan het onze, zoals Christus in ons vorm krijgt, en wij  zijn lichaam worden.

Van Harte
Laurence


Saturday Lent Week Five
 
Anthony of the Desert, the archetypal monk of the fourth century, once summoned all the brothers. When they gathered around him his words were few: ‘Always breathe Christ’. Reminded of their goal of continuous prayer, they returned to apply his teaching in each moment of their life.
 
In our stressful times we have forgotten Anthony’s meaning and miss the experiential authority of his teaching. But, when anxious loneliness and the fear of the void threaten our well-being and sanity, we are ready to re-discover the simple immediacy of what the desert wisdom teaches us.
 
Before the mantra becomes rooted in the heart, conscious breathing, paying attention to the in and out rhythm, is the simplest and quickest way to recover from an agitated mind and, as Jesus says, to ‘set your troubled hearts at rest and banish your fears’. We can’t deal with anxiety just by thinking about what is making us anxious. The body is the natural place to start.
 
John Main emphasises simplicity. Our body, although it is as complex as the cosmos, is radically simple. In the heart, the spiritual centre and inner room of prayer, body and mind unite. Fr John warns of the dangers of complicating the simple discipline of meditation by turning it into technique.
 
Like all masters of prayer, he understood the role of the breath in simultaneously calming mind and body and preparing us for a gentle, steady deepening of consciousness that we call the inner journey. Breath links mind and body.
 
He did not advocate only one way of synchronising the mantra with the breath; he was aware that some align it with another rhythm such as the heart. But probably most people say the mantra with the breath, either breathing it all in and breathing out in silence or (if you are saying maranatha as he suggested), saying the first two syllables on the in-breath and the second two on the out-breath.
 
If you self-consciously divide your attention between the breath and the mantra your meditation becomes more of a technique. The purpose of the discipline is to unify attention and become single minded. So at first you could rest the mantra lightly on the wheel of the breath, giving undivided attention to the mantra. Eventually the mantra finds its own rhythm in the subtle field of the spirit. Then we start sounding it more gently and listening to it more wholly.
 
In spiritual time the mantra leads us into deep silence where we move beyond my prayer, my meditation, my experience. When our prayer becomes the prayer of the spirit we truly ‘breathe Christ’. 
 
Holy Week begins tomorrow by focusing on the mortal body of Jesus; but also on how this body becomes us, as Christ is formed in us, and we become his body.
 
Laurence

Wanneer we onszelf dramatiseren, missen we het werkelijke toneelstuk, de werkelijke betekenis van ervaring. Jezelf aanstellen komt dan in de plaats van werkelijke aanwezigheid en verdraait ons zicht op de dingen. Achter deze universele neiging – Martha’s reactie op stress is een goed voorbeeld – ligt het besef van verwijdering van onszelf.
 
Drukte maken over iets: dit kan zijn teveel praten, roddelen met valse oprechtheid, andermans fouten analyseren en psychologiseren, schuld bij iemand leggen, slachtoffer spelen of juist de verontwaardigde persoon die niet gerespecteerd wordt.  Het is geen goede manier om om te gaan met reële gevallen van onrechtvaardigheid.
 
We hebben ambivalente reacties op de grote heiligen, zoals Franciscus van Assisi, die zich verheugden over de kansen die afwijzing en vernedering hen boden om hun ego’s te overstijgen. In eerste instantie kan hun nederigheid onze bewondering wekken. Maar even later verdenken we hen masochisten te zijn, die vreugde voelden in vernedering.
 
Als altijd ligt de test in hoe we gegrond zijn in diepe stilte. Het is makkelijk om oppervlakkig stil te zijn als we onszelf kalm voelen en alles om ons heen vredig is. Maar als we ondersteboven zijn door gebeurtenissen, gewond of verward, dan is de stilte verdwenen en vervangen door het lawaai van onze zelf-dramatiserende klacht. Dan verliezen we de kans die verborgen ligt in de harde les die ons wordt geleerd.
 
Diepe stilte houdt ons niet alleen stabiel in de storm. Het omvat ook geheimvol de aanwezigheid en betekenis, die ze ons willen onthullen. En die ons verlossen van onze vergissingen en de tragedies van het leven omvormen.
 
De diepe stilte is waarneembaar in veel episodes van het Passieverhaal, waar we volgende week weer naar gaan luisteren. Het is sterker dan het lawaai van de menigte.
 
 
Aan het begin van elke meditatie lopen we aan tegen het drukke gedoe van de oppervlakkige drama’s van ons leven. Zelfs als we weten dat die onderwerpen morgen of de volgende maand of volgend jaar  anders zullen zijn, nu houden ze ons bezig– leiden ons af – alsof ze van absoluut belang zijn. Maar, als we het werk van stilte doen – pure aandacht voor de ascese van de mantra – dan zullen we uit de drukte ontsnappen. We vinden dan diepe stilte die in tijdloze onbeweeglijkheid geduldig en vriendelijk wacht op onze komst.
 
Vrij van het lawaai van onze zelf-dramatisering bewegen we ons in het werkelijke drama van het Zijn, dat niet het toneelstuk is van verlangen, boosheid of trots, maar het spel van liefde.
 
Van Harte
Laurence


Friday Lent Week Five
 
When we dramatise ourselves we miss the real drama, the real meaning, of experience. Self-posturing gets in the way of real presence and distorts our vision of things. Behind this universal tendency – Martha’s reaction to stress is a good example – is the sense of separation from ourselves.
 
Making a fuss about things: this may mean talking too much, gossiping with false sincerity, analyzing and psychologising others’ faults, attributing blame, playing the victim or the outraged person who has been dis-respected. It is not a good way of dealing with real instances of injustice.
 
We have ambivalent reactions to the great saints, like Francis of Assisi, who delighted in the opportunities that rejection or humiliation offered them to transcend their egos. At first their humility may win our admiration. But then, we may suspect they were masochists who enjoyed their humiliation.
 
As always, the test is in how grounded we are in deep silence. It is easy to be superficially silent when we feel calm and all is at peace around us. But, when we are upended by events, hurt or confused, silence is lost and replaced by the noise of our self-dramatising complaint. Then we lose the opportunity hidden in the hard lesson we are being taught.
 
Deep silence not only holds us steady through the storm. It also secretly contains the presence and the meaning, which want to reveal themselves to us. And which redeem the mistakes and transfigure the tragedies of life.
 
This deep silence is perceptible in many of the scenes of the Passion drama, which next week we will be listening to again. It is stronger than the noise of the crowds.
 
At the start of every meditation session we run into the busy traffic of the shallow dramas of our lives. Even though we know that these issues will have changed by tomorrow or next month or next year, now they absorb us – distracting us – as if they were of absolute significance. But, if we do the work of silence – pure attention to the ascesis of the mantra – we escape the traffic. We find the deep silence which in timeless stillness patiently, kindly awaits our arrival.
 
Free from the noise of our self-dramatising we move into the real drama of existence which is not the drama of desire, fear, anger or pride, but the drama of love.
 
Laurence