Veertig dagen en nachten - en langer - zijn we in de woestijn geweest. En nu, op Paasdag, als de zon opkomt, hebben we het moeilijkste deel achter ons gelaten.
 
Hoe we de woestijn zien is nu veranderd. We zien dezelfde dingen, de dagelijkse dingen gaan door zoals voorheen, de bomen en de wolken zijn zoals ze waren, politici en bankiers, kunstenaars, therapeuten en monniken doen hun ding zoals hiervoor. Luiers moeten nog steeds worden verschoond en benzinetanks gevuld. De bedevaart van meditatie in de morgen en in de avond blijft.
 
Maar onze Verrijzenis - en het is evenzeer de onze als de zijne - heeft de manier veranderd waarop we het leven in dit rijk van het bestaan ​​zien. De sluier tussen ons en alle andere gebieden van de kosmos is nu glinsterend.
 
Als we nog steeds bang zijn, dan is dat niet meer nodig. Als we nog steeds vasthouden aan wrok, is dat niet meer nodig. Om volledig te veranderen, hoeven we alleen maar hem te zien. Niet over hem horen of over hem praten, maar hem zien. Hij is het die de nieuwe schepping laat glinsteren.
 
“Voor iedereen die met Christus verenigd is, is er een nieuwe schepping.”
 
Het voelde goed om samen met jullie door de woestijn te trekken, deze Vastentijd. Het is goed om nu samen met jullie te zien hoe we de verrezen Jezus herkennen in alle glinsteringen van het leven.
 
Drie dagen geleden zijn we begonnen met het formele proces voor de verhuizing naar Bonnevaux, ons nieuwe thuis en centrum in Frankrijk. In de zomer hopen we te beginnen met de daadwerkelijke verhuizing en hopen we het renovatiewerk te starten.
 
Ik kijk er naar uit om eens samen met jullie de glinsterende Christus daar in Bonnevaux te zien. Houd alsjeblieft deze stap naar een nieuw leven voor onze gemeenschap in jullie hart.
 
Zalig Pasen en zegeningen voor alle komende dagen!

Van harte, Laurence Freeman

De dood is altijd dramatisch. Het is de uiteindelijke afsluiting. De dagen na de dood kunnen ook allesbehalve dramatisch zijn. Ze zijn vaak alledaags en kleurloos, het begin van een langzame, aanhoudende depressie. Degenen die zich achter gelaten voelen op dit lege strand van het bestaan, ​​beginnen zich aan te passen aan de lege ruimte, de leegte die hun nagelaten is door degene van wie ze hielden. Hun leven draaide eens om die persoon op een manier waarvan ze zich tevoren maar half bewust waren, en in diepere lagen in zichzelf die ze nooit eerder hadden opgemerkt.
 
Dit moet het geval geweest zijn voor degenen die persoonlijk getroffen werden door de dood van Jezus op het Kruis. De omstanders en bloeddorstige menigte vergaten hem snel, gewoon weer een slachtoffer van de gewelddadige tijd waarin zij leefden. Zijn familie en vrienden moeten heen en weer geslingerd zijn tussen schaamte en schuld aan de ene kant en teleurstelling, angst en woede aan de andere kant.
 
We hebben deze tijd nodig om te treuren en te rouwen en zo nu en dan wanhopig en woedend te zijn. Paaszaterdag symboliseert deze tijd, een waterscheiding zonder water, een doormidden gebroken brug, een lege stoel, een half-bezet bed.
 
Nou ja, aan de oppervlakte is dit ook zo. Maar, vanuit de diepten daaronder, horen we de raket van Christus' geest die alle verborgen, vergeten en begraven lagen van bewustzijn doordringt. Konden we dat nou maar weten, dat ze aanwezig zijn in ons, vanaf het begin van de evolutie van de mens. Maar we willen dat liever niet weten, want het brengt ons in verwarring om te weten hoeveel stadia van pre-menselijke ontwikkeling nog aanwezig zijn in ons; hoeveel voorouders we hebben.
 
Terwijl de nog niet verrezen Jezus afdaalde naar de onderwereld, wachten we op zijn wederopstanding in het mensen domein, waar we onszelf herkennen. Maar zullen we hem als verrezen herkennen? Spoedig zullen we zien hoe we veranderd zijn, hoe eens zware ketens lichter zijn geworden, losser gemaakt indien we ze willen onderzoeken. We beginnen, gedurende de komende eeuwen, te ervaren hoe een nieuwe vrede de oude angsten vervangt, een nieuwe zachtheid het eeuwenoude geweld. We zullen verbindingen zien groeien tussen het voor-bewuste en het bewuste. Inzichten in rechtvaardigheid, menselijke vrijheid en waardigheid, religie en menselijke relaties, rijzen op uit dit nieuwe bewustzijn als de mens wordt begrepen in het licht van zijn bron en bestemming.
 
Maar, zullen we hem als verrezen herkennen, Hij die zei: ‘jij en ik vormen één ongedeelde persoon’?

Van harte, Laurence Freeman

​Herinner je je Aswoensdag nog, het begin van de vastentijd?
Goede Vrijdag is het einde van het pad dat we sindsdien zijn gevolgd. We moeten dat einde voelen om het nawoord te kunnen lezen als een nieuw begin.
Velen die wel weten waarom het een vrije dag is, maar meestal niet naar de kerk gaan, komen op deze dag naar de bijzondere viering. Zoals niet-praktiserende Joden met Jom Kippur, heeft het een religieuze mystiek die niet kan worden weggepoetst en een bepaalde mate van eerbetoon of herkenning vraagt.
Daarom noemen we deze Vrijdag Goed. Wat is er goed aan? Een goed mens en groot leraar is in het geheim gearresteerd, door een snel schijnproces gesleurd, verstoten door zijn eigen mensen, verlaten door zijn vrienden en gekruisigd door een vijandige bezetter. Hij sterft aan het Kruis waar zijn moeder en handvol vrienden onder staan.
Waarom verdient zo’n tragisch verlies en mislukking om “goed” genoemd te worden? Waarom komen we bij elkaar, groot en klein, om het kruis te kussen in de stilte van het negende uur ( 3 uur in de middag vandaag), om samen te komen in solidariteit met het stille slachtoffer en zijn vernedering?
Herkennen we de kleinere kruizen in ons leven in dit grote Kruis dat een schaduw werpt over de wereld, en het gemeenschappelijke lijden verbindt in een anonieme omhelzing?  Vinden we in de eenvoud van dit gelijkmakende symbool  niet een heling van neerslachtigheid, van  verlossing van afzondering  en eenzaamheid waar dood, lijden, afwijzing, mislukking en vernedering ons met regelmaat in onderdompelen?.
“Het is volbracht”, zei Jezus, een van de zeven kruiswoorden. Het is een opluchting om te voelen dat het ergste voorbij is. Vanuit deze opluchting, zelfs op de doodlopende weg, komt hoop. Hoop op iets waar wij vooralsnog geen voorstelling van hebben.
Voor één keer is stilte gemakkelijk.
 
Van harte, Laurence Freeman

Bede Griffiths was een groot verdediger van het Tweede Vaticaans Concilie. Maar er was één zin in een van de documenten waarmee hij het oneens was, namelijk de zin waarin stond dat de ‘bron en hoogtepunt’ van het leven van de Kerk de Eucharistie is. Hij hield van de Eucharistie en vierde het prachtig, elke dag, in zijn Benedictijner ashram in India. Maar hij vond het een betere theologie om te zeggen dat de "bron en hoogtepunt van de Kerk" de Heilige Geest is.
 
De verschillende implicaties van elke versie zijn groot. Als het de Eucharistie is, die een sacrament is waarvan de vorm van vieren bepaald wordt door de kerkelijke autoriteiten, betekent dit, dat de bron en hoogtepunt van de Kerk afhankelijk is van het kerkrecht en haar wetgevers. Maar als we zeggen dat de Heilige Geest de bron en hoogtepunt is - nou, wat een boel gevaarlijke vrijheid maakt dat los. Waar de Geest is, daar is vrijheid.
 
Vandaag, op Witte Donderdag, herinneren we ons - stellen we present door een geconcentreerde daad van aanroepen - het moment waarop Jezus brood en wijn nam en deze zijn lichaam en bloed noemde. Hij zat ontspannen aan tafel voor het Paasmaal met zijn metgezellen, en stond niet achter een altaar. Het oude ritueel van deze levende overdracht van wijsheid was tevens een maaltijd voor vrienden en familie. De maaltijd begon met een verrassende en voor sommigen schokkende gebeurtenis, toen Jezus erop stond de voeten van zijn leerlingen te wassen, die hij zijn vrienden noemde en niet zijn dienaren of leerlingen. Deze omdraaiing van de hiërarchie weerspiegelt de omkering die plaats vindt in wat later de agape maaltijd werd van de vroeg-christelijke huis-kerken en uiteindelijk het meer formele sacrament van de Eucharistie. Het offer-protocol werd omgekeerd; er werd niet, zoals gebruikelijk was, door de priester aan God geofferd namens de mensen. Het offer was de persoon die het offer aanbood, en het offer werd in zichzelf aan de mensen rond de tafel aangeboden, en niemand van hen werd brood en wijn geweigerd. Zelfs Judas werd niet uitgesloten, niet waar?
 
Als we de Eucharistie benaderen zonder ons bewust te zijn van deze radicale omkering van rollen en onverwachte omdraaiing in de archetypische idee van het offer, dan bestaat de kans dat we de Eucharistie maken tot een gewoon religieus ritueel, die de groepsidentiteit bevestigt, met voorspelbare rollen die uitgevoerd worden voor een passief publiek. Helaas gebeurt dit maar al te vaak. Hier ontbreekt het mystieke karakter. Een manier om de voedende, spirituele waarde en omvormende kracht van de Mis te redden van deze banaliteit is om de contemplatieve dimensie te openen - om stilte toe te voegen, om de lezingen in twee richtingen te delen, en niet alleen in een eenrichtingsverkeer vanaf de preekstoel; en te mediteren na het hoogste mystieke moment, nadat het brood en de wijn genuttigd zijn.
 
Sommige Christelijke kerken bagatelliseren het belang van de Eucharistie, anderen hebben dit zo uitgemolken dat het ten koste is gegaan van andere aspecten van het Christelijk gebed. Mijn eigen ervaring is, dat ik in de loop van de jaren ben gaan houden van de Eucharistie, en ik me steeds meer ben gaan verwonderen over het altijd weer nieuwe mysterie van de Eucharistie.
Hoe meer ik het deel op een contemplatieve manier, het voldoende tijd geef, heilige vrije tijd, luisterend naar de lezingen en het Woord brekend op het moment dat we het brood breken, de koppeling leg van de werkelijke tegenwoordigheid in het brood en de wijn met dezelfde aanwezigheid in het hart van ieder die aanwezig is, hoe meer het me raakt en het mijn spirituele honger en dorst stilt. Het is meditatie die zichtbaar gemaakt is.

Van harte, Laurence Freeman

​Jezus was een tijdje populair en daarna werd hij afgewezen. Het lijkt erop dat hij nooit het  publiek het hof heeft gemaakt, het enige was dat hij de gewone mensen lief had waarvan hij zag dat ze door hun leiders slecht werden behandeld, vernederd en gemanipuleerd.
Zoals een modern westers electoraat projecteerden de mensen voor korte tijd hun hoop op een sterke leider op hem. Succes brengt succes. Hoe meer mensen de loftrompet zingen, hoe harder de kar gaat rollen. Maar dan verongelukt deze, zoals dat bij hem gebeurde.
 
Modern populisme, dat als altijd zo wispelturig is als bij elke massa, verhoogt en trekt zijn grote leiders naar beneden zodra zij niet meer aan hun dromen tegemoet komen. Liefde kan zowel in politiek als in romantiek, snel in haat omkeren.
 
Jezus verbrijzelt de mythe van de sterke leider die gewoonlijk een mythe rond en over zichzelf creëert. Het is deze mythe die naar zelf-corruptie leidt. Jezus is een onkreukbare leider die niet pretendeert iets te zijn wat hij niet is. Hij onthult behoedzaam en voorzichtig de volledige waarheid over zichzelf, want die wordt zo makkelijk verkeerd geciteerd en uitgebuit.
 
In het evangelie van vandaag, als we het hoogtepunt van het verhaal naderen, krijgen we een andere invalshoek op het centrale thema van verraad. In de lezing van Jesaja krijgen we een onverwacht inzicht in de natuur van de lijdende dienaar die ons moet leiden naar een beter leven door de paradoxen van mislukking en afwijzing. Dit inzicht werpt  licht op het mysterie. Hoe vreemd of aanstootgevend het ook klinkt, de grote leider is een dienaar die lijdt en hij is een leraar die een leerling is.
 
“De Heer heeft me de tong van een discipel gegeven. Zodat ik zal weten hoe de vermoeiden te antwoorden, hij voorziet me van woorden. Elke morgen wekt hij me om te horen, te luisteren zoals een discipel. De Heer heeft mijn oor geopend.”
 
Hij heeft ons dit al die tijd al over zichzelf verteld. “Want ik heb niet gesproken op eigen gezag, maar de Vader zelf die mij heeft gestuurd heeft me opgedragen wat te zeggen en wat te spreken…..Mijn lering is niet van mijzelf. Die komt van degene die me gezonden heeft.” Dit klinkt niet als de Christus van de Sixtijnse Kapel of de strenge Pantocrator (“Almachtige”) van latere voorstellingen. Het is het tegenovergestelde van het opgeblazen ego van de grote leider.
 
De theorie van het moderne management neigt ernaar om het idee van de grote leider af te wijzen, de voorkeur gevend aan het collectieve en samenwerkende model. Als enig model dat kan, dan past dit Jezus beter. Hij wenst degenen die hij leidt te bekrachtigen, door hen de weg te tonen en de weg te bereiden door zijn voorbeeld in plaats van door dwang. Hij is het soort leider die het landschap transformeert waarin hij werkt, die nieuwe horizonten opent en die leidt door een kracht van inspiratie die verinnerlijkt wordt  door zijn team meer dan van buiten af opgelegd.
 
Dit is niet hoe de kerk het altijd heeft begrepen, en het is niet voor iedereen een makkelijk model om te volgen. Macht verleidt ons allemaal. Dit is waarom de kerk het meest op Jezus lijkt  wanneer het ego van de kerk het meest afwezig is. Als we aan deze waarheid over hem kunnen vasthouden, dan kunnen we hem vol vertrouwen volgen waar hij ons ook heen leidt. 
 
Van harte, Laurence Freeman

​In het evangelie van vandaag (Joh. 13:21-38) beschrijft Johannes de discussie, die tijdens het Laatste Avondmaal plaatsvond over het verraad. We moeten ons de duistere kant van dit verhaal voor ogen houden willen we het licht herkennen dat daagt aan het einde van het verhaal. Dit is voor ons net zo verontrustend, als Jago,- de bedrieger en verrader in Shakespeare's Othello-, dat is voor de toeschouwers van het toneelstuk. Op het eind van dit toneelstuk, nadat hij zijn heer ten gronde heeft gericht, wordt Jago ontmaskerd en veroordeeld, maar hij weigert te praten over zijn beweegredenen. Het enige wat hij zegt is: “Stel me geen vragen. Wat je weet, weet je./ Van nu af aan zal ik geen woord meer spreken.”
Als we de betekenis willen vatten, dan moeten we dieper graven dan alleen naar de motieven. De waarheid van dit mysterie kan niet gevonden worden in verklaringen.
 
Vandaag worden we in de lezing van Jesaja herinnerd aan de identificatie van Jezus met de oude profetische, inderdaad archetypische figuur van de lijdende dienaar en de gewonde genezer.
Jesaja zegt :
 
"..........
  spits de oren, verre volken!
  Toen ik nog in de moederschoot was heeft de Heer mij geroepen,
  nog voor mijn geboorte heeft Hij mijn naam genoemd"(Jes.49:1)
 
Het geheim waarnaar we zoeken gaat altijd over onze oorsprong. "Wie ben ik?" betekent "waar kom ik vandaan?". En pas dan komt de vraag "waarom?". Net zoals het antwoord op de vraag naar onze oorsprong ligt in een pre-linguistische staat, voor dat "ik" geboren werd, zo ligt de vraag naar betekenis in de stilte die volgt op taal.
 
Net als bij ons treedt het verhaal van Jezus de tijd binnen met zijn conceptie en geboorte, met zijn lichaam dat gevormd werd in de baarmoeder en vervolgens de wereld in geduwd werd. Hetzelfde verhaal, net zoals bij ons, eindigt met zijn laatste ademtocht en begrafenis, toen hij teruggeduwd werd in de baarmoeder van moeder aarde. In geen enkele geloofstraditie is het lichaam zo belangrijk. Het is waar dat westerse Christelijke moralisten aan het lichaam dikwijls niet meer waarde toekennen dan aan de koers van rommelkredieten. Het lichaam was vol van bekoringen en driften. Die gingen in tegen een idee van heiligheid, dat zelf zo ver verwijderd was van de heelheids visie, dat de engelachtige en lichaamsloze staat hoger leek.
 
Er waren uitzonderingen zoals bij elke theologie over de Incarnatie onvermijdelijk is. De puriteinse en gnostische invloeden in het christendom zijn er nooit in geslaagd om het lichaam volledig weg te poetsen. Jezus is opgegroeid  "in het lichaam". "In mijn vlees zal ik God zien". De engelen waren God meer nabij, maar wij leken meer op God "omdat we een lichaam hadden". En dus werkte God in Jezus. Ook in Hem weende God, werd moe en ongeduldig, dronk wijn en had lief, werd verraden en leed.
 
Andere wijsheidstradities nemen het lichaam ernstiger op als instrument van spirituele ontwikkeling. Yoga, Tai Chi en Tantra hebben een praktische, op het lichaam gebaseerde wijsheid, die door de christelijke spiritualiteit doorgaans ondergewaardeerd is. Maar de Aziatische tradities, die wel een voorstelling hebben van een soort van transformatie, hebben de neiging om het fysieke lichaam te zien als een verpakking, een voertuig, een verzameling van elementen die weer uiteenvalt in zijn elementen. Het lichaam van Jezus ontwikkelt zich tot het Lichaam van Christus. Het ontwikkelt zich door een verrijzenis die de lichamelijke  bestemming openbaart van ieder van ons. We hebben een spiritueel lichaam om naar uit te zien. Maar, zoals Teilhard de Chardin zegt: 'geest is gloeiende materie'. We zullen stralen en we zullen belichaamd zijn voor eeuwig.
 
Dat klinkt goed. Maar dan, wie weet het zeker, tot we het weten? Voor nu denken we na over Jezus als een lichamelijke persoon die zoals wij verankerd is in de wereld en in het huidige ogenblik, door middel van een veranderlijk lichaam dat niet werkt als een machine en dat altijd onze tussenschakel is met het diepste wezen van de werkelijkheid.
 
Van harte, Laurence Freeman

Onlangs was ik op theaterbezoek en halverwege de eerste act werd een laatkomer toegestaan binnen te komen. Ze veroorzaakte algemene consternatie toen wij voor haar de weg vrijmaakten door ons achteruit te wringen zodat ze plaats kon nemen in het midden van de rij. Eens de show begonnen is moeten we onze aandacht gericht houden, want het is juist de ononderbroken flow van gebeurtenissen die ons naar de volle reactie voert wanneer de climax komt en het gordijn valt..en opnieuw opgaat. Hetzelfde geldt voor de Goede week. Als we verstrooid worden door het snelle verloop van het verhaal, verlies dan geen moment door hierover te klagen, maar herstel de focus van je aandacht
 
Onlangs bekeek ik een aantal schilderijen van het Laatste Avondmaal en ik merkte op dat Judas op héél verschillende manieren werd uitgebeeld. Op de muurschildering van Leonardo zit hij daar met zeer criminele blik, de vijfde van links, met een onthullende zak zilver(Petrus houdt een dolk vast waarmee hij later een van de bedienden het oor zal afsnijden). Op het schilderij van Ghirlandaio zit hij alleen tegenover de rest van de groep. Op sommige schilderijen wordt Judas getypeerd als de meest Joods uitziende van allen. Over het algemeen wordt Judas aangeduid als een onaantrekkelijke en geïsoleerde figuur, alhoewel hij in het verhaal zelf een zeer intiem moment beleeft met Jezus die weet wat hij gaat doen en hem rustig zegt om zijn gang te gaan. ("De nacht was gevallen")
 
Gezichten onthullen en geven ons bloot. Met blijdschap herkennen we bekende gezichten die ons verwelkomen in de drukte van de aankomsthal van de luchthaven. Ineens lost de menigte vreemden op wanneer een glimlachend gezicht en een vriendelijk wuivende hand ineens de anonimiteit verdrijven die het ergste deel is van reizen.
 
Wanneer we een foto van onszelf zien dan denken we, lijken we daar echt wel op? We voelen ongemakkelijk aan dat mensen ons beter kunnen leren kennen wanneer ze ons gezicht zien, en dan vaak ook verschillend van hoe we onszelf kennen. Indien verschillend, wie heeft het dan meest bij het rechte eind?
 
In een vingerknip kan een gezicht vervormen van een gespannen en angstig duistere blik in een stralende en kinderlijk vreugdevolle blijheid. Een golf van emoties rolt over de ziel en de gezichtspieren gaan dit onvrijwillig binnen enkele ogenblikken weerspiegelen. Het vraagt tijd vooraleer we de controle kunnen herwinnen over wat onze gezichtsuitdrukking de wereld wil zeggen. 
 
Zelfs als ons gezicht in rust is en er een pauze is tussen sterke gevoelens van allerlei aard, dan nog toont het, misschien het minst aan onszelf, alles wat we ooit geweest zijn. Gevormd over verschillende decaden door ontelbare spiercontracties, door middel van fronsen, aangespannen kaken, fasen van angst en droefheid, pijn en leed-en ook goede dingen- hebben we het gelaat dat we verdienen. Het is alles wat we hebben meegemaakt. Geen enkele hoeveelheid cosmetica of chirurgie kan het echte karakter van ons gezicht verbergen. Ouder worden is wel het laatste waar we ons zorgen moeten over maken.
Het gelaat van Judas is onze ergste vrees over onszelf en het kan ons daarom  aansporen tot het diepste, meest omvormende mededogen. Echte bekering gebeurt vanuit een plaats ver buiten de controle van de wil, een reddende plaats van genade. Wanneer dat gebeurt worden we verjongd en al is het maar voor een ogenblik, is ons ware zelf zichtbaar voor onszelf en voor allen die na al die jaren nog met enige belangstelling naar ons kunnen kijken.
 
In het gelaat van Judas en dat van minder duidelijk gecompliceerde mensen kan het gelaat van Jezus plots gaan schijnen als een flits, als een schat verborgen in aardewerk vaten.
 
De God die heeft gezegd: ‘Uit de duisternis zal licht schijnen,’ heeft in ons hart het licht doen schijnen om ons te verlichten met de kennis van zijn luister, die afstraalt van het gezicht van Jezus Christus.(2Kor 4:6)
 
 
Van harte, Laurence Freeman

Een van onze diepste behoeften en verlangens is die naar veiligheid. In het begin van het leven, zijn fysieke en emotionele veiligheid essentieel voor een gezonde groei. In een goed thuis heeft het kind ruimte om te testen en uit te lokken, te duwen tegen de door liefhebbende ouders gestelde grenzen. Deze grenzen zijn zowel de voorspelbare zekerheid die we nodig hebben, als, uiteindelijk, de lijnen die we moeten durven oversteken met de moed geboren uit die veiligheid. Zoals met alle groei en gezondheid, en met het immigratiebeleid, is het geheim de juiste maat voor de creatieve spanning.
Kinderen zijn diep beledigd en gekwetst door onrecht en verraad. Maar deze mislukkingen van de mens schudden niet alleen de veilige grenzen van onze wereld; ze wekken ook ons bewustzijn op om de betekenis van rechtvaardigheid en trouw te zien, de wereld van de deugd meer dan alleen de systemen die we verdedigen om ons veilig te voelen binnen onze grenzen. Indien we als volwassenen, alleen bezig zijn met de veiligheid van onze grenzen zijn we niet gerijpte tot mensen in staat tot echte vrijheid, tot het zien van het geluk om burgers te zijn in de wereld van deugd - goedheid, vriendelijkheid, menselijkheid, mededogen. In deze wereld van genade zijn geen grenzen.
Vandaag, in christelijke bijeenkomsten over de hele wereld, wordt het verhaal dat we hebben voorbereid voor de Vastentijd opnieuw verteld. We hebben maar een beperkt aantal gelegenheden in het leven om dit verhaal op deze manier te horen; het wordt nu verteld in een gemeenschap van geloof en in dagen, waarin de heilige symbolen extra uitstralen. Elk jaar tijdens de Goede Week en overeenkomstig ons vermogen om aandachtig en aanwezig te zijn, luisteren we naar en verinnerlijken het verhaal van de laatste dagen van het leven van Jezus. Hoe hij - en wij - de grote onzekerheid van de dood onder ogen ziet, is de grote toets van deugd en geestelijke volwassenheid. Hij laat zien dat het kan. En, als we luisteren naar het geheimnis-volle einde van het verhaal, namelijk dat het licht en leven openbreekt vanuit de diepste duisternis van de dood, dan zien we dat dit een verhaal is, waarvan het einde in feite een nieuw begin is waarin de angst zelf werd overstegen. Het is het verhaal van alle verhalen.
Het draait om de meest angstaanjagende en pijnlijke onzekerheid, die geen fysieke pijn is, maar een extreem lijden als gevolg van verraad. Er is niets erger dan dat iemand in wie wij ons vertrouwen gesteld hebben ons laat vallen. Woede en diep verdriet volgen met een ontgoocheling die niet kan worden getroost. We kunnen ook een glimp opvangen van hoe ook wij hen of anderen in de steek hebben gelaten. Verraad heeft over het algemeen een wederkerigheid die wij na enige tijd wel moeten herkennen. Er zijn altijd verschillen in omstandigheden. Maar er is ook verraad waar wij de onschuldige partij zijn. Het lijden hier is acuut, want het bedreigt ons gevoel van eigenwaarde. Daarom is misbruik zo'n misdaad tegen kinderen; meestal gepleegd door degenen die zelf zijn misbruikt, want in de diepte van de psyche is zonde besmettelijk en vereist diepe genezing. Dit verhaal gaat over de universele genezing van karma.
Als je luistert naar het verhaal van vandaag - dit jaar is Matteüs aan de beurt (Mattheüs 26: 14-27: 66) - besteedt dan aandacht aan Judas, zo dicht bij, zelfs in de spelling van zijn naam, tot Jezus. We weten niet waarom hij hem verraadde, alleen dat hij later wroeging voelde. Zijn personage in het verhaal is het archetype van het slechtste in menselijke relaties. Toch werd hij opgenomen in de grote vergeving die Jezus, terwijl hij aan het Kruis hing, liet uitgaan naar de hele mensheid voor al onze persoonlijke en openbare schulden. Het was een genadekracht die de Tempel in tweeën splitste: tempels zijn zo vaak plaatsen die vergeving ontkennen. Dus, laten we werken aan het vergeven van Judas en dan hebben we de kern van het verhaal te pakken.
Van harte, Laurence Freeman

​Een goede vastenperiode doormaken kan betekenen dat je tevreden bent met jezelf omdat je niet van je voornemens bent afgestapt. Jezus waarschuwt scherp tegen deze Farizese fout. Het kan ook betekenen dat we ons lichter voelen en meer bij de tijd, eenvoudig omdat onze aandacht versterkt en gezuiverd  is geraakt. Zoals ik gister zei, als je iets uit gewoonte doet (zoals het lezen van teksten die we al uit het hoofd kennen) kan het leiden tot varen op de automatische piloot en zonder aandacht zijn. Maar er is ook de vreugde van het hebben van deze vertrouwde bruggen van bekendheid en vriendschap die verschillende niveaus van onze dagelijks bestaan verbinden.
 
Rosamond   Richardson ontdekte dit toen ze merkte hoe ze de wereld  van planten en bomen, die haar al heel bekend was, kon  uitbreiden met een parallelle wereld van vogels. Het bracht het tempo van haar leven omlaag en gaf haar toegang tot een nieuwe manier van aandacht geven en aanwezig zijn. In haar boek noemt ze Kierkegaard, die spreekt van deze aandachtige aanwezigheid als de ontdekking van vreugde. “Deze vreugde is bereikt door het zijn op het moment…Vreugde is de tegenwoordige tijd met grote nadruk op tegenwoordig”.
 
Rosamond zegt: “Ik ontdekte al snel dat de aandacht die gevraagd werd om de vogels te bekijken een vorm van meditatie was: de stilte en volkomen aandacht die het vroeg brachten me buiten mezelf”.  We kunnen gestimuleerd worden om aandacht te geven, als we iets nieuws ontdekken. In de moderne wereld worden we echter vaak bedrogen door valse nieuwigheden. Nieuwe verpakkingen en reclame campagnes stimuleren het ongebreideld consumeren. We leren iets als we minder gaan consumeren. Daardoor beperken we wellicht de economische groei, maar zo bereiden we ook de weg voor een betere verdeling van grondstoffen.
Als we gaan staan in het heden en met aandacht leven ontdekken we dat zelfs het meest vertrouwde niet zomaar een mechanische herhaling is. In het werkelijke leven kunnen we niet “knippen en plakken”. We kunnen geen beelden kopiëren, zoals we onze foto albums opzetten. Een besneeuwd landschap of een lawine is opgebouwd uit ontelbare losse sneeuwvlokken. Vanaf het moment dat er voor het eerst sneeuw viel op aarde tot nu zijn er geen twee dezelfde sneeuwvlokken geweest. Hetzelfde is waar voor mensen. En vogels. En alles.
 
Nadat ze de nieuwe wereld van de vogels had betreden, beschrijft Rosamond hoe ze een groep van geelgorzen uit een bosje ziet vliegen, omhoog en omlaag om “de ruimte te vullen en steeds weer uiteen te vallen in een wolk van goud”.  Ze had nog niet geleerd wat de naam was van deze vogel. Een jaar later wist ze hoe deze prachtige vogels werden genoemd en kon ze ook de zang van de geelgors herkennen.  Het bekende en het nieuwe vielen samen. Zoals alle vogels zijn ze aandachtig. Ze botsen niet tegen elkaar als ze deze hemelse dans uitvoeren. Ze zijn individueel en tegelijk één met elkaar. Wie ze bekijkt kan van ze leren, hun aandacht en aanpassing aan elkaar in de groep.
 
Meditatie ontwikkelt een aandachtige aanwezigheid in alle dingen. (Als je niet mediteert, probeer eens te wandelen en vogels te bekijken) Het is niet alleen een bron van vreugde maar onmisbaar voor onze gezondheid. Vroege denkers noemden het Natuurlijke Contemplatie. Merton vond dat moderne novicen er gebrek aan hadden, wanneer ze  het klooster binnenkwamen. Het ontbreekt zeker in de recente besluiten door de US regering over het milieubeleid.
 
 
Van harte, Laurence Freeman

​Blijkbaar is het niveau van bewuste aandacht in het dagelijks leven in deze wereld aan het terugvallen. Je bestelt iets in een restaurant of je geeft iemand informatie, duidelijk en precies, en in hun antwoord stellen ze er een vraag over, en is het overduidelijk dat ze niet luisterden naar wat je enkele seconden geleden zei. Het is mogelijk dat sommige mensen niet genoeg aandacht hebben om op te merken dat de andere persoon niet aan het opletten was. Dat is bijzonder zorgwekkend gezien het daarop volgende gesprek lijkt op een gesprek tussen twee mentaal gestoorde mensen, die elk opgeslorpt zijn in hun eigen imaginaire wereld en niet in staat zijn daarbuiten iets anders te horen of te zien. Ze eindigen in een praten ‘tot’ anderen en niet ‘met’ hen.
 
Deze chronische verstrooidheid in onze wereld wijst op de gekke over-actie en excessieve mentale stimulatie. We voelen ons gedwongen om vele dingen tegelijk te doen, zelfs als is het duidelijk dat multitasking de kwaliteit van het resultaat van wat we doen beschadigt. Achter deze dwang kan de wens liggen om te ontsnappen aan de werkelijkheid om zo moeilijke waarheden te ontlopen. Of, misschien angstige competitiedrang en de vrees dat anderen, door meer te doen, ons tot tweederangs of tot losers maken. Het eerste wat dan verdwijnt is het plezier in het werk en de voldoening van het creëren. We worden meer doeners, die kwantiteit meten en onze tekortkomingen en onoplettendheid afdekken met jargon en natuurlijk, met nog meer werk van minderwaardige kwaliteit.
 
Natuurlijk zal de hoeveelheid werk die we aankunnen, zonder ons gezond verstand  en aandacht te verliezen, verschillen - van persoon tot persoon en afhankelijk van externe factoren. Sommigen varen wel bij een druk leven. Sint-Benedictus zei dat ijdelheid de vijand van de ziel is en was de eerste grote consultant in time-management, die iedere dag zo plande dat je de taken gedaan krijgt op een evenwichtige en aangename manier. Maar hij wist dat sommigen trager zijn dan anderen,  wat niet wil zeggen dommer, en dat een gemeenschap ( een goed team) verschillende soorten persoonlijkheden moet kunnen verwelkomen.
 
Wanneer een monnik zijn brevier aan het bidden is zijn er vele teksten die hij uit het hoofd kent. Hij hoeft ze niet af te lezen. Maar dit betekent dat hij gemakkelijk kan afdrijven naar multitasking. Wanneer hij ’s morgens  de Benedictus-regel herhaalt, kan hij zich opeens realiseren dat hij de leidraad verloor omdat hij zijn dag begon te plannen, of een probleem begon op te lossen of zelfs dacht aan de volgende Vasten lezing. Dit is de zet om opnieuw te beginnen en de Benedictus-regel te herhalen vanaf het begin. Misschien ligt de spirituele waarde van de oefening meer in de oefening om de kracht van zijn eigen aandacht te versterken dan aan God te vertellen wat God reeds weet.
 
Simone Weil leerde de mantra op deze manier. Ze zette er zichzelf toe aan om het Onze Vader regelmatig te herhalen met absolute aandacht. Zodra haar gedachten afdwaalden, keerde ze terug naar het begin. Dit is de basis voor haar inzicht dat de essentie van gebed niet ligt in de intentie maar in de attentie (aandacht).
 
Gebed is niet alleen een expliciete religieuze daad. Een ober die een bestelling opneemt aan een tafel, op een drukke avond maakt van zijn werk een gebed als hij luistert, het goed begrijpt  en het juiste eten bij de juiste persoon brengt. En de fooi die hij krijgt kan dit weerspiegelen, op voorwaarde dat de klant aandachtig genoeg was om dit op te merken.
  
Van harte, Laurence Freeman