7 maart

Wat leren we uit onze spirituele praktijk? Hopelijk niet veel wat we in geld kunnen omzetten of waar we onze CV aantrekkelijker kunnen mee maken. Als Jezus spreekt over bidden, vasten en schenken, stelt hij het ego teleur door de manier waarop hij het van het radarscherm verwijdert, ver weg van elke bron van trots of zelfverheerlijking. ‘Laat je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’ zegt hij wanneer je een aalmoes geeft. Niet alleen is het niet toegestaan om te hengelen naar erkenning door anderen, zelfs het zelfbeschouwende ego wordt niet in het spel toegelaten. ‘Geheim’ is het word dat Hij meermaals gebruikt, in het Grieks is dat ‘mysterion’. Haal de spirituele praktijk niet weg uit de wereld van het misterie, of van de verenigende kennis zonder acteurs noch dankbaar publiek.
Dit niet-zelf-bewustzijn is in realiteit een hogere vorm van bewustzijn. Hoe moeilijk het ook mag zijn voor ons om onze positie in de controletoren van ons ego op te geven, toch zien en weten we meer als we het doen. Het is duidelijk hoe lastig het is om ons zelfbewustzijn lost te laten, van zodra we stilzitten om te mediteren en om onze aandacht te richten op het mantra. 
Welke beloning daaraan vasthangt, wordt duidelijk door de vruchten die verrassend en wonderbaarlijk opduiken in ons leven, zoals eenvoudige maar hartbrekend mooie lentebloemen die ontspruiten uit de schrale bodem bij het wisselen van de seizoenen. 
Veel gelovige mensen denken dat het inzicht de beloning is die vasthangt aan de spirituele praktijk en het beoefenen van de deugd. Maar dat is slechts en metafoor. God beloont niet en straft niet. Het idee van verdienste dat de geest vervult van vele Boedisten, Christenen, Hindoes en Joden, is berekenend. 
Het banaliseert het spirituele, dat onmeetbaar is en enkel thuishoort in het geheim van het misterie. Verdienste is moeilijk te scheiden van zelfbevrediging. Wat we dus bekomen uit het vasten en onze dagelijkse praktijk is eenvoud. Er is geen einde aan de eenvoud en dus is het geen doel op zich. Op een bepaald ogenblik lost het verlangen naar eenvoud op en worden we echt eenvoudig als we stoppen eraan te denken. Thomas van Aquino dacht dat ‘God oneindige eenvoud’ was. (Wat een verlossing te weten dat we geschapen, verlost en bemind worden door zo’n God).
De zin van onze praktijk is dat we worden zoals God, eenvoudig (door te worden zoals Jezus). Het ego biedt daar eerst weerstand tegen omdat het alleen wil lijken op de glitter van de Oscars of de succesvolle iconen opgehemeld in de media. Maar het ego kan, net zoals een gulzig kind, volwassen worden. We leren dat eenvoud komt door het moeizaam process van ontgoocheling.
Wanner we zeggen ‘ik voel me ontgoocheld’ of ‘mensen zijn ontgoocheld in politiek, religie, journalisten, bankiers,…’ klinkt dat droevig en teleurstellend. We moeten nadenken over de echte betekenis zodat we kunnen zeggen, ‘hoera ik ben ontgoocheld’