3 maart

De veertigdagenreis begint iedere dag opnieuw, vanaf het begin. Alles wat we bereikt hebben en ook mislukkingen worden uitgewist of worden onbelangrijke archiefstukken in het verhaal van onszelf. Het is niet zo dat datgene wat gisteren gebeurde van geen enkel  belang is. Het is wel van belang. Maar de betekenis ervan wordt alleen begrepen als we ernaar kijken met ogen van mededogen en humor. De manier waarop het ego zichzelf belangrijk vindt en van daaruit zich zelf veroordeelt, prijst of dingen gladstrijkt, heeft geen verband met de werkelijkheid van hoe het verleden het heden wordt. De verleiding om stenen in brood te veranderen is hebzucht. De hedendaagse verleiding die wij op deze reis zullen ontmoeten, zoals Jezus vóór ons, is ijdelheid en trots.
                “ Toen nam de duivel Hem mee naar de heilige stad, zette Hem op de rand van de tempel en zei: ‘Als U de Zoon van God bent, spring dan naar beneden. Want er staat geschreven: Zijn engelen zal Hij bevelen U op handen te dragen, zodat U aan geen steen uw voet zult stoten.’ Jezus zei hem: ‘Er staat ook geschreven: U zult de Heer uw God niet op de proef stellen.’   (Mt.4, 5-7.)”

Heel wat succesvolle projecten zijn verloren gegaan door een onnodige uitbarsting van egotistische trots. Zelfoverschatting. Ontdekken hoe almachtig je bent over anderen. Zoals een gokker met zijn laatste hand alles op de volgende gooi van de dobbelsteen zet, tussen winnen en verlies. Iedere tempel van het ego wordt gedestabiliseerd door het verlangen zijn stabiliteit te testen en het gevoel dat de geclaimde prestatie in feite onrechtmatig blijkt te zijn. God op de proef stellen is zelfdestructie.

Jezus werd niet bekoord door brood. Maar de hoogste tinne van de heilige stad en zijn grootste religieuze ego-constructie zou de valkuil van iedere asceet kunnen zijn aan het einde van de veertig dagen.  Het gebeurt altijd dat de duivel schriftversen citeert wanneer wij in onze zelf misleide gedachten de waarheid verdraaien om het ego te installeren waar God zou moeten zijn.
En waar zou God zijn? Op de top van ons ‘waardensysteem’? Dat zou niet meer zijn dan de vreemde kleine god van fundamentalisme of bijgeloof.
Het woord ‘templum’ betekende oorspronkelijk niet  de structuur die we bouwen – de Sint Pieter, de abdij, de Kaába, het Witte Huis. Het betekende de lege ruimte van aanbidding. In de meditatie bevestigen wij – heel eenvoudig - de ongestructureerde natuur van God. Als wij er boven staan en op alles neerkijken, dan is dat niet God.